To πρωί καθηγήτρια, το μεσημέρι καθαρίστρια!

της Ελένης Χοντολίδου

Στη μνήμη Τάσου Κουκιόγλου, συντηρητή και εραστή της Φιλοσοφικής, που θα ήταν πολύ στενοχωρημένος σήμερα

Ως πανεπιστημιακό μόνο «ψωνισμένη» δεν μπορεί να με πει κανείς. Δουλεύω και σε ένα πεδίο που παλεύει να αποδείξει την επιστημονικότητά του, όχι πάντα με επιτυχία, οπότε από πολύ νωρίς αντιλήφθηκα ότι η κυρίως δουλειά μου, η σημαντική, αυτή που κάνει τη διαφορά είναι η διδασκαλία μου τόσο σε προπτυχιακούς όσο και σε μεταπτυχιακούς φοιτητές και, βεβαίως, σε υποψήφιους Δρ. δασκάλα, λοιπόν.

Επειδή δουλεύω στη Φιλοσοφική 32 χρόνια και άλλα δύο ήμουν μεταπτυχιακή και άλλα τέσσερα φοιτήτρια αισθάνομαι τον χώρο σαν το σπίτι μου στην κυριολεξία. Φροντίζω τους χώρους, προσέχω τα μηχανήματα… από πολύ νέα.

Πέρσι, στην απεργία των 70 ημερών ζήτησα σακούλες από τον αντιδήμαρχο καθαριότητας, αγόρασα γάντια από το super market και καθάριζα τον χώρο τακτικά με άλλους συναδέλφους και φοιτητές που παρά το οφθαλμοφανές πρόβλημα, γεμίζουν τον χώρο με τα σκουπίδια τους που, επιπλέον, είναι και ανακυκλώσιμα. Δύο μέτρα από το παλιό κτήριο της ΦΛΣ έχει κάδους ανακύκλωσης! Kαι έλεγα, δεν πειράζει, δεν πέφτουν τα μούτρα μου προστατεύοντας τους φοιτητές, τις φοιτήτριες και τον εαυτό μου…

Οι τουαλέτες του προσωπικού εδώ και καιρό δεν έχουν χαρτί υγείας και είναι περισσότερο από σαφές τι πάμε να κάνουμε όλοι όταν βρισκόμαστε στους διαδρόμους με ένα ρολό στο χέρι! Δεν υπάρχει ούτε σαπούνι και οι καλονοικοκυρές εφοδιάζουμε με υγρό σαπούνι, εγώ πήγα ένα πήλινο σκεύος στο οποίο συχνά-πυκνά βάζω τα σαπουνάκια των ξενοδοχείων και άλλες (ή άλλοι ίσως) πιο γενναιόδωροι βάζουν κανονικές μπάρες σαπουνιού. Αυτά τα συνηθίσαμε. Εντάξει. Και έλεγα, δεν πειράζει, φροντίζεις την υγιεινή στο χώρο σου…

Χτες όμως, με έπιασε το παράπονο, σαν μωρό παιδί. Δεν είχαμε θέρμανση, δεν είχαμε τηλέφωνο και είχαμε και απίστευτη βρώμα. Οι τουαλέτες του προσωπικού σε κατάσταση πέρα από οριακή, μη επισκέψιμες. Μετά το τρίωρο μάθημά μου, έβαλα τα γάντια μου και με τρεις σακούλες μάζεψα τα χαρτιά του διαδρόμου και της τουαλέτας. Και μετά πήγα στο γραφείο μου το χωρίς τηλέφωνο και χωρίς θέρμανση και θυμήθηκα ότι πριν χρόνια συναντούσα σε διεθνή συνέδρια φτωχοντυμένους Βαλκάνιους συναδέλφους που δεν μπορούσαν να μείνουν στα ξενοδοχεία που τους προτείναμε. Και μία πολύ μορφωμένη συνάδελφος από την Κροατία όταν τη ρώτησα τι θα ήθελε να της στείλω μου είπε: «χαρτί Α4»! Και φοβήθηκα για την κατρακύλα που μας περιμένει. Πόσο δυσκολότερα θα είναι τα πράγματα στο μέλλον; Πόσο χειρότερα για το δημόσιο πανεπιστήμιο που κάναμε, είναι η αλήθεια, ό,τι περνούσε από το χέρι μας να το εξευτελίσουμε τους καλούς καιρούς;

Για μένα και για χιλιάδες άλλα παιδιά η πρόσβαση στη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση ήταν ο μόνος τρόπος, ο μόνος δρόμος για την κατάκτηση της μόρφωσης και μιας καλύτερης ζωής που μοιάζει πια τόσο μακρυνή και ουτοπική για τα σημερινά παιδιά…