Το Πάσχα (χιλιάδες φορές…)*

Παλαιότερα, δεν φανταζόμουν ότι το Πάσχα μπορεί να συνδέεται με απώλειες πραγματικές, ζωής ή και, αναστάσεις, νόμιζα ότι αφορά μόνο τον Χριστό και τους πιστούς του. Συνέδεα αυτή τη μεγάλη γιορτή με τεμπελιά και χαβαλέ λόγω των σχολικών διακοπών, μια κάποια νηστεία που, όλως …σκοπίμως και παραδόξως, δεν έπιανε εμάς, τους μικρούς και, κάποια κούραση, όταν κρατούσα τα κοντάρια ως πρόσκοπος, στο προσκύνημα του Επιταφίου.

Μάλιστα, το είχα συνδέσει και πολύ με τις μυρωδιές της γειτονιάς… Της παλιάς με τις μονοκατοικίες, τις γεμάτες τριανταφυλλιές και γιασεμιά, ζουμπούλια, κρινάκια και χώμα βέβαια, πολύ χώμα, πέτρα κι όταν έβρεχε λάσπες να βουλιάζει όλο το πόδι…. Και τα πρώτα άνθη της τριανταφυλλιάς και οι πασχαλιές, αυτές, κυρίως, να διαλαλούν την ευωδιά τους σ’ όλο το σοκάκι.

Περνώντας τα χρόνια και μετρώντας απουσίες ανθρώπων που ζήσαμε παρέα ή, έστω ζήσαμε εμείς την αύρα τους, την προσφορά τους, την αξία τους, σε μια επικοινωνία που πρόκειται περί Ανάστασης νεκρών, σε τελική, έστω και προσωρινή, το Πάσχα συνδέθηκε, μετά τις παιδικές μυρωδιές, όλο και περισσότερο με την λογοτεχνία.

Και έτσι βρέθηκα να διαβάζω με όλο και μεγαλύτερη συγκίνηση τις σελίδες του μυθιστορήματος “Το πάθος χιλιάδες φορές” της Ζυράννας Ζατέλη.

Το καλοκαίρι που επετέθη τόσο αιφνίδια στην χειμέρια μιζέρια μας, η πανσέληνος που έζησε εκπλήξεις “‘έκλειψης”, η Λαμπράκη που “έσβησε” την αναστάσιμη ημέρα του Λαζάρου, το Μεγαλοβδόμαδο και η Ανάσταση που εφέτος δεν υπόσχονται ταξιδιάρικες αποδράσεις, απλώς οικογενειακές, υποτελείς στα έθιμα συνευρέσεις, δυστυχώς  επέτειναν τις χαλασμένες μου εντυπώσεις:

Ότι τις προάλλες ξεχάστηκα  στην τι βι να βλέπω εικόνες της πολιτικής μας πρωτοσέλιδης ζωής. Οι τρεις «Πρωτομάστορες» επανεκκίνησαν τα μεγάλα έργα, την ολοκλήρωση οδικών αρτηριών, την ανακοίνωση του αυτονόητου, δηλαδή,  προέβαλαν.  Φωτογραφίζονται πασιχαρείς και ανερυθρίαστοι.  Και συν-ψηφίζουν εν μια νυκτί και σε ένα άρθρο το πολυνομοσχέδιο του…4ου μνημονίου.

Ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επισκεπτόμενος κανάλια κι εφημερίδες των εξ αντιθέτου, φωτογραφίζεται σε χειραψία με τον ιδιοκτήτη εφημερίδας που αποτελεί έως και το Δελτίο Τύπου της Χρυσής Αυγής, τον κ. Θέμο Αναστασιάδη του «Πρώτο Θέμα». Τον τύπο που, ανεξαρτήτως προσφάτων δικαστικών αθωώσεων, ανήγαγε σε κερδοσκοπική υποκουλτούρα το να εκτρέφει τον φασισμό και τον ρατσισμό  μέσα από τις σελίδες και τις εκπομπές που υπάρχει.

Τι μας ενώνει πια με το νεκρό πολιτικό χθες και με το αγέννητο πολιτικό αύριο, παρά μόνο η ανάγκη να περάσουμε, μέσα από μια καλή, γενναία συνάντηση, στα ξεκαθαρίσματά μας…

Δεν φανταζόμουν, όπως σου έλεγα, ότι το Πάσχα μπορεί να συνδέεται με απώλειες πραγματικές, Ότι μπορεί να αφορά  τόσο πολύ απώλειες χαράς, ελπίδας, αξιοπρέπειας, τιμής, δύναμης ζωής… αλλά και τόσο έντονη την ανάγκη αναστάσιμης προοπτικής.

Κάπου στις σελίδες της Ζατέλη… έχει γενέθλια και αναφωνεί μια (πεθαμένη) κόρη:  «Σήμερα γίνομαι 36 χρονώ!  Κι αν βάλεις και κείνα, κάτω απ’ τη γη, 41!!!» Υποθέτω κάπως έτσι θα εκφωνούμε τα γενέθλιά μας στο εφεξής: … 36 κι αν βάλεις και κείνα κάτω απ΄ τα μνημόνια.…54!

Ξεκίνησε Μεγάλη Εβδομάδα… Με κήνσορες και θεράποντες  να μας αποφεύγουν, ούτε μια λέξη παρηγορίας μέρες που είναι. Η Καταφυγή σε γλυκειές αναμνήσεις παιδικές, περιφοράς Επιταφίων, είναι μια κάποια λύση. Και μετά, τα σπιτικά τσουρέκια του πασχαλινού τραπεζιού. Και οι Πασχαλιές οι ευωδιαστές… Και το Αύριο που παραμονεύει να μας κερδίσει…

Οι εκκλησιαστικοί Ύμνοι προσδοκούν Ανάσταση Νεκρών (Αγνοημένων Ποιητών;) και Ζωή του Μέλλοντος (Φιλόστοργου και δικαιότερου, υποθέτω) Αιώνος. Καλό Πάσχα, φίλε μου.

*Παραποίηση τίτλου του μυθιστορήματος της Ζυράννας Ζατέλη  «Το Πάθος χιλιάδες φορές».

**Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα