Το σπίτι μου το φροντίζω, δεν το παινεύω

Λέξεις: Γιώργος Αγγελόπουλος

Δεν πιστεύω ότι αν δεν παινέψω το σπίτι μου θα πέσει να με πλακώσει. Πιστεύω ότι πρέπει να φροντίζω το σπίτι μου ώστε να μην πέσει και με πλακώσει. Δεν έχω καμία ανάγκη να παινέψω το σπίτι μου. Ούτε το καλύτερο στον κόσμο είναι, ούτε το «ανώτερο», ούτε το «μοναδικό». Έχω ζήσει χρόνια σε ξένα σπίτια, πιο βορειοδυτικά από το δικό μου αλλά και πιο νοτιοανατολικά. Έχω ταξιδέψει σε ξένα σπίτια όσο πιο ανατολικά γίνεται, σε ξένα σπίτια πολύ βόρεια κλπ. Κάποια είχαν καλύτερα σερβίτσια κάποια είχαν πιο γερά θεμέλια, κάποια ήταν πιο ευρύχωρα, κάποια ήταν πιο καλοδιατηρημένα. Κάποια ήταν πιο στενάχωρα, κάποια λιγότερο φροντισμένα, κάποια είχαν φτωχικά έπιπλα, κάποια ήταν φοβικά και κάποια με κιτς των νεόπλουτων. Εμένα μ΄αρέσει το δικό μου σπίτι χωρίς να έχω την ανάγκη να υποτιμώ όλα τα θετικά ή να παραβλέπω τα αρνητικά των ξένων σπιτιών. Για την ακρίβεια, προσπαθώ να μάθω από τα θετικά και τα αρνητικά των ξένων σπιτιών χωρίς να τα αντιγράφω. Μ΄ αρέσουν τα κλαρίνα γνωρίζοντας ότι η κλασσική μουσική είναι πολύ πιο σύνθετη και περίτεχνη. Αγαπώ το σπίτι μου για αυτό που είναι και προσπαθώ να το κάνω καλύτερο.

Απορώ με την ανάγκη αυτών που παινεύουν το σπίτι τους νυχθημερόν. Δεν είναι όμως δικό μου πρόβλημα, ας το κοιτάξουν όσοι το έχουν. Δικό μου μέλημα είναι κάθε μέρα να εξετάζω εξονυχιστικά το σπίτι μου, να εντοπίζω τα προβλήματα, να τα εκθέτω και, μαζί με τους συγκάτοικους μου, να τα διορθώνουμε: κάτι ρωγμές στα θεμέλια, κάτι καλύτερο στην αισθητική, κάποια πιο δίκαιη μοιρασιά των χώρων, κάποια πρόνοια για όσους συγκάτοικους μεγαλώνουν και αλλάζουν οι ανάγκες τους. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάποιοι ενοχλούνται από τις κουβέντες για τα μερεμέτια που χρειάζεται το σπίτι. Να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε; Να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουν; Πως θα τα διορθώσουμε αν δεν τα μιλήσουμε; Πως θα ζήσουμε στο σπίτι αν δεν είναι φροντισμένο; Ή μήπως θέλουν να αποφασίζουν αυτοί, χωρίς εμάς, για όσες παρεμβάσεις χρειάζεται το σπίτι; Ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω την κατηγόρια που λέει ότι εντοπίζοντας και κάνοντας τα αναγκαία μερεμέτια υπονομεύεται το σπίτι, ότι δεν το αγαπάμε, ότι είμαστε ο εσωτερικός εχθρός κλπ. Στο σπίτι μου όλες και όλοι κάνουμε συμβιβασμούς για να ζήσουμε μαζί. Υπάρχει μια ομορφιά στο συμβιβασμό, στο μοίρασμα των αδυναμιών μας, στο να δεχόμαστε ο ένας τη διαφορά του άλλου.

Στο σπίτι μου είμαστε άρχοντες και αρχόντισσες και το χρειαζόμαστε φιλόξενο. Αν δεν είναι φιλόξενο, δεν αισθανόμαστε ασφαλείς. Αν δεν είναι φιλόξενο θα αρχίσουν οι γείτονες να αμφιβάλουν για την αρχοντιά μας, θα φαινόμαστε ευάλωτοι στη γειτονιά. Το σπίτι έχει σαφείς κανόνες και πειθαρχίες για όλους, κατοίκους και μουσαφίρηδες. Τους μουσαφίρηδες αρχικά τους τρατάρουμε και μετά ξεκάθαρα τους δείχνουμε τρόπους ώστε να προσφέρουν στις δουλειές του σπιτιού και του κήπου. Όσοι προκόψουν θα μείνουν, οι άλλοι βρίσκουν τον τρόπο για άλλα σπίτια.

Στο σπίτι μου όλοι βάζουμε κόπο, ο καθένας με τις δυνάμεις του. Κανέναν δεν αφήνουμε ατάιστο και αφρόντιστο. Καθώς μεγαλώνουμε ξέρουμε ότι μπορεί και εμείς να βρεθούμε στην ανάγκη. Στο σπίτι μου – αλλά και στις έξω δουλειές – ξέρω ότι οι γυναίκες κάνουν εξίσου καλό κουμάντο με τους άνδρες. Το χαίρομαι όπως χαίρομαι τις ματιές τους και τις μυρωδιές τους. Απορώ με τα ελλείμματα αυτών που έχουν την ανάγκη να βρίζουν μια έγκυο γυναίκα που συναντάν στο δρόμο ή σε μια βάρκα. Γυναίκα σε γέννησε ρε!

Η αυλή του σπιτιού έχει διακριτά ορόσημα αλλά δεν σκοτίζομαι να χτίσω μαντρότοιχους και να ζω με τον μπαμπούλα της απειλής. Όλοι στο σπίτι, με τη σειρά του ο καθένας, κάνει τη βάρδια του στον κήπο για να μείνουν τα ορόσημα καλοβαλμένα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς φανφάρες. Λυπάμαι αυτούς που ζουν με την ανάγκη της απειλής και χρειάζονται μαντρόσκυλα. Σπέρνουν τον φόβο και συχνά παρασύρουν και καλούς νοικοκυραίους. Ξέρω καλά ότι τα μαντρόσκυλα, ειδικά αυτά τα μαύρα, στην αρχή λένε ότι θα διώξουν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες αλλά στο τέλος κατασπαράζουν τους ιδιοκτήτες. Δυο – τρεις φορές στο παρελθόν που κουβαλήσαμε και εμείς μαντρόσκυλα στο σπίτι, αυτό έγινε. Αμάν κάναμε να τα ξεφορτωθούμε και ακόμα έχουμε τις δαγκωνιές. Η προστασία του σπιτιού και του κήπου βασίζεται σε ξεκάθαρες συμφωνίες με τους γείτονες (κοντινούς και μακρινούς), σε περιορισμό των αδιέξοδων ανταγωνισμών και στο σεβασμό βασικών κανόνων για όλα τα σπίτια. Το ζήτημα δεν είναι αν όλα τα σπίτια σέβονται αυτούς τους κανόνες, το ζήτημα είναι να μην υπονομεύσουμε τα θεμέλια του δικού μας σπιτιού παραβιάζοντας κανόνες πυρασφάλειας, δόμησης κλπ. Αν το δεν το κάνουμε, εμείς θα καούμε, το δικό μας σπίτι θα μας πλακώσει. Απλά και αυτονόητα πράγματα δηλαδή που ξέρει κάθε νοικοκύρης…