Το Μετρό και η πολιτική κουλτούρα αυτής της πόλης…

Έκανα την πρώτη μου βόλτα με το Μετρό από τον Σταθμό Βενιζέλου ως το Συντριβάνι, δύο στάσεις δρόμος μόνο αλλά αρκετός για να ξεχειλίσουν σκέψεις που προσπάθησα να καταγράψω σε αυτό το κείμενο…

Για όσους και όσες έχουν χρησιμοποιήσει μετρό ανά τον κόσμο ξέρουν πως τα Μετρό αποτελούν μαζί με τους σιδηροδρόμους και τα αεροδρόμια “μη-τόπους” που διαθέτουν κοινούς σημειωτικούς κώδικες.

Μπορεί να έχουν μικρές ή μεγάλες δόσεις τοπικότητας και λεπτομέρειες που σε κάνουν να μη ξεχνάς πού είσαι αλλά διαθέτουν μια κοινωνική σημειωτική γλώσσα που τα απο-τοπικοποιεί και τα αναγάγει σε κοινές, συλλογικές και συμπεριληπτικές εμπειρίες που σε κάνουν να νιώθεις πολίτης του κόσμου…

Αν έβρισκα κάποιες διαφορές από τις εμπειρίες Μετρό που έχω βιώσει μέχρι στιγμής, είναι πως το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι ήσυχο (!) και υπάρχει εξήγηση για αυτό…Δεν ακούγεται ο συρμός όταν καταφθάνει καθώς υπάρχει η γυάλινη τζαμαρία, αυτή η τζαμαρία εκτός από ήσυχο το κάνει και ασφαλές καθώς μια πτώση ή ένα σπρώξιμο στις ράγες αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των χρηστών Μετρό ανά τον κόσμο.

Επίσης πρέπει να ομολογησουμε πως το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι ευρύχωρο γιατί οι κυλιόμενες σκάλες είναι αρκετές και ικανές να μεταφέρουν το φορτίο των επιβατών ακόμη και σε ώρα αιχμής συγκρινόμενες με τις σκάλες που διαθέτουν μετρό που κατασκευάστηκαν 100-80 ή 60 χρόνια πριν και πολύ συχνά είναι στενές και ανίκανες να κουβαλήσουν τους κατοίκους των μητροπόλεων που αυξάνονται όλα και περισσότερο αυτά τα χρόνια.

Πρέπει να πιστώσουμε επίσης στο Μετρό της Θεσσαλονίκης πως είναι καθαρό και θα παραμείνει έτσι γιατί πολύ απλά η θεωρία της συμπεριφοράς στους δημόσιους χώρους λέει πως όταν σε κλειστό χώρο δεν υπάρχει κάδος ο κόσμος λαμβάνει το μήνυμα και δεν πετά σκουπίδια όπως συμβαίνει και στο μετρό της Αθήνας…

Είναι χρήσιμο και για αυτό επιθυμητό, ήταν αναγκαίο, είναι ένα βήμα μπροστά για την πόλη αλλά ας παραμείνουμε σεμνοι/ες και ταπεινοί/ες δεν αποτελεί ούτε μαγικό ραβδί, ούτε μια πρωτοπορία για την οποία θα πρέπει να πανηγυρίζουμε. Αποτελεί το αυτονόητο που μας έγινε ψύχωση για δεκαετίες…

Ήμουν 8 χρονών όταν πρωτομπήκε στον προϋπολογισμό, 18 όταν έγινε η πρώτη τρύπα του Κούβελα, 38 όταν δημοπρατήθηκε και έγινα 56 για να κάνω την πρώτη μου βόλτα, δεν το πανηγυρίζεις και τόσο αυτόν το ρυθμό…

Για τους κουβάδες στον Σταθμό Βενιζέλου και την ανακοίνωση περί φωτιάς στον Σταθμό της Νέας Ελβετίας δεν θα πω και πολλά καθώς είναι πρώτη μέρα λειτουργίας και προφανώς θα υπάρξουν μικρά λειτουργικά bugs που πρέπει να διορθωθούν…

Ούτε πλημμύρα είχαμε, ούτε πυρκαγιά και καλό είναι να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι σε αυτές τις περιπτώσεις…

Ήταν όμορφο που κρύφτηκα κατά τις 11.00 από τους ανεμοστρόβιλους της Εγνατίας και πήγα στο συντριβάνι σε 2 λεπτά συναντώντας και το Ιάσωνα και συζητώντας για τις πρώτες μας εντυπώσεις…

Όταν μάλιστα έφτασε ο συρμός στο σταθμό μερικά νέα παιδιά, της γενιάς Ζ και millennials, χειροκρότησαν αυθόρμητα και γελούσαν… Είναι τυχεροί και τυχερές δεν θα φάνε τα νιάτα τους να περιμένουν το μετρό όπως εμείς και θα το έχουν να τους κουβαλά στο πανεπιστήμιο στο σταθμό και όπου αλλού…

Θα έπρεπε να πηγαίνει στο αεροδρόμιο το είπαν όλοι το λέω και εγώ…

Θε έπρεπε να πηγαίνει στην Σταυρούπολη και τον Εύοσμο, το λένε όλοι το λέω και εγώ…

Θε έπρεπε το logo του και η σήμανση του να είχε γίνει από έμπειρους επαγγελματίες, το έγραψαν όλοι το λέω και εγώ… Το βυζαντινό “μ” δεν είναι συμπεριληπτικό…δεν διαθέτει κατάλληλη απόχρωση, δεν έχει ούτε συλλογιστική που να είναι “γουάου” ούτε λειτουργικότητα που να σε κάνει να το ξεχωρίζεις από μακριά, αλλά και αυτό το αντέχω και για αυτό δεν έγραψα τίποτα όταν οργίασαν τα ποσταρίσματα για την απευθείας ανάθεση…

Δύο πράγματα θα προσθέσω σε αυτο το σημείωμα που μοιάζει σαν μια καταχώρηση στο ημερολόγιο μου…

1. Όταν έφτασα στο Συντριβάνι και βγήκα από την έξοδο της Αγγελάκη τα σκαλοπάτια ήταν μούσκεμα και αναρωτήθηκα γιατί δεν μπήκε ένα στέγαστρο πάνω από τις σκάλες..θα είναι χρήσιμο και το καλοκαίρι για σκιά και ελπίζω να μπει αργά ή γρήγορα.

Όταν βγήκα στο συντριβάνι για άλλη μια φορά, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, η Αγγελάκη και η Εθνικής Αμύνης ήταν ένας χείμαρρος που κατέβαζε τα νερά της Ευαγγελίστριας, του Χαμιδιέ και των 40 εκκλησιών.

Αφού έγινα μούσκεμα για να διασχίσω την Εθνικής Αμύνης πέρασα από τη στάση του ΟΑΣΘ, μπροστά από την Εθνική Τράπεζα, απέναντι από την Παναγία Δέξια και η στάση που τέτοια ώρα και τέτοια μέρα, με χιόνια και με βροχές, ήταν πάντα γεμάτη, σήμερα ήταν άδεια…

Αλλαγή εποχής σκέφτηκα για τους φοιτητές και φοιτήτριες που βγαίνουν Ναυαρίνο και Ροτόντα και έπρεπε μετά σαν σαρδέλες να μπουν στο υπεργεμάτο αστικό πριν τις 12.30…τώρα θα έχουν τη δυνατότητα ως τις 2 μετά τα μεσάνυχτα να πάνε δυτικά ή Ανατολικά…

2. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’50 ο τότε υπουργός δημοσίων έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής ξήλωσε σε ειδική τελετή τις ράγες του τραμ (επειδή ήταν οθωμανικό…) που μεταξύ άλλων περνούσαν κάτω από την Καμάρα και μπροστά από τον Λευκό Πύργο οι πουλμανατζήδες του πρώιμου ΟΑΣΘ πανηγύριζαν και οι εργαζόμενοι στο Τραμ έκλαιγαν γοερά (έτσι λέει ο Ηλίας Πετρόπουλος). Τώρα το μετρό θα κάνει αχρείαστα τα αστικά από τον άξονα της Εγνατίας και θα επιβεβαιώσει πως η ιστορία κάνει κύκλους…

Άργησε πολύ, μας παίδεψε πολύ, μας προβλημάτισε και μας έκανε να μην πιστεύουμε στις κρυπτοαποικιαμές υποσχέσεις του διοικητικού κέντρου…

Μεγαλώσαμε με την προσδοκία του και ήρθε μια μέρα με ανεμοστρόβιλους και χαλασμό, αλλά ήρθε και όλοι και όλες ξέρουμε πως θα αλλάξει την πόλη και εμάς που την κατοικούμε…

Αυτό που είμαι πεπεισμένους πως δεν θα αλλάξει είναι αυτοί οι εθελο-δουλικοί τοπικοί παράγοντες και οι παρατρεχάμενοι/ες τους που για άλλη μια φορά έσκυψαν το κεφάλι ταπεινά στους μεγάλους του διοικητικού κέντρου όπως κάνουν άλλωστε τα τελευταία 100 χρόνια…

ΥΓ: Από τελετή σε τελετή αυτή η πόλη βαδίζει…