Το πιο καλτ κούρεμα στην πόλη

Λέξεις-εικόνες: Γιάννης Βήκας

Φτάνοντας έξω από το κομμωτήριο της Ελπίδας, το «THRIX της Ελπίδας», δε γίνεται να μη σου τραβήξει την προσοχή η παράξενα διακοσμημένη πρόσοψη και το σκηνικό του εσωτερικού.

Το πάθος που έχει η Ελπίδα με το κόκκινο δε χρειάζεται να στο πει• το καταλαβαίνεις με το που κάνεις το πρώτο βήμα, για να μπεις σ’ ένα τόσο ξεχωριστό και ιστορικό κομμωτήριο, το οποίο δεν είναι άλλο ένα συνηθισμένο κομμωτήριο, που ο κόσμος θα πάει να κουρευτεί και θα φύγει.

Η Ελπίδα θα σου μιλήσει και θα σου ζητήσει να της μιλήσεις για ο, τι σκέφτεσαι και σε ανησυχεί, ενώ οι πελάτες είναι και φίλοι. Δε θέλει να λέει τον κόσμο, που κουρεύεται στο THRIX, πελάτες, χωρίς όμως να έχει καταφέρει να προσδώσει ένα όνομα. Ίσως είναι φίλοι, ίσως επισκέπτες, όχι όμως πελάτες. Είτε τους γνωρίζει 25 χρόνια, είτε τους γνωρίζει για πρώτη φορά, είναι μαζί τους τόσο ανοιχτόκαρδη και προσιτή, ώστε κερδίζει και τον πιο διστακτικό.

Το «THRIX της Ελπίδας» είναι άλλος ένας μύθος της πόλης μας. Όπως μας εξηγεί η ίδια, στη δεκαετία του ’90 γινόταν ένας «πανζουρλισμός». Ο κόσμος δεν πήγαινε μονάχα για κούρεμα, αλλά και για να διαβάσει ή να συζητήσει για τέχνη και τον άνθρωπο. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όμως η ίδια διαπιστώνει πως «τότε ο κόσμος ήταν πιο αυθόρμητος, πιο χαλαρός, εκφραζόταν πιο άμεσα και ανέμελα, οι διαπροσωπικές σχέσεις ήταν πιο εύκολες και οι άνθρωποι περισσότερο κοινωνικοί. Σήμερα ο κόσμος ίσως είναι λίγο φοβισμένος, όμως όταν μπαίνει στο THRIX, τότε αφήνονται και γίνονται ένα με το κλίμα του μαγαζιού. Ορισμένοι διστάζουν να μπουν στο THRIX, διότι φοβούνται τη διαφορετικότητα που αντικρίζουν». Όλοι έχουν μάθει σε μια νόρμα, σ’ έναν συνηθισμένο τρόπο υποδοχής, εξυπηρέτησης και στιλιστικής υποταγής.

Στον αντίποδα αυτών των συναισθημάτων, αυτό που ένιωσα έντονα ήταν μια αίσθηση ελευθερίας που δεν ξέρω από πού πήγαζε. Ίσως από το χαρακτήρα της.Ίσως από την άλλη να είναι ο χώρος που εμπνέει το διαφορετικό, που ξεφεύγει από το καλούπι και το καθωσπρέπει. Στους τοίχους θα δεις γραμμένα ρητά, υπενθυμίσεις ζωής, γύρω κρεμασμένες θεατρικές μάσκες και αξεσουάρ που θυμίζουν βεστιάριο θεάτρου. Η ίδια το εξηγεί όλο αυτό. «Αγαπώ το θέατρο, την τέχνη, την αισθητική, βλέπω την κομμωτική ως τέχνη και όχι ως βιοποριστικό μέσο. Βεβαίως και από τη στιγμή που γεννιόμαστε, πρέπει να επιβιώσουμε, αλλιώς πεθαίνουμε, αλλά έχω επιλέξει να το κάνω με τους δικούς μου κανόνες, με τον τρόπο που αγαπώ. Δε θέλω να λειτουργώ δουλικά στο χώρο που περνάω όλη μου την ημέρα, γι’ αυτό η επαφή μου με τον κόσμο είναι επαφή αγάπης και όχι συναλλακτική» μας τονίζει η Ελπίδα.

Η Ελπίδα έχει συμμετάσχει σε πολλές performances, στη Θεσσαλονίκη και στο εξωτερικό, ενώ αυτές που ξεχωρίζει είναι αυτές που έζησε στο Παρίσι και τη Λιλ, δύο πόλεις που λατρεύει να υπάρχει σε αυτές, γιατί νιώθει ακόμη πιο ελεύθερη. «Όταν βγαίνω στο εξωτερικό, δεν είμαι η Ελπίδα, είμαι η THRIX, μια περσόνα» μου λέει με ένα γλυκό χαμόγελο. Παρόλα αυτά, στον τόπο της, όπως λέει, δε θέλει να προκαλεί. Αναγνωρίζει πως υπάρχουν ορισμένα όρια και δε θέλει να επιβάλλει την άποψή της περί αισθητικής σε κανέναν, γι’ αυτό και όπως μας εξηγεί δε θα πήγαινε στο μανάβικο, φορώντας τις ιδιαίτερες μάσκες ή τα ξεχωριστά αξεσουάρ, που φοράει στο χώρο της• στo THRIX. Ωστόσο, τη θεατρικότητα την κουβαλάει πάντοτε μαζί της. «Ήθελα να γίνω ηθοποιός», λέει, «ίσως και να είμαι όμως, γιατί έτσι ζω τόσα χρόνια». Ο χαρακτήρας και η ποιητική στάση ζωής δε διδάσκεται, καθώς όπως μας λέει «το στυλ μου το πήρα από γεννησιμιού μου, την κομμωτική τη διδάχτηκα, το χαρακτήρα μου όμως τον απέκτησα όταν γεννήθηκα και τον έπλασα στην πορεία της ζωής μου».

Μια κούκλα δεσπόζει 25 χρόνια, από τότε που είχε ανοίξει το THRIX. «Αυτή η κούκλα έχει φωτογραφηθεί τόσο πολύ από τουρίστες και περαστικούς, όσο και ο Λευκός Πύργος» μου αναφέρει γελώντας, αφού τόσα χρόνια και πριν μετακομίσει το THRIX σε νέο χώρο, την είχε τοποθετημένη έξω από το μαγαζί. Αν και δεν της έχει βρει όνομα εδώ και δυόμιση δεκαετίες, πάντοτε ασχολείται μ’ αυτήν, την περιποιείται, ενώ πολλές φορές της έκλεινε τα μάτια, όταν θεωρούσε πως γίνονταν πράγματα που «δεν έπρεπε ν’ αντικρίσει», ενώ εξηγεί πως όταν μια φορά πήγε να την ντύσει νύφη, τρόμαξε από το θέαμα και την ιδέα και τελικά την άφησε ξανά γυμνή. «Δε μου αρέσει ως ιδέα ο γάμος. Μου αρέσει να δένονται οι άνθρωποι, να συμβιώνουν, ν’ αγαπιούνται και να ερωτεύονται, ο γάμος όμως μ’ ενοχλεί ως ιδέα και ως διαδικασία• μας κάνει να φαινόμαστε καρικατούρες» μου λέει χαρακτηριστικά. Η κούκλα είναι αυτή που δέχεται τις παρεμβάσεις της σχετικά με ο,τι τη στενοχωρεί στον κόσμο. Αυτό γινόταν πάντοτε, «ο,τι μ’ ενοχλεί στην κοινωνία, το αποτυπώνω στην κούκλα» μου εξηγεί, ενώ προσθέτει πως «το σπασμένο χέρι που έχω βάλει δίπλα από το πόδι της, δείχνει πως έχω στο μυαλό μου την πληγωμένη κοινωνία του σήμερα». Αν και δε δένεται με αντικείμενα, η κούκλα είναι μέρος της ζωής της και του κομμωτηρίου του THRIX, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του.

Η Ελπίδα, ως χειμαρρώδης άνθρωπος, αφηγούμενη ιστορία στην ιστορία θυμήθηκε με ιδιαίτερη συγκίνηση τις παραστάσεις στην Αίγλη, στις οποίες είχε συνεργαστεί ως performer με τον Νίκο Μουτσινά, με τον οποίο είχαν μια ιδιαίτερη σχέση και από τότε που ο ίδιος έφυγε για την Αθήνα, χάθηκαν. «Θα ήθελα να μιλήσουμε, να τον ξαναδώ, αλλά δε θέλω τηλεφωνικά, θέλω να τον δω από κοντά, να πούμε όσα δεν έχουμε πει τόσα χρόνια. Ίσως βέβαια δεν είναι η στιγμή μας ακόμη να βρεθούμε, όμως είμαι σίγουρη πως αυτό θα γίνει. Ελπίζω να δει το κείμενο και να μην αργήσουμε να έρθουμε σ’ επαφή» λέει με μια χαρακτηριστική λάμψη στο πρόσωπο.

Το αναρχικό πνεύμα της Ελπίδας με γοήτευσε, όπως είμαι σίγουρος πως γοητεύει πολλούς ανθρώπους. Οι θεατρικού τύπου μάσκες που φοράει η ίδια στο THRIX «δεν είναι τίποτα μπροστά στις μάσκες που φοράει ο κόσμος στη ζωή και την καθημερινότητά του. Φαίνομαι εγώ η εκκεντρική, όμως στο τέλος πιστεύω πως είμαι η πιο συντηρητική, αφού θέλω να είναι η μόνη μάσκα που φοράω. Οι γυναίκες που βάφονται δε φορούν μάσκες;», αναρωτιέται εύστοχα. Αυτή η αυθεντικότητα, η συνειδητή εκκεντρικότητα που «θέλει να αφυπνίσει –πάντα εντός του THRIX- και η αγάπη γι’ αυτό που κάνει, προσελκύει κάθε είδους πελάτες -ή φίλους καλύτερα, αφού όπως λέει αφοπλιστικά «κουρεύω όποιον βλέπεις και κυκλοφορεί έξω. Από τις αστές κυρίες, μέχρι το λαϊκό κόσμο, ηλικιωμένους και φοιτητές. Μ’ αρέσει και αγαπώ τον κόσμο όπως είναι και δεν απαιτώ να μοιάζουμε για να επικοινωνήσω μαζί τους».

Για να τιμήσει τα 25 χρόνια του THRIX της Ελπίδας, πρόσφατα κούρεψε μαζί με άλλους 2-3 συναδέλφους της περίπου 280 φιλοξενούμενους και εργαζόμενους του Παραρτήματος Χρόνιων Παθήσεων Θεσσαλονίκης «Ο Άγιος Παντελεήμων», του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας. Φεύγοντας, δώσαμε υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα.

*THRIX της Ελπίδας, Νικηφόρου Φωκά 8, τηλ. 2310287233

Η σελίδα Facebook «THRIX της Ελπίδας»