Το τεχνολογικό παράδοξο

της Δανάη Χατζόγλου

Πώς γίνεται ένα τεχνολογικό παράδοξο να οδηγεί τον αιωνόβιο Ιάπωνα της Φουκοσίμα στην αυτοκτονία; Στην ιστορία της πιο στυγνής πυρηνικής καταστροφής του πλανήτη έως σήμερα, το γεγονός έγινε ασφαλώς είδηση.

Τεχνολογικό παράδοξο, λοιπόν, χαρακτήρισαν οι επιστήμονες της διεθνούς σκηνής με το θεοποιημένο κύρος και Νόμπελ, την καταστροφή της Ιαπωνίας, της χώρας, δηλαδή, που οδηγούσε την κούρσα της τεχνολογικής ανάπτυξης και προόδου, όπως ονομάζουμε τον στρόβιλο του τεχνολογικού καταναλωτισμού. Αστέρες της επιστήμης, με ειδικές γνώσεις και πολύπλευρη ευρυμάθεια, τρελαίνονται, όπως φαίνεται, να μας χαρίζουν γλωσσικά τις έρευνές τους. Στο Χάρβαρντ, στο Κολούμπια, στο Μ.Ι.Τ. κτλ. διδάσκονται και Μαρξ και Τέχνη και Αρχαία Ελληνικά.

Κάποτε μέτρησα 117 αρχαίες ελληνικές λέξεις σε ένα μόνο επιστημονικό γερμανικό σύγγραμμα. Ενέργεια, άτομο, τεχνολογία, παράδοξο. Τι ειρωνεία… Η χώρα που εμπνέει το λεξιλόγιό τους δε διαθέτει, ευτυχώς, ούτε ένα πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας. Σιγά τα ωά, αφού Ευρώπη και Ρωσία μαζί διαθέτουν περίπου 300, ενώ οι τρείς σούπερ ανεπτυγμένες Η.Π.Α., Γερμανία και Ιαπωνία είναι πιο τίγκα στα πυρηνικά από όλους.

Τεχνολογικό παράδοξο, λοιπόν, κατά τους κυρίους αυτούς, το κατά μισό μέτρο υψηλότερο τσουνάμι απ’ ό,τι υπολόγισε η παγκόσμια τεχνολογική αλαζονεία. Μισό μέτρο. Για μισό μέτρο τεχνολογικού παράδοξου οδηγείται ο αιωνόβιος Ιάπωνας στην αυτοκτονία και πιθανότατα ο κόσμος που γνωρίζουμε ως σήμερα. Οι κύριοι αυτοί, μια διεθνής κάστα, δηλαδή, είναι όλοι υπέρ της προώθησης της πυρηνικής ενέργειας και ταυτόχρονα είναι οι ίδιοι που βαθμολογούν την καταστροφή μας από το 1 έως το 7. Όπως ακριβώς και τη γρίπη, το ιατρικό παράδοξο. Όπως ακριβώς και την οικονομική μας καταστροφή, το οικονομικό παράδοξο.

Είναι το τρίτο παράδοξο που ρουφά σαν μαύρη τρύπα όλα τα δράματα. Τον αιωνόβιο Ιάπωνα, την πατρίδα μου, τη Μεσόγειο, την Πολιτική και τα παιδιά που δε γεννήθηκαν ακόμα. Ζούμε όλοι σε συνθήκες Ύστερου Καπιταλισμού, με απρόβλεπτες συνέπειες και για τον Ιάπωνα και για τον Έλληνα. Ο πρώτος έβλεπε χρόνια ολόκληρα τα τσιμεντένια πυρηνικά τέρατα να ορθώνονται στη θάλασσα των παιδικών του χρόνων. Είναι πολύ πιθανό η Εταιρεία να αγόρασε κάποια χωράφια του. Μικρό διαμέρισμα στο Τόκιο, κινητά για τα εγγόνια, Νισάν για την αγροτική οικογένεια. Έκλεινε μάτια και αυτιά στα στοιχειωμένα φαντάσματα της Χιροσίμα, περήφανος που η χώρα του έγινε ξανά παγκόσμια δύναμη, όπως και η σύμμαχός του στον πόλεμο, η Γερμανία. Η ώρα μηδέν έφτασε μετά από 70 χρόνια, όταν του ζήτησαν με μια υπόκλιση να εγκαταλείψει το σπίτι και τη γη του. Όλη τη σκληρή και υπάκουη ζωή του.

Χρειάζεται όσο ποτέ η ιδιοφυία ενός Ιάπωνα, του Ακίρα Κουροσάβα. Με άλλα λόγια χρειάζεται ένα έπος για να αναδειχθεί η παγκόσμια τραγωδία, που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας και βαθμολογείται από μια διεθνή κάστα από το 1 έως το 7.