To τάμα

Τη συνάντησα πέρσι τυχαία έξω από το χωριό Βουνιχώρα, στην ορεινή Φωκίδα. Το χωριό της ονομάστηκε έτσι επειδή θεωρείται χώρα του Βουνού. Η ιστορία λέει ότι στις 10 Απριλίου του 1943 οι δυνάμεις κατοχής, αποτελούμενες από Γερμανο-Ιταλούς έκαψαν το χωριό, εκτελώντας παράλληλα όσους κατοίκους βρήκαν σε αυτό. Σαν αφορμή για την ενοχοποίηση των κατοίκων της Βουνιχώρας προβλήθηκε η ενδεχόμενη εμπλοκή τους στην τροφοδοσία ελλήνων ανταρτών οι οποίοι είχαν προσβάλει γερμανικό τμήμα στη γειτονική Αγία Ευθυμία, λίγα 24ωρα πριν. Το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς, ενώ διασώθηκαν λίγα γυναικόπαιδα, που μεταφέρθηκαν πεζή στην Άμφισσα. Την κυρία Ευθυμία, πέρσι τέτοιες μέρες τη συνάντησα έξω από το χωριό να οδηγεί ένα μικρό κοπάδι πρόβατα. Το πρόσωπο της είχε μια σκληράδα παράξενη. Πήγα να τη φωτογραφήσω και πιάσαμε την κουβέντα. Μου είπε κάμποσα πράγματα, στο τέλος μου είπε άμα με ξαναδείς ούτε που θα με θυμάσαι.

Από τη μέρα που έφτασα φέτος τη Φωκίδα ξανά το νου μου τον είχα σε κείνη. Σχεδόν τάμα είχα κάνει να την ξαναβρώ. Χτες βράδυ πήγαμε για φαγητό στη Βουνιχώρα. Την είδα τυχαία να περπατά με μια φίλη της στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Θα τη γνώριζα από χιλιόμετρα. Σταματήσαμε δίπλα τους. Φαινόταν ξανανιωμένη. Γελούσε. Καμιά σχέση με πέρσι. Με θυμήθηκε αφού της είπα ποιος είμαι. Θυμήθηκε και την κουβέντα μας. Σας έχει τύχει ποτέ να λαχταρήσετε έναν άγνωστο άνθρωπο; Να θυμάστε το πρόσωπο του έναν ολόκληρο χρόνο; Όσα σας είπε; Και να τον βρείτε πάλι μπροστά σας στο ίδιο μέρος σαν αν είχατε ραντεβού; Η ζωή έχει εκπλήξεις στις στροφές του δρόμου της ελληνικής υπαίθρου. Φεύγοντας ο ταβερνιάρης μου είπε ότι το παρατσούκλι που της έδωσαν οι Εγγλέζοι στον πόλεμο ήταν Τζήμενα. Αν είμαστε καλά θα πάω και του χρόνου να τη βρω.