Το Rock and Roll δεν θα πεθάνει ποτέ

Λέξεις: Χρήστος Τερζίδης 

Οι περισσότεροι εδώ μέσα με γνωρίζετε ως έναν άνθρωπο που στάθηκε δίπλα στο πλευρό συγκροτημάτων και καλλιτεχνών ως μάνατζερ, κάτι που χαρακτήρισε και καθόρισε στο μέγιστο όσα έχω κάνει ως τώρα στην πορεία της ζωής μου αλλά λίγοι γνωρίζετε αυτό. Αν δεν υπήρχε ο Αλέξανδρος Πέρρος δεν θα γινόμουν ποτέ μάνατζερ. Αυτός ήταν που το Φθινόπωρο του 1991, μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία – μαζί με μια παρέα παιδιών – του In Rock, με πλησίασε και σχεδόν μου ανακοίνωσε με την γνωστή τραχιά φωνή του.

«Θα γίνεις ο μάνατζερ μας»

Και έτσι βρέθηκα, στα είκοσι μου και χωρίς να έχω ιδέα, στο δίπλα του και μαζί με τους υπόλοιπους Lone Starς, Χασιώτη, Κουτσούρη και μετά Τάσο Οικονόμου, να αλωνίζουμε την Ελλάδα και όχι μόνο. Τι να πρωτοθυμηθώ….

Από ένα Φεστιβάλ στο Καβούρι για τον Rock FM που γαμήσαμε τους Last Drive και βγήκαμε στην σειρά τους χωρίς να πάρει γραμμή κανένας για να βγούμε στο peak. Με έχωσε μπροστά σαν τεχνικό να βγω στην σκηνή και να ανεβάσω τους ενισχυτές. Μέχρι όλοι να καταλάβουν τι είχε γίνει, ο Αλέξανδρος είχε ήδη να γκαρίζει και ο κόσμος να χτυπιέται. Φυσικά δεν ξαναπαίξαμε για Rock FM.

Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή με το παλιό κάπριο MG του από την παλιά Εθνική, πέντε ώρες σχεδόν, μετά το live και μετά πίσω το ίδιο βράδυ οι δυο μας. Να ξυπνάω 6 το πρωί και να βλέπω την λίμνη του Λαγκαδά και αυτός να οδηγάει με το δερμάτινο κασκέτο και τα γυαλιά αεροπόρου, σαν να είναι Γιαπωνέζος καμικάζι που κατευθύνεται για το Περλ Χάρμπορ και να έχει καπνίσει όλο το πακέτο μου τα άφιλτρα Lucky Strike με την μπλε ταινία. Δέκα ώρες οδήγηση και άλλες τρεις live.

«Έπεσα στην χύτρα με την κοκαΐνη όταν ήμουν μικρός» έλεγε. «Ο δάσκαλος όταν με έβλεπε ανήσυχο, με έβγαζε στην αυλή του σχολείου στην Ικτίνου και έτρεχα καμμιά δεκαριά γύρους για να ηρεμήσω»

Να θυμηθώ το ταξίδι για το φεστιβάλ στο Νιόρ της Γαλλίας που ο Κουτσούρης με τον Χασιώτη με πιάσανε για να αναλάβω τα κανονικά καθήκοντα μου.

«Ρώτα τους που μπορούμε να βρούμε κάνα joint. Έτσι το λένε» δεν μου αφήσανε πολλά περιθώρια.

Μας φιλοξενούσανε στο σπίτι ένα ζευγάρι νεαροί Γάλλοι. Με κοιτάει ο τύπος, παίρνει μια καρέκλα, ανεβαίνει πάνω της και αρχίζει να ψαχουλεύει πάνω στην ντουλάπα. Ο Κώστας και ο Χρήστος γουρλώσανε τα μάτια τους όταν κατέβασε ένα τεράστιο κομμάτι σοκολάτα. Ο οικοδεσπότης μας αποδείχτηκε η άκρη της πόλης καθώς δούλευε σε φαρμακευτική.

Μετά από μερικές μέρες έδωσε στα παιδιά αμφεταμίνες. Παίζανε το μεσημέρι στις φυλακές της πόλης για τους κρατουμένους, οι οποίοι δεχτήκαν το συγκρότημα σαν να βλέπανε Johnny Cash και μετά στο κεντρικό μπαράκι της πόλης. Κουμπώσανε τις αμφεταμίνες στο ενδιάμεσο για να έχουν δυνάμεις και καταλήξανε να παίζουνε πέντε ώρες non-stop και όλη η πόλη να έχει μαζευτεί απ’ έξω από το μαγαζί και να μην μπορούν να μπουν και να φωνάζουν. Μαζί και γω, που είχα κάνει το λάθος να βγω για μια στιγμή. Σαν πιστό σκυλί-μάνατζερ, πήγα και κόλλησα την μούρη μου σε ένα τζαμί δίπλα στον Κουτσούρη. Το μαγαζί έκανε μια κούρμπα και είχαμε βάλει εκεί τα ντραμς. Το χέρι του Κουτσούρη είχε ματώσει και κάθε φορά που βαρούσε αίμα πεταγόταν στα τζάμια. Ανάμεσα από το αίμα του Χρήστου παρακολουθούσα τον Αλέξανδρο να χύνει κουβάδες ιδρώτα και να τεντώνει τις φλέβες του λαιμού του. Έτοιμες να σπάσουνε. Που το μυαλό τους να σταματήσουνε?

Τις επόμενες μέρες έγραψαν το Amphetamine Twist.

Το live στα Σκόπια που εν μέσω του χαμού. Είχε πρωτοξεκινήσει το Μακεδονικό. Rock’n’Roll χωρίς σύνορα. Και πριν να φύγουμε για την επιστροφή, μέσα στα Σκόπια, μας στουκάρει πλαγιομετωπικά ένα αμάξι και την κάνει. Εγώ και ο Κουτσούρης να βογκάμε και τα γένια του Χασιώτη να έχουν γίνει κόκκινα από τα αίματα. Και ο Αλέξανδρος από ατσάλι. Σαν να μην έγινε τίποτα!

Πολλοί δεν υπολογίζανε τον Αλέξανδρο καλλιτεχνικά για πολλά αλλά δεν ξέρουν και πολλά για αυτόν. Το 91’ 92’ τον παρακαλούσε ο Ρεκουνιώτης, της Polygram τότε, να κάνει ελληνικό στίχο. Του είχε βρει και τον Παυριανό να του γράψει. Έδινε πολλά μπροστά με την υπόσχεση να τον κάνει τον νέο Chris Isaak. Σίγουρη εμπορική επιτυχία και τώρα που το σκέφτομαι. Αμετάπειστος ο Αλέξανδρος. «Κάντο για μένα ρε μαλάκα!!» τσίριζε ο Ρεκουνιώτης. «Το χρωστάς στην φιλία μας. Θα είσαι εξώφυλλο παντού. Όλα τα κοριτσάκια θα παίζουν το μουνάκι τους για σένα»

Εγώ μόλις είχα εμφανιστεί. Είκοσι χρονών και εξηνταπέντε κιλά, ποιος να με υπολογίσει?

«Μίλα του και συ για το καλό του» μου είπε ο Ρεκουνιώτης σε μια απέλπιδα προσπάθεια.

Όταν μείναμε μόνοι, του μίλησα.

«Καλύτερα να χάσω την φωνή μου παρά να τραγουδήσω ελληνικά σαν τον κάθε βλάχο» με έκοψε. «Το Rock’n’Roll απαιτεί loyalty και θυσίες»

Φυσικά με τον καιρό ξέφτισε και όποιον ενδιαφέρον υπήρχε για τον Αλέξανδρο από την εγχώρια μουσική Βιοτεχνία. Πήγα και γω φαντάρος το ’94 και με την επιστροφή δεν ξαναδουλέψαμε. Δεν χαθήκαμε όμως. Πάντα κοντά του, όποτε είχα την ευκαιρία. Στον Πακτσέ Τσιφλίκ καθημερινές μέσα στον χειμώνα, μετά στο FAZ και τέλος στο Flipside. Ειδικά το Flipside το ένοιωθα σπίτι μου γιατί ήταν ο δικός του ο χώρος. Και όταν άρχισα να γράφω, το έβαλα σε δυο βιβλία μου μέσα γιατί ήθελα να δείξω και με αυτόν τον τρόπο πόσο κοντά ήμουν σε αισθητική και νοοτροπία μαζί του.

Όταν έφτασα στα peak χρόνια σαν μάνατζερ, βρέθηκα σε μια ταβέρνα στα Άνω Λαδάδικα με τον Βουρλιώτη. Ήταν τόση η δημοφιλία του τότε, που ο Νίκος κατουρούσε και πολιτικούς αν ήθελε. Ο Πέρρος είχε ένα μαγαζί δίπλα. Πήγα και τον τράβηξα και τον κάθισα στο τραπέζι. Έκανα τις συστάσεις. Ήμουν χαρούμενος γιατί ήθελα να τον τιμήσω. Έτσι πίστευα. Ο Νίκος τον κοίταξε με ενδιαφέρον.

«Παράτα τις μαλακίες και φύγε Αμερική! Φτιάξε κατάσταση και έρχομαι και γω. Μαζί θα τους γαμήσουμε! Και σταμάτα να ασχολείσαι με τις μαλακίες της Ελλάδας»

Ήταν το μόνο που είπε ο Αλέξανδρος πριν σηκωθεί να φύγει χωρίς να καταδεχτεί να ρίξει ούτε μια ματιά στον Βουρλιώτη. Ούτε να τον κατουρήσει….

Εγώ είμαι πολλά αλλά μάνατζερ με έκανε ο Αλέξανδρος Πέρρος και εμφύσησε μέσα μου το πως πρέπει να είναι το rock’n’roll μανατζεριλίκι. Να είμαι πιο γρήγορος από όλους. Να μιλάω πιο δυνατά από όλους. Να κοιμάμαι τελευταίος και να ξυπνάω πρώτος για να μην με γαμήσουν οι άλλοι. Να μπορώ να οδηγάω και δέκα και δεκαπέντε ώρες σερί μόνος για να μην αφήσω το τιμόνι σε άλλον και κάνει μαλακία. Να παίρνω τα φράγκα πάντα μπροστά. Να γαμάω από μια νέα γκόμενα σε κάθε πόλη που θα βρεθώ αλλά πάνω από όλα να έχω στο μυαλό μου να τους γαμήσω όλους.

«Ποιος μάνατζερ ήταν καλός άνθρωπος?» μου είπε μια μέρα.

Λογικότατο.

Alcohol, Rock’n’roll, μουνιά, λεφτά, αμάξια και αλητεία. Οι βασικές αρχές του Rock’n’roll.

Όταν έμαθα τα νέα σήμερα δεν μου ήρθε ξαφνικό. Θα ερχόταν και αυτό μια στιγμή. Θα μας λείψει ο Αλέξανδρος πολύ σε όλους. Και σε μένα πολύ αλλά όχι και τόσο. Γιατί θα συνεχίσω να τον κουβαλάω μέσα μου. Αν υπήρξα μάνατζερ, το οφείλω σε αυτόν και αυτό δεν θα φύγει ποτέ. Rock’n’Roll Never Dies.

*Ο Χρήστος Τερζίδης είναι ο ιδιοκτήτης της Ελληνικής εταιρίας μουσικού management «Rock Management», συνέταιρος στην εταιρεία «Terret Entertainment» στην Αμερική, και συγγραφέας.

Πηγή Κεντρικής Φωτογραφίας: Facebook