Το μπάζωμα της δολοφονίας Καραϊβάζ και το βρώμικο πρόσωπο της διαπλοκής

Δεν είναι μόνον οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών που αγωνίζονται να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Μια άλλη τραγική υπόθεση, που συγκλόνισε την Ελλάδα και παραμένει μπαζωμένη, είναι αυτή του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ.

Όταν εκτελείται ένας δημοσιογράφος, δολοφονείται η αλήθεια.

Ο Καραϊβάζ εκτελέστηκε το 2021 στο πλαίσιο ενός «συμβολαίου θανάτου».

Ερευνούσε υποθέσεις διαπλοκής της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα.

Μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες.

Η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη, προκαλώντας έντονα ερωτηματικά για τη στάση της δικαιοσύνης, αλλά και για το πώς οι κυβερνώντες και οικονομικοί παράγοντες αντιλαμβάνονται την ελευθεροτυπία στον τόπο μας.

Για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, αλλά και το σκάνδαλο των υποκλοπών, οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα (RSF), στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου για το 2025, έχουν κατατάξει την Ελλάδα στην 89η θέση από 180 χώρες, που παραμένει έτσι τελευταία μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά.

Αξιοσημείωτο είναι ότι οι δύο κατηγορούμενοι που, τον Ιούλιο του 2024, είχαν καθίσει στο εδώλιο ως φυσικοί αυτουργοί, κρίθηκαν αθώοι κατά πλειοψηφία, με το αιτιολογικό ότι οι αποδείξεις για τη δολοφονία δεν ήταν επαρκείς, ενώ η εισαγγελέας είχε προτείνει να κηρυχθούν ένοχοι.

Αυτά τα εγκλήματα, όπως και οι στρατηγικές αγωγές (SLAPPs), δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας εκφοβισμού και φίμωσης δημοσιογράφων, που ερευνούν το βρώμικο πρόσωπο της διαπλοκής, πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, τη συρρίκνωση του κράτους δικαίου σε κάθε χώρα.

Το ίδιο συμβαίνει στη Μάλτα, με την υπόθεση της δημοσιογράφου Δάφνης Καρουάνα Γκαλίσια, που δολοφονήθηκε το 2017.

Στη χώρα μας δεν είναι, όμως, μόνον η ολιγωρία (;) της δικαστικής εξουσίας να βρει τους φυσικούς και κυρίως τους ηθικούς αυτουργούς, όπως και οι αλλεπάλληλες απόπειρες ελέγχου Μέσων και δημοσιογράφων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η ελληνική νομοθεσία ορίζει ρητά ότι για να αποζημιωθεί η οικογένεια του δολοφονηθέντος, πρέπει η πράξη να είναι εγκληματική ενέργεια με πρόθεση και να μην οφείλεται σε προσωπική αντιπαράθεση, αλλά να αφορά το δημόσιο συμφέρον, ή κοινωνικά επικίνδυνη δράση, όπως η τρομοκρατία.

Ο Γιώργος Καραϊβάζ δολοφονήθηκε λόγω της ιδιότητάς του, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, όπως επιδιώκουν κάποιοι.

Έχασε τη ζωή του βίαια, επειδή ερευνούσε θέματα που «κάνουν τζιζ», επειδή δεν συμβιβάστηκε, επειδή δεν δωροδοκήθηκε.

Στην περίπτωση του, ωστόσο, παρότι η αστυνομική έρευνα έχει δείξει και η δικαιοσύνη έχει διαπιστώσει ότι το έγκλημα δεν οφείλεται σε προσωπική αντιπαράθεση, ότι πρόκειται δηλαδή για μια κατά παραγγελία ανθρωποκτονία, η οποία συνδέεται με τη δημοσιογραφική ιδιότητα του θύματος, το ελληνικό Δημόσιο εξακολουθεί να «σφυρίζει αδιάφορα».

Τέσσερα χρόνια μετά, η οικογένεια Καραϊβάζ δεν έχει καν αποζημιωθεί από το ελληνικό Δημόσιο. Η σύζυγός του, Στάθα, παίρνει μια σύνταξη ωσάν η δολοφονία να ήταν εργατικό ατύχημα.

Ακριβώς έτσι. Δεν είναι σχήμα λόγου.

Το ΕΦΚΑ, με απόφασή του (αριθμός 156/25-11-2021), χαρακτηρίζει τη δολοφονία «εργατικό ατύχημα».

Και παρότι η ελληνική δικαιοσύνη αναγνωρίζει ότι πρόκειται για λάθος, η όλη υπόθεση έχει κολλήσει για άγνωστους λόγους.

Γνώρισα τη Στάθα Καραϊβάζ Αλεξανδροπούλου στις Βρυξέλες, όπου μιλήσαμε στο Ευρωκοινοβούλιο, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αντιπρόεδρος της Left, Κώστας Αρβανίτης με θέμα «Η Δημοσιογραφία στο Απόσπασμα».

Η Στάθα μίλησε εκ βαθέων για τον πόνο των οικογενειών των θυμάτων και ζήτησε ουσιαστική μέριμνα και αρωγή για τις οικογένειες των δολοφονημένων δημοσιογράφων ώστε να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους και στην ανατροπή που φέρνει μια άδικη, άνανδρη, πληρωμένη δολοφονία.

Μου προκάλεσε εντύπωση η αξιοπρέπεια, η δύναμη ψυχής, το σθένος, η θέληση, ο αγώνας αυτής της γυναίκας που «δεν το έχει βάλει κάτω».

Δεν έχει συμβιβαστεί.

Όπως και η Μαρία Καρυστιανού, που ήταν παρούσα και μίλησε στη συνέχεια για τη δολοφονία χαρακτήρα σε βάρος της από την Ομάδα Αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας.

Έκτοτε από τη Στάθα, η οποία επίσης λοιδορήθηκε, γιατί εργαζόταν στο Γραφείο Τύπου της ΕΥΠ, άκουσα «σημεία και τέρατα» για την ανάλγητη (επιεικής ο όρος) συμπεριφορά υπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για τον αγώνα της στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της πολιτικής, οικονομικής και δικαστικής εξουσίας.

Η δολοφονία Καραϊβάζ δεν πήρε τη δημοσιότητα που έχει το έγκλημα των Τεμπών.

Και εύλογα.

Όμως η υπόθεση αυτή, που τείνει να ξεχαστεί, αναδεικνύει εξίσου το «βρώμικο πρόσωπο» της πολιτικής, αυτό που καλύπτεται από βαριές κουρτίνες, τη διαπλοκή πολιτικών και οικονομικών παραγόντων με το οργανωμένο έγκλημα, αλλά και το ανάλγητο πρόσωπο του ελληνικού κράτους.

Στις 10 Δεκεμβρίου 2020 ο Καραϊβάζ έγραφε:

«Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών ρομαντικών οδοιπόρων -κατά παράφραση του Ρουσσώ- που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα.

Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

Και αναρωτήθηκα:

Από πούθε έρχεται αυτό το μαύρο χρήμα και πώς κυκλοφορεί αφού, όπως λένε, έχουν θωρακίσει το τραπεζικό σύστημα με αυστηρούς εποπτικούς κανόνες, οι δε επιτρεπτές πλέον συναλλαγές με μετρητά έχουν όριο μόνο τα 100 ευρώ;

Δεν θα παραξενευτώ πλέον καθόλου, αν οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα καταλήξουν να προσδιορίζουν και τις πηγές και τους κύκλους αυτής της διαπλοκής της σαπίλας, τα ίδια ακριβώς κέντρα που αντιμάχονται φανατικά κάθε σοβαρή μεταρρύθμιση, εμμένοντας στις ίδιες συνταγές με τις οποίες πορευόμαστε από το ΄96, τουλάχιστον:

Παράγουν «μαύρο πολιτικό χρήμα» από κάθε δάνειο-ομόλογο που εκδίδεται από τον ΟΔΔΗΧ.

Αναπαράγουν μαύρο χρήμα κατά το άλλοτε θαύμα της Ελληνικής Επιχειρηματικότητας, την Folie Folie.

Κυκλοφορούν το μαύρο χρήμα μέσω δαιδαλωδών διεθνών διαδρομών.

Από πολύ απλές, όπως εκείνες που είχαν στήσει με τα κουπόνια του Πρώτου Θέματος για να βγάλουν έτσι οι Μαρινόπουλοι στο εξωτερικό 2 δις. πριν χρεοκοπήσουν (κουπόνια αντί μισθού, κουπόνια για ξέπλυμα μαύρων… κανονικό παράλληλο νόμισμα κυκλοφόρησαν για χρόνια από τους «Μένουμε Ευρώπηδες»).

Μέχρι πιο πολύπλοκες διαδρομές, όπου εμπλέκονται διεθνή και εγχώρια funds, άνθρωποι της νύχτας, «επενδυτικά projects για Καζίνο», κλπ.

Όλο αυτό το σύστημα Κολομβία 2.0 χρειάζεται ανθρώπους κλειδιά ως εκτελεστές του, κάποιους που να είναι και απόλυτα ελεγχόμενοι.

Από συμμετοχές τους σε ροζ λίστες π.χ. για αυτές που κάνει τόσο θόρυβο τώρα ο Φουρθιώτης. Ή, και για κάποιες παλιότερες, επί των οποίων έκαναν πολιτική καριέρα κάτι τύποι σαν τον Καρατζαφέρη.

Δεν αλλάζει κάτι ριζικά αλλάζοντας απλώς τους gate keepers με άλλους, αδιάφθορους. Αυτό θα ήταν μια ακόμα παιδική αφέλεια.

Χρειάζονται πολύ πιο ριζικές μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ. αυτές που σχετίζονται με τον τρόπο που παράγεται και κυκλοφορεί το χρήμα και οι πληροφορίες».

Αυτά σημείωνε ο Καραϊβάζ και συχνά παρουσίαζε στοιχεία, αποδείξεις.

Ακριβώς τέσσερις μήνες μετά, στις 9 Απριλίου 2021, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του στον Άλιμο.