Το ποτάμι: Μια αρχετυπική ιστορία αγάπης Ρωμαίου και Ιουλιέτας

Λέξεις: Στρατής Βογιατζής 

Πώς κανείς σήμερα απευθύνεται στον ‘Aλλον όταν όλα γύρω μας δείχνουν κουρασμένα και συνάμα κορεσμένα από μια ανεξάντλητη έκθεση και φλυαρία;

Πώς η τέχνη συναντά μια εύθραυστη αθωότητα;

Η ταινία του Haris Ranns (Χάρη Ραφτογιάννη) μοιάζει να έχει έρθει από έναν άλλο χρόνο ή να οραματίζεται μια άλλη εποχή όπου το παραμύθι συνείρεται με τη βιαιότητα του κόσμου, και το ανέφικτο μπολιάζει το συμπαγή φλοιό της ιεραρχημένης πραγματικότητας.

Ο σκηνοθέτης, κοιτάει τον κόσμο μέσα από το φακό ενός ξεθωριασμένου ονείρου, όπου τίποτα δεν μένει εγκιβωτισμένο μέσα στον εαυτό του, αλλά οι μορφές και οι ιδέες ρευστοποιούνται, ρέουν όπως μέσα σε ένα ποτάμι και γλιστρούν φυσικά η μία μέσα στην άλλη.

Μια αρχετυπική ιστορία αγάπης Ρωμαίου και Ιουλιέτας εκτυλίσσεται στην ταινία, δυο ανέφικτοι κόσμοι που έρχονται κοντά μέσα στην αγκάλη του αστικού μύθου της αιώνιας προόδου.

Οι δυο καταπληκτικοί πρωταγωνιστές της ταινίας μετεωρίζονται ανάμεσα σε ένα σαθρό, εξατομικευμένο παρόν εξαϋλωμένο από το νεωτερικό αφήγημα και λιτανεία μέσα στους αρχετυπικούς ατραπούς της αγάπης. Αιχμαλωτισμένοι στους κόσμους τους ο καθένας προσπαθούν από κοινού να επινοήσουν μια τοπολογία του θαυμαστού και εμπνέουν και εμάς να κοιτάξουμε πέρα από τη μίζερη ασυναρτησία που μας περιβάλει.

Και αναρωτιώνται αν τελικά οι ζωές μας δεν είναι παρά μια διαρκή διαπραγμάτευση ανάμεσα σε αυτό που μας επιβάλλεται και σε αυτό που λαχταράμε, ανάμεσα σε μια αδίστακτη επιβίωση και σε ένα δρασκελισμό προς την ελευθερία.

Η σκηνοθετική μαεστρία, συναρμόζει τους αντίθετους κόσμους με χάρη, λεπτότητα και χιούμορ σαν να επρόκειτο για οριγκάμι σχήματα που ακόμα και η παραμικρή άγαρμπη κίνηση μπορεί να τα χαλάσει.

Κάθε ταινία αποπνέει ένα μοναδικό αίσθημα, πέρα από τις ιδέες και τις προθέσεις του δημιουργού, μια αύρα μας λέει ο Μπένγαμιν, μια αδιόρατη χειρονομία που απευθύνεται στο πορώδες είναι του θεατή • στην ταινία αυτή δεν είναι παρά η τρυφερότητα ενός βλέμματος και η επιμονή του να αναζητά το φως μέσα στο σκοτάδι, να διεισδύει στις ρωγμές της πραγματικότητας και να τη μετασχηματίζει από μια μονολιθική ομοιομορφία σε ένα πολύχρωμο παιχνίδισμα ή σε μια οργασμική γευσιγνωσία με Nuggets.

*Η ταινία προβάλλεται στο 65o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

**O Στρατής Βογιατζής είναι φωτογράφος