Το μήνυμα των διαδηλώσεων και το έγκλημα των Τεμπών

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσες δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν χθες σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού για το έγκλημα των Τεμπών.

Εκείνο που γνωρίζω, έχοντας καλύψει στο παρελθόν δεκάδες πορείες είναι ότι πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη σε όγκο πορεία που έγινε από τη μεταπολίτευση και μετά.

Και το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει τα επιτελεία των κομμάτων και πρωτίστως την κυβέρνηση είναι οι λόγοι που οδήγησαν τόσο κόσμο σε αυτή τη μαζική συμμετοχή.

Λόγοι που έχουν σχέση προφανώς με τα πραγματικά αίτια και τις ευθύνες, πολιτικές και ποινικές, που οδήγησαν στον θάνατο τόσες ψυχές νέων ανθρώπων.

Την πρόδηλη προσπάθεια συγκάλυψης αυτών των ευθυνών από την πλευρά της κυβέρνησης.

Από τη συλλογή κρίσιμων αποδεικτικών στοιχείων από αγνώστους λίγες ώρες μετά τη σύγκρουση των δύο συρμών, το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος και τις δηλώσεις Μητσοτάκη την επόμενη μέρα μέχρι τις μονταρισμένες συζητήσεις και τη στάση του Προέδρου της Βουλής, που «έβαλε στο συρτάρι του» έρευνες πραγματογνωμόνων και ανταμείβεται, όπως λένε, από τον κ. Μητσοτάκη, που τον πρότεινε για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Λόγοι που έχουν σχέση με την ψυχολογική ταύτιση κάθε διαδηλωτή/τριας με τους συγγενείς των θυμάτων. Ο καθένας μας, η καθεμιά, γονιός, αδελφός, παππούς, γιαγιά, φίλος θα μπορούσε να ήταν στη θέση τους. Το θυμικό λειτουργεί, η σκέψη τρομάζει, η καρδιά σου τρέμει ότι θα μπορούσε να συμβεί σε σένα. Να χαθεί το παιδί σου, ο κολλητός, ο έρωτάς σου για το τίποτε.

Το λες, το γράφεις και για μια στιγμή σου λείπει το οξυγόνο.

Και αυτό που προκαλεί οργή είναι η αναλγησία της κυβέρνησης, η αλαζονεία της εξουσίας, ο λεκτικός βόθρος, η μικροψυχία υπουργών, όπως του Αδώνιδος που αποδίδει οικονομικά κίνητρα στους συγγενείς των θυμάτων. Ή του Καραμανλή, του τότε αρμόδιου υπουργού, που αντί να παραιτηθεί, έσπευσε να ξαναβάλει υποψηφιότητα και να επανεκλεγεί ο άμοιρος.

Γιατί δεν υπάρχουν μόνον Άνθρωποι σε τούτο τον τόπο, υπάρχουν και ανθρωπάκια, που τα ταϊζουν με κουτόχορτο, που αρέσκονται να χειραγωγούνται και λένε «ευχαριστώ».

Σήμερα, όμως, τόσες δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους, και για άλλους λόγους.

Γιατί βλέπουν για μια ακόμη φορά τη Δικαιοσύνη να γίνεται υποχείριο της κυβέρνησης, να εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, να υποκύπτει σε οικονομικά συμφέροντα.

Αυτό άκουσα να μου λένε στη διάρκεια της διαδήλωσης. Και η αντιπολίτευση πού είναι; Ζητά ο Σωκράτης Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το έγκλημα των Τεμπών και το ΠΑΣΟΚ σφυρίζει αδιάφορα.

Αν το ζητούσε ο Νίκος Ανδρουλάκης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα σφύριζε αδιάφορα ο ΣΥΡΙΖΑ (το έκανε με την Νέα Αριστερά για την υποψηφιότητα του ΠτΔ).

Ο κόσμος διαδήλωσε γιατί δεν αντέχει άλλο τα λόγια «τα παχιά και τα μεγάλα» διάφορων παρατρεχάμενων, ιθυνόντων και μη, golden boys της κυβέρνησης και παλαιάς κοπής πολιτικών, που εν έτει 2025, επιχειρούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Την παράδοση κοινωνικών αγαθών, όπως της παιδείας (ιδιωτικά πανεπιστήμια), της υγείας (μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες που διαχειρίζονται νοσοκομεία, κλπ.), της ενέργειας (τα γνωστά καρτέλ), της ενημέρωσης και της επικοινωνίας στο ιδιωτικά κεφάλαια. Την οικογενειοκρατία, τη στασιμότητα, την έλλειψη αξιοκρατίας, την ακρίβεια, την ανεργία, τη φτώχεια, την χειραγώγηση, την Α-ΒΕ-ΒΑΙ-Ο-ΤΗ-ΤΑ.

Οι πορείες ήταν ογκώδεις. Ο κόσμος διαδήλωσε ειρηνικά.

Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά, χρησιμοποιώντας τα ΜΑΤ, άσκησε βία κατά διαδηλωτών και δημοσιογράφων.

Και η ΕΡΤ έδωσε ρεσιτάλ μεροληψίας, «παίζοντας» την είδηση τρίτη μετά την ανάρτηση του πρωθυπουργού στο facebook, που αναμασούσε ό,τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα.

Τέσσερα μόλις λεπτά αφιέρωσε διεκπεραιωτικά η δημόσια τηλεόραση στις πορείες για το έγκλημα των Τεμπών. Είκοσι λεπτά για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης το Mega του Μαρινάκη.

Συζητώντας, όμως, με γνωστούς και άγνωστους που συμμετείχαν στην πορεία, μου έγινε σαφές ένα πράγμα.

Η λαοθάλασσα αυτή έμοιαζε μ΄ ένα καζάνι που βράζει.

Το ερώτημα είναι αν θα σκάσει, αν θα υπάρξει κλιμάκωση, αν η αντιπολίτευση της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα αντιληφθεί επιτέλους τι συμβαίνει στην κοινωνία ώστε να συμπράξει στη δημιουργία ενός προοδευτικού μετώπου, αν το καζάνι θα εκραγεί.