Το «Πολυτεχνείο Ζει» επειδή τους στοιχειώνει

Λέξεις: Μάκης Διάκος 

Πότε τους δε χώνεψαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου και της Νομικής κατά της χούντας του Παπαδόπουλου. Ποτέ τους δε χώνεψαν την Εθνική Αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων των Ναζί αλλά και των Βουλγάρων στην Αν. Μακεδονία και Θράκη και των Ιταλών κυρίως στα νησιά. 

Γιατί πάντα από φόβο, από συμφέρον, από ψυχικό ακρωτηριασμό, από σκατοψυχία ήταν απέναντι στον “εξεγερμένο άνθρωπο”. Γιατί πάντα το Πατριωτικό Καθήκον το αντιλαμβάνονται μόνο εκ του ασφαλούς και μόνο ως οικογενειακό- προσωπικό συμφέρον. 

Ναι, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δε νίκησε εκείνη τη στιγμή τη Χούντα των συνταγματαρχών, την εξευτέλισε όμως, ανάδειξε την ασχήμια της και κυρίως την αδυναμία της στην Ελληνική και Διεθνή κοινότητα, την πανικόβαλε. Και ήταν Παλλαϊκή εξέγερση και μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Και οι Πολίτες δεν ξανακλείστηκαν στα σπίτα τους, ζητούσαν να μάθουν, να πληροφορηθούν. Δεν φοβούνταν πια να ρωτήσουν και να απαντήσουν. 

Αυτό το “Πολυτεχνείο” το Νοέμβρη του 1973 θα στοιχειώνει όσους δήθεν διάβαζαν τότε και δεν θυμούνται, όσους υπάκουγαν μόνο στον μπαμπά τους και κλείνανε το ραδιόφωνο για να μην ακούνε στην παράνομη συχνότητα τη φωνή της Δαμανάκη και του Παπαχρήστου, όσους κλείνανε και τα παντζούρια τους για να μην βλέπουν τους νεκρούς του. 

Τότε είχαν κλειστά μάτια, αυτιά και στόμα. Κι ας διαδήλωναν συμπολίτες με ρίσκο φωνάζοντας το πάντα επίκαιρο σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

Έκτοτε, το στόμα τους άρχισαν να το ανοίγουν αρχικά πίσω από χουντικές πολιτικές παρατάξεις και μετά από όποιο δεξιό μετερίζι τους προσφερθεί ή κατακτήσουν με την πλουσιοπάροχη βοήθεια των ΜΜΕ. Εκεί ανοίγουν το στόμα τους και σε κάθε ευκαιρία το υποτιμούν, το λοιδορούν, το διαστρέφουν. Προσπαθούν να αποδώσουν σε εκείνη την Ηρωική Πράξη ό,τι κακό ενδεχομένως συνέβη στη νεότερη δημοκρατική περίοδο που διανύσαμε από την μεταπολίτευση και μετά, όντας την αρτιότερη όλων των προηγούμενων. 

Για να πουν τι; Πως δεν ήταν ηρωική πράξη, πως δεν υπήρξε ως τέτοια; Απλούστατα, αν πίστευαν στη δημοκρατία θα φρόντιζαν για την ολοκλήρωσή της, θα διόρθωναν τα στραβά της, θα συμμετείχαν ενεργά στη θεσμική θωράκισή της. Όμως δεν πιστεύουν σε αυτήν, δεν πιστεύουν στις αρχές που είναι δομημένη γι’ αυτο αμφισβητούν την γενετήσια πράξη της. 

Πολλοί το κάνουν αυτό από ζήλεια, από αντίδραση να ξεπεράσουν την ντροπή τους που δεν μπόρεσαν να συμπαρασταθούν – πάντα υπάρχει τρόπος να συμπαρασταθείς στον εξεγερμένο άνθρωπο- όμως ορισμένο πολιτικό φάσμα το κάνει από μίσος. Μισούν τον εξεγερμένο άνθρωπο, μισούν τη δημοκρατία που φέρνει μαζί του ο εξεγερμένος άνθρωπος. 

Γιατί η μόνη σχέση ζωής που γνωρίζουν και υπακούν και υπηρετούν είναι η σχέση εξουσίας. Δεν υπάρχουν έξω από τα σαθρά συστήματα εξουσίας κι όσο βρίσκονται σε περιβάλλον δημοκρατίας τρέμουν γιατί δεν αντέχουν την ισονομία, τη δικαιοσύνη, την πραγματική αξιοκρατία, αυτήν που είναι ενάντια στο κομματικό ρουσφέτι το οποίο κρύβεται στα σκοτεινά υπόγεια του και διαχέει οριζόντια την κοινωνία. 

Το “Πολυτεχνείο Ζει” και ζει επειδή τους στοιχειώνει. Ποτέ τους δεν θα απαλλαγούν από αυτό, γιατί η εξέγερσή του είναι μια πράξη ηρωισμού που δεν τολμήσαν και ποτέ δεν θα επιτρέψουν στα παιδιά τους κυρίως όμως ποτέ δεν θα καταφέρουν να τους δώσουν πειστικές απαντήσεις.