Το προφίλ του ιδανικού πολιτευτή

του Άκη Δήμου

Νεκτάριος – Ίων (Νέρων) Σιμωνίδης, ασφαλιστής – υποψήφιος βουλευτής

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη στις 8 Μαρτίου 1957. Τρίτος από τους τέσσερεις γιους του αείµνηστου καθηγητού της Φαρμακευτικής Κλέωνα Σιµωνίδη και της αισθητικού Γιώτας Φωτάκη. Σπούδασα Οικονοµικά στη Νοµική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήµιου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο πανεπιστήµιο Sheffield της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια των µεταπτυχιακών µου σπουδών στο παραπάνω Πανεπιστήµιο συνδεθηκα αισθηµατικά µε την Ρέιτσελ Πάρτριτζ, κόρη του Σερ Χάµφρεϊ Πάρτριτζ και εκ των επιστήθιων φίλων της Καµίλα Πάρκερ Μπόουλς. Πλην όµως, η Θεσσαλονίκη είναι καηµός και έτσι επέστρεψα για παντρευτώ µετά από λίγο τη διατροφολόγο Ζαΐρα Στρούντζα (του Στρατηγού), από την οποία απέκτησα δύο θυγατέρες, την Πέρσα και την Ανδρονίκη. Δεν είναι της παρούσης να πω αν το µετάνιωσα. Ερωµένη πάντως δεν έχω. Το είδος στοιχίζει ακριβά και είναι εξαιρετικά φιλέκδικο σε περίπτωση που θελήσεις ν’ αποµακρυνθείς. Προτιµώ τα ασφαλή αισθήματα των φαντασιώσεων… Αλλά ούτε αυτό είναι της παρούσης.

Φανατικός κυνηγός µέχρι πρότινος, υπήρξα από τα ενερνητικότερα µέλη του Κυνηγετικού Οµίλου Θεσσσλονίκης µέχρι τον σοβαρό τραυµατισµό µου από τα σκάγια αρχάριου φίλου σκοπευτή. Ερµηνεύοντας το συµβάν αυτό ως έναν άρρητο πλην σαφή υπαινιγµό του Σύµπαντος προς το πρόσωπό µου, πήρα τις εξής δύο αποφάσεις: να µην µηνύσω τον δράστη του τραυµατισµού µου και να µην ξαναπεράσω από βουνά και δάση, τουλάχιστον οπλισµένος. Έκτοτε, είµαι µέλος του Συλλόγου Φίλων των Αποδηµητικών Πτηνών και ορκισµένος προστάτης της φτερωτής πανίδας. Είµαι, επίσης, µέλος του Οµίλου Φίλων Αστρολογίας, της ‘Ενωσης Θεσσαλονικέων µε εξωσωµατικές εµπειρίες, καθώς επίσης ιδρυτικό στέλεχος του νεοσύστατου Σωµατείου Αφρικανικών Πολιτισµών, “Η Σαχάρα µέσα µας”. Λάτρης της ποίησης, δεν αρκούµαι στην ανάγνωσή της αλλά καταπιάνοµαι και µε την στιχουργία. µε αποτέλεσµα την έκδοση δύο µέχρι σήµερα ποιητικών συλλογών µε τους υπαινικτικούς τίτλους “Φλόγα 1” και “Φλόγα 2”. Αµέσως µετά τις εκλογές -και ανεξαρτήτως του αποτελέσµατός τους- θα κυκλοφορήσει και τρίτη, η οποία κάτω από τον τίτλο “Πυρκαγιά” συγκεφαλαιώνει τον ποιητικό µου στοχασµό. Στη συνέχεια θα γράψω ένα µυθιστόρηµα.

Η αδιάκοπη υπαρξιακή µου αναζήτηση µε έφερε σήµερα να διεκδικώ την ψήφο των συµπολιτών µου δεδοµένής και της πίστης µου στο ένδοξο παρελθόν της πόλης µας, την επαναφορά του οποίου οφείλουµε να θέσουµε ως πρώτη προτεραιότητα. Η µελλοντολατρεία µε βρίσκει εκ διαµέτρου αντίθετο, οι δε θιασώτες της δεν είναι παρά θύµατα του συρµού. Ούτως ή άλλως, το µέλλον θα έρθει. Προς τι λοιπόν οι αγωνιώδεις µας επικλήσεις;

Οραµατίζοµαι συχνά µια Θεσσαλονίκη πορφυρή, όπως φαίνονται οι δύσεις από εδώ ψηλά και γαλάζια, όπως το κύµα στην Αρετσού. Προς αυτήν την κατεύθυνση σκοπεύω να εργαστώ. Δεν έχω τίποτα άλλο να προτείνω, ούτε καµία δέσµευση να αναλάβω. Το είπα και παραπάνω: η Θεσσαλονίκη είναι καηµός. Ο µόνος τρόπος για να την τιµήσεις είναι ν’ αναστενάζεις τα βράδια κοιτώντας το Θερµαϊκό. Και να εµπιστεύεσαι τους Άρχοντές της. Εκείνοι ξέρουν. Εµείς απλώς ας συγκατανεύσουµε.

(Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζοµαι µε τη σύζυγο και τις θυγατέρες µας. Στην δεύτερη, µε τους εκλιπόντες γονείς µου. Στην τρίτη φωτογραφία, µπορείτε να δείτε τον ουρανό πάνω από τον Άγιο Παύλο, περιοχή όπου διαµένω εκ γενετής. Η κοκκινωπή φωτεινή κηλίδα εικάζω ότι πρόκειται για άγνωστης ταυτότητας ιπτάµενο αντικείµενο. Την φωτογραφία την έχω τραβήξει εγώ.)