Το πένθος στα social media

Εικόνα: Pexels

Δεν υπάρχει μέρα που να μην περάσει από το timeline η είδηση του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου ανθρώπων που συνδεόμαστε διαδικτυακά.

Ένα προφίλ θα βαφτεί με μαύρο χρώμα, κάποιος θα αποχαιρετήσει τη μητέρα, τον πατέρα, έναν αγαπημένο συνάδελφο. Θα θυμηθεί περιστατικά της ζωής. Θα αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη του προσώπου, θα μιλήσει με σεβασμό, με λόγια αγάπης, με μνήμες που ανασύρονται. Θα αποχαιρετήσει δημόσια το δικό άνθρωπο.

Η ανάρτηση του μαύρου πλαισίου θα εκκινήσει μια ολόκληρη διαδικασία ενεργοποίησης αντανακλαστικών. Κάποιοι θα ρωτήσουν ποιος και γιατί, με τι τρόπο και γιατί ξαφνικά. Άλλοι θα σπεύσουν να ευχηθούν καλό παράδεισο. Μια τρίτη κατηγορία που γνώριζε τον εκλιπόντα ή την εκλιπούσα θα μιλήσει με τρυφερά λόγια για το χαρακτήρα. Τα προτερήματα. Τις αρετές.

Το προσωπικό πένθος γίνεται  πάνδημος θρήνος. Ειδικά σε περιπτώσεις ξεχωριστών ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ εν ζωή. Το μικρό γίνεται μέγα. Παίρνει διαστάσεις. Η μοιρασιά μετατρέπεται σε παρηγορητική λέμβο που πλέει σε σκοτεινά νερά.

Το παλιό χέρι του συγγενή ή του φίλου στην πλάτη, πλάι στο νεκροστάσιο γίνεται ξαφνικά μια τεράστια εικονική αγκαλιά. Η μοιρασιά του δυσφορικού συναισθήματος γίνεται η οδός αντιμετώπισης της θλίψης. Οι θλιμμένες φατσούλες που θα συγκεντρώσει το ποστ είναι τα παλιά συλλυπητήρια. Τα νεύματα δακρυσμένων ματιών. Οι χειρονομίες που δεν θα γίνουν.

Κατόπιν οι σελίδες των χρηστών που φεύγουν θα μετατραπούν σε ”εις μνήμην”. Θα βρίσκονται εκεί στο διηνεκές, αφηγούμενες μέρες από τη ζωή των τεθνεώτων. Κάποιοι θα μπουν στη διαδικασία στο χρόνο να εναποθέσουν ένα μικρό αναμνηστικό, ένα αχ εις ανάμνηση. Κάποιοι άλλοι που δεν αντιλήφθηκαν την απώλεια μπορεί να μπουν ανήμερα της γιορτής ή των γενεθλίων να ευχηθούν σε κάποιον που δεν υπάρχει ανάμεσα μας. Κάποιος θα τους επιπλήξει. Η κεκτημένη ταχύτητα δεν θα επιτρέψει αυτόν που έπεσε στο σφάλμα να αντιληφθεί τι έκανε.

Στο τέλος της μέρας θα μείνει πίσω αυτός που έκανε την ανάρτηση της απώλειας. Συγκλονισμένος προφανώς, προσπαθώντας να διαχειριστεί το τραύμα της απώλειας, μετρώντας πιθανά αντιδράσεις, ζυγίζοντας τη συμπαράσταση, παίρνοντας κουράγιο από τα λόγια όσων είχαν να διηγηθούν ωραίες στιγμές του προσώπου που χάθηκε. Πιθανά και εικόνες που αναρτήθηκαν σε αυτά τα ιδιότυπα άλμπουμ μεταθάνατιων αναμνήσεων, σε αυτά τα ψηφιακά αποθετήρια μνήμης.

Η ανάγκη της μοιρασιάς του πένθους στον καιρό των social γίνεται αντικείμενο μελέτης. Γίνεται το νέο τώρα σε ένα δυστοπικό κόσμο που οι άνθρωποι λιγοστεύουν τη φυσική τους παρουσία σε στιγμές πόνου και εκδηλώνουν το μαζί με λίγα δευτερόλεπτα αντίδρασης στο fb.

Μη γελιόμαστε οι περισσότεροι από αυτούς που θα συλλυπηθούν on line δεν θα μπουν στον κόπο να τηλεφωνήσουν για να ακούσεις το ηχόχρωμα της φωνής τους…