Το κοτσύφι της ΕΕ

του Αναστάσιου Βογιατζή

Αντιμέτωπη με τα χρέη των μελών της, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμάχεται τον εαυτό της. Προσπαθεί να αποφασίσει αν είναι μια ένωση ανθρώπων, νομισμάτων, ή μια ένωση αντιθέσεων, μίσους, και εμμονών. Από το 2009 τα νότια σύνορα της καίγονται και τώρα πια είναι η στιγμή να αποφασίσει τι θα καεί και τι θα γλιτώσει. Οι άνθρωποι; Το κοινό νόμισμα; Ή οι αντιθέσεις;

Εδώ και χρόνια, και ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, η Ελλάδα φλέγεται. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κρατούν στο ένα χέρι το νερό και στο άλλο τη βενζίνη. Αυτός δεν είναι ένας αγώνας με ένα νικητή και έναν χαμένο. Τώρα ή κερδίζουν και οι δυο, ή χάνουν. Γιατί όμως; Είμαστε μια ένωση, και σε μια ένωση τα μέρη συνθέτουν το όλο, και το όλο αντιπροσωπεύει τα μέρη. Είναι ένα σώμα. Ένα σώμα ανθρώπων, ένα σώμα ιδεών, πιστεύω, ιδανικών.

Ένα σώμα που έχει στερηθεί ένα μέρος του, έχει χάσει το όλον και αναζητά το μέρος αυτό για πάντα. Θα γίνει τελικά η Ελλάδα το φάντασμα σκέλος (phantom limb) της ΕΕ; Αυτό είναι μια απόφαση που οι ευρωπαίοι ηγέτες πρόκειται να πάρουν άμεσα. Να χάσουν ένα μέρος, και να χάσουν και το όλον, ή να αντισταθούν και να παραμερίσουν τα μίση που έχουν άναπτυχθει στη ΕΕ την τελευταία δεκαετία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ο δρόμος μέσω του οποίου οι οικονομίες θα αναπτύσσονταν και οι συναλλαγές θα διευκολύνονταν. Ήταν όλα για το χρήμα. Περισσότερο από όσο έπρεπε. Αλλά για τι άλλο να υπάρχει μια ένωση; Δεν υπάρχει μόνο για τις συναλλαγές και για το εμπόριο; Η απάντηση είναι προφανής. Οι ενώσεις όπως η ΕΕ, ή οι Η.Π.Α, ενώνουν ανθρώπους. Ενώνουν πολιτισμούς, γκρεμίζουν τα τείχη που το παρελθόν κάποτε όρθωσε. Βρίσκουν κοινό έδαφος, και αν αυτό δεν υπάρχει, έχουν τη δύναμη να το δημιουργήσουν. Έχουν τη δύναμη να γεφυρώσουν τα χάσματα, όσο τεράστια και αν αυτά είναι.

Κινδυνεύει η Ελλάδα; Φυσικά και όχι. Η Ελλάδα είναι ένα κομμάτι γης όπως και όλες οι άλλες χώρες. Η Ελλάδα είναι μια εταιρία που ότι και να συμβεί αργά ή γρήγορα θα αναστηθεί από το νεκροκρεβατο της. Οι άνθρωποι όμως κινδυνεύουν. Οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν στη ζωή, και αυτό καλούνται να αποφασίσουν οι ηγέτες της ΕΕ. Ακόμη και αν οι “άνθρωποι” σταθερά απουσιάζουν από τη ρητορική των πολιτικών, και πόσο μάλλον από τη “ρητορική του χρήματος”, οι ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να αποφασίσουν για τον μέλλον ενός λαού. Ενός λαού που συντελεί στο όλον της ΕΕ, ενός λαού που οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες θα συναντήσουν σύντομα σε κάποια παραλία, σε κάποιο ταβερνάκι πίνοντας ένα εξαιρετικό ελληνικό λευκό κρασί.

Σε ποιον ανήκει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ανήκει στους πολίτες; Στις τραπεζες; Ή στις αγορές; Είναι μια ένωση πολιτών, όπως κάθε ένωση. Είναι ένας οργανισμός που οφείλει να προστατεύει τα μέλη του, τη κάθε γυναίκα, τον κάθε άνδρα.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν μια μεγάλη πρόκληση. Τη μεγαλύτερη των καιρών μας. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομικής στήριξης. Είναι θέμα κοινής λογικης στην Ευρώπη που έχει περάσει τόσα στην ιστορία της. Κάθε ηγέτης, από τη πιο φτωχή ως τη πιο πλούσια οικονομία, πρέπει να αποφασίσει πού θα εστιάσει. Θα φέρει στο προσκήνιο τους ανθρώπους; Ή θα τους περάσει στο παρασκηνιο, θα τους θολώσει, και θα κατασκευάσει ένα τέλειο πορτρέτο του μίσους και των εμμονών; Οι ηγέτες της ΕΕ αποφασίζουν πια για την κάθε Eλληνίδα, τον κάθε Έλληνα. Αυτοί θα αποφασίσουν για τον αν τελικά θα σκοτώσουν αυτό το κοτσύφι*.

* Kοτσύφι για mockingbird. Από το αριστούργημα της Harper Lee, “To kill a mockingbird” που αποδόθηκε στην ελληνική ως “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια” *O Αναστασιος Βογιατζης είναι υποψήφιος διδάκτορας γνωστικής γλωσσολογίας, τμήμα Αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας, ΑΠΘ. (st_vogs@yahoo.gr; @Tassosvogs)