Το παρεάκι

Είναι φανερό από καιρό ότι στη συντριπτική πλειοψηφία του ο ελληνικός λαός δεν αναγνωρίζει και δεν αποδέχεται την εξουσία των κυβερνώντων. Ακόμη και η χούντα των συνταγματαρχών, κακά τα ψέματα, είχε και κάποιους «ημέτερους» μεταξύ των πολιτών. Αυτοί ποιους έχουν; Τι ακριβώς παριστάνουν και ποιόν νομίζουν ότι κυβερνάνε; Ποια κοινωνική ομάδα είναι μαζί τους και ποια τους στηρίζει; Ποιοί τους κρατούν;

Η στρατιά των ανέργων πάντως, που φτάνουν στο ένα εκατομμύριο, αποκλείεται να είναι. Οι επί ξύλου κρεμάμενοι μισθοσυντήρητοι και οι κάτω του ορίου της φτώχειας συνταξιούχοι, που είδαν τις απολαβές τους να τσεκουρώνονται, αποκλείονται επίσης. Μήπως οι μέχρι τώρα προνομιούχοι υπάλληλοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με αποδοχές που συρρικνώθηκαν στο μη περεταίρω, είναι μαζί τους; Μήπως οι υποψήφιοι για εργασιακή εφεδρεία, που πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων; Μήπως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι καθηγητές μέσης, οι δάσκαλοι, οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, οι φοιτητές, οι μαθητές, που όλοι μαζί είναι στα κάγκελα; Μήπως οι γιατροί, που έχουν συνολικά λοιδορηθεί, οι απεργούντες δικηγόροι και δικαστικοί, οι χωρίς αντικείμενο εργασίας, εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής στα ακίνητα, μηχανικοί και αρχιτέκτονες; Μήπως οι διάφοροι τεχνίτες στα επαγγέλματα της οικοδομής, που πρώτοι πλήρωσαν το μάρμαρο; Λες να είναι οι κάθε λογής απελπισμένοι αδιόριστοι πτυχιούχοι; Ή είναι τα πρώτα θύματα της ύφεσης, οι έμποροι και επιχειρηματίες, που καταφεύγουν στο λουκέτο ή φυτοζωούν απολύοντας κάθε μέρα τους ανθρώπους τους; Λες να είναι οι τραπεζίτες, με τις κερδοφόρες μέχρι πέρσι επιχειρήσεις τους να απειλούνται με συνένωση και κρατικοποίηση; Μήπως οι κατασυκοφαντημένοι συνολικά, σαν να τα αρπάζουν όλοι ανεξαιρέτως, εφοριακοί και τελωνειακοί; Μήπως οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι βυτιοφορείς, οι λιμενεργάτες, οι βενζινοπώλες, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές και συγκοινωνίες, που εξαντλήθηκαν φωνάζοντας στους δρόμους; Σίγουρα δεν είναι οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ και κυρίως όχι αυτοί που υπηρετούν στην αποκομιδή των απορριμμάτων. Μήπως είναι οι τέως εργαζόμενοι σε φορείς που καταργούνται και κλείνουν ενίοτε χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για τη χώρα, ή σε κοινωφελείς οργανισμούς που ξεπουλιούνται στους ξένους μπιρ παρά; Λες να τους στηρίζουν όσοι υπηρετούν τον Πολιτισμό, οι φορείς του οποίου αφανίζονται καθημερινά; Μήπως είναι η άεργη ή υποαπασχολούμενη περιστασιακά σε δουλειές του ποδαριού νεολαία, με το μαύρο κι άραχνο μέλλον, τα τσαλαπατημένα όνειρα, τους ανηλεείς ξυλοδαρμούς και τόνους χημικών που εισπράττουν διαμαρτυρόμενοι; Μήπως οι στρατιωτικοί και τα σώματα ασφαλείας, που κι αυτοί δε διστάζουν να διαδηλώσουν;

Πόσοι και ποιοί είναι επιτέλους που συναινούν σε όσα αποφασίζει μια δράκα αδίστακτων; Τι ακριβώς παριστάνει αυτό το παρεάκι και οι παρατρεχάμενοί του που νομίζουν πως κυβερνούν; Ποιος τους εξουσιοδότησε να υποθηκεύσουν το παρόν και το μέλλον της χώρας και να εξαθλιώσουν τους πολίτες της; Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να βγαίνουν στα κανάλια και με ύφος συνταγματάρχη να εκτοξεύουν απειλές και εκβιασμούς, εξαγγέλλοντας φορολογικές επιδρομές και την καταδίκη μας; Πόσοι είναι οι πέριξ του πρωθυπουργικού γραφείου, που τρώνε, πίνουν, τολμούν να χαμογελούν φωτογραφιζόμενοι, εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα, δεν ξέρουν τι θα πει περικοπή και αποφασίζουν εν ψυχρώ να αφανίσουν και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής κοινωνίας;

Τι κερδίζουν επιτέλους όλοι αυτοί οι ξενόδουλοι υπαλληλίσκοι της τρόικας και των ευρωπαίων «εταίρων», εκτός από τις καρεκλίτσες τους, που τις έχουν αγκαλιάσει για να μην τις αποχωριστούν και ψηφίζουν εναντίον όσων τους εμπιστεύτηκαν και τους έχρισαν εκπροσώπους τους; Πως τολμούν και καταδικάζουν μια μεγάλη παράταξη του δημοκρατικού κέντρου, στη συρρίκνωση σε ποσοστά λίγο πάνω από το δέκα τοις εκατό, παραδίδοντας τη χώρα και πάλι στην αγκαλιά της Δεξιάς; Με ποια ανταλλάγματα επιμένουν να μας «σώσουν»; Μήπως τελικά «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»; Και τέλος πάντων δε θα βρεθούν εκείνοι οι ευσυνείδητοι που θα τους στείλουν στα σκουπίδια της ιστορίας και θα τους αναγκάσουν να πληρώσουν αυτή την προδοσία;