Το πλύσιμο των δοντιών

Δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή πιο άμεσης και απερίσπαστης αυτοκριτικής και συγκεντρωμένου απολογισμού της ημέρας από το βραδινό πλύσιμο των δοντιών. Συνήθως είναι η τελευταία δραστηριότητα πριν ακουμπήσεις την ψυχή σου στο μαξιλάρι και σε αναλάβει ο Μορφέας. Αυτά τα 2-3 λεπτά, κατά τα οποία αναγκαστικά δε μιλάς και κατά πάσα πιθανότητα δε σου μιλάει και κανείς είναι μία βραχύβια αφορμή για να κοιτάξεις πίσω. Εσύ και ο καθρέφτης…

Πολλές φορές τυχαίνει μες στη μέρα κάτι να πάει στραβά, να γίνει ένα λάθος στη δουλειά, να μην την καταλάβεις σωστά και να σου κρατάει μούτρα, να μαλώσεις μ’ ένα φίλο ή μια φίλη σου, να στενοχωρήσεις τους γονείς σου, να σου χαλάσει το αυτοκίνητο, να σε κάνουν… ignore στο facebook… Ο,τιδήποτε σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σημάδεψε τη μέρα σου, ξαναπαίζει σε γρήγορη επανάληψη για να δεις λάθη, να μετρήσεις ευθύνες κ.ο.κ. Και είναι γεγονός πως πολλές φορές ακόμη και αυτή η αυτοκριτική μπορεί να μην είναι αρκετή ώστε να σου εξασφαλίσει έναν ήρεμο ύπνο.

Βέβαια, όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, εργασιακά προβλήματα κ.α. ζητήματα αντίστοιχου βεληνεκούς το πράγμα είναι μάλλον απλό. Ένας σωστός χειρισμός συνήθως ισοσταθμίζει το λάθος και επαναφέρει τις ισορροπίες. Αρκεί φυσικά να έχει κανείς την καθαρή ματιά να παραδεχτεί το λάθος του. Όταν όμως πρόκειται για ζητήματα εθνικής σημασίας, εθνικής προδοσίας, καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος, εκμετάλλευσης της ζωής των άλλων, ασέλγειας κατά των ονείρων της νέας γενιάς… Τότε;

Τότε μάλλον ο καθρέφτης είναι θαμπός και δεν επιτρέπει την ευθεία σύγκρουση με την ευθύνη και την ενδοσκόπηση. Η συντριπτική πλειονότητα όσων κατέχουν δημόσιο αξίωμα στην Ελλάδα και χειρίζονται τις τύχες της χώρας έχουν διαγράψει τις έννοιες της ευθύνης και της αυτοκριτικής από το λεξιλόγιό τους. Σκάνδαλα αποκαλύπτονται και μπαίνουν στο συρτάρι με κινηματογραφική ταχύτητα. Όσο κρατάνε μερικά δελτία ειδήσεων. Στη συνέχεια, οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων συνεχίζουν απερίσπαστοι το “έργο” τους, συνήθως μάλιστα συνοδεύοντάς το με προκλητικές δηλώσεις περί συλλογικής ευθύνης. Συλλογική ευθύνη υπάρχει, αλλά καλύτερα αναζητηθεί στην εθνική μας ανατροφή να είμαστε πελάτες κομμάτων και όχι πραγματικοί πολίτες αυτής της χώρας.

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο αποτέλεσε η είδηση της παραπομπής του Χόσνι Μουμπάρακ και των γιων του σε δίκη… Η προσωποποίηση του κράτους στην Αίγυπτο για 30 ολόκληρα χρόνια σε δίκη! Στην Ελλάδα; Παρά τα εκατοντάδες μικρά και μεγάλα σκάνδαλα που έχουν αποκαλυφθεί, η τελευταία εικόνα πολιτικού σε αίθουσα δικαστηρίου πάει περισσότερα από 20 πια χρόνια πίσω. Εδώ κανείς δεν ασχολείται με την απόδοση ευθυνών. Εδώ όλα παραγράφονται.

Ή μπορεί απλά η ενασχόληση με την πολιτική στην Ελλάδα να επιβάλλει την αποχή από το βραδινό πλύσιμο των δοντιών…