Το ότι δεν είναι πρότυπο κάνει τον Μίλτο ένα πραγματικό πρότυπο

Δεν μου αρέσει η λέξη «πρότυπο». Ποιον αθλητή ή ποιον δημοσιογράφο ή ποιον πολιτικό έχεις πρότυπο; Η ερώτηση μοιάζει λίγο παιδική.

Πόσο εύκολα στην εποχή μας μπορείς να αποκτήσεις πρότυπα, όταν ξέρεις πια τα πάντα για την προσωπική ζωή του άλλου, όταν η έκθεση στη δημοσιότητα είναι διαρκής μέσω των ΜΜΕ αλλά κυρίως των social media, όταν όλοι ψάχνουν μια αφορμή ή ένα σχόλιό σου για να σε «μισήσουν» έστω και χωρίς να σε ξέρουν καλά.

Ακόμη και σε ερωτήματα τύπου Ρονάλντο ή Μέσι, οι μισοί υπερασπίζονται τον έναν και οι άλλοι μισοί κατηγορούν με πάθος τον άλλον, ισοπεδώνοντας ή δικάζοντάς τον. Ετσι είναι αυτή η εποχή. Σε ανεβάζει, αλλά και μπορεί και να σε ρίξει εύκολα και γρήγορα.

Ετσι είναι οι άνθρωποι. Παλαιότερα βέβαια τα πρότυπα υπήρχαν, διότι καλλιεργούνταν περισσότερο και από άλλους θεσμούς, όπως ο κράτος, η οικογένεια και το σχολείο. Σου υποδείκνυαν σε ποιον πρέπει να μοιάσεις, ότι πρέπει να ανήκεις, είτε το θέλεις είτε όχι, σε μια κατηγορία αρίστων.

Η έννοια της αριστείας ποτέ δεν με προσέλκυε. Όχι γιατί δεν ανήκα σε αυτή  την κατηγορία, αλλά γιατί από τη φύση της κατέτασσε τους ανθρώπους. Διαχωρίζω στο μυαλό μου την «προσπάθεια για βελτίωση» από την «αριστεία».

Σαφώς και θεωρώ ωφέλιμο για τον κάθε άνθρωπο να ανακαλύπτει τα ταλέντα του, να διαπιστώνει τι του αρέσει και τι όχι, να βελτιώνει τις αδυναμίες του, πάνω απ’ ολα για τον ίδιο και το περιβάλλον του και να αναπτύσσει τις ικανότητές του. Νομίζω πως αυτό όμως απέχει από την φιλοσοφία της αριστείας που είχαν στο μυαλό τους κάποιοι γονείς.

Ενα παράδειγμα σαν τον Μίλτο

Δείτε τον Μίλτο Τεντόγλου. Είναι Ολυμπιονίκης, είναι Παγκόσμιος Πρωταθλητής, είναι τα πάντα. Είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Σας μοιάζει με άριστο; Σας μοιάζει με παράδειγμα που θα έλεγε ο γονέας στο παιδί του;  Παρουσίασε ποτέ τον εαυτό του ως πρότυπο; Ακριβώς το αντίθετο έκανε.

Δεν καλλιέργησε ποτέ την εικόνα του. Δεν τον ένοιαξε ιδιαίτερα τι θα πουν οι άλλοι για όσα έλεγε. Δεν θέλησε να πείσει ότι είναι πρότυπο, ότι είναι δουλευταράς, να πει όλα τα κλισέ που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος αθλητής του επιπέδου του.

«Βαριέμαι πολύ την προπόνηση. Και γενικά είμαι τεμπέλης, είναι απλό, δεν θέλω να κάνω τίποτα. Με τον στίβο το παλεύω, επειδή μου αρέσει. Σε ό,τι μου αρέσει, δεν είμαι τόσο τεμπέλης. Δεν θα μαγειρέψω, θα παραγγείλω. Δεν θα φτιάξω καφέ, μπορεί να παραγγείλω. Όταν μου πουν τα παιδιά να βγούμε, να πάμε κάποια βόλτα, θα τους πω βαριέμαι». 

Δεν είναι δηλώσεις για ένα πρότυπο. Ούτε φυσικά το ότι ασχολείται όλη μέρα με το gaming ή ότι του αρέσουν τα anime.

Ακόμη και μετά το δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο, είπε αυτό που αισθανόταν. Δεν έμεινε ευχαριστημένος γιατί ήθελε ένα μεγάλο άλμα. Ήθελε να γουστάρει πραγματικά με τον εαυτό του και την επίδοσή του και όχι απλά να πάρει ένα μετάλλιο. Πώς νιώθεις; Δε νιώθω κάτι, απαντά. Είναι κακό αυτό; 

Ο Μίλτος δε θα μπει εύκολα σε «τρυπάκια», όπως θα έλεγε και ο ίδιος. Δεν θέλει να πουλήσει παπατζιλίκια, όπως επίσης είπε, ή ακόμη κι αν το κάνει είναι βέβαιο πως θα τρολάρει τον εαυτό του.

Δεν μιλάει πολύ, ούτε έμαθε να μιλάει μπροστά στην κάμερα. Δεν τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο, δεν γεννήθηκε γι΄αυτό. Έτυχε απλά να είναι πολύ καλός στα άλματα, και να παραμείνει ο εαυτός του. Από την άλλη δεν του αρέσει και να προκαλεί αρνητικά. Δεν κάνει επίτηδες για να τραβήξει το ενδιαφέρον. Αν πηδούσε 7.50 και όχι 8.50, μπορεί κανείς να μην ασχολιόταν μαζί του, ή μπορεί και να τον… έκραζαν για τις αντιδράσεις ή τις γκριμάτσες του στην κάμερα. Είναι απλά ο Μίλτος.

Δεν ξέρω σε πόσους αρέσει αυτό ή όχι, αλλά δεν δείχνει και να νοιάζει ούτε τον ίδιο. Αυτός είναι. Γι΄αυτό είναι πραγματικό πρότυπο.