Το τελευταίο αντίο στη Ράνια

Της Ελένης Χοντολίδου 

«Eυλογητός εί, Κύριε, διδαξόν με τα δικαιώματά ΜΟΥ», άκουγα όταν ήμουν νέα και αθώα.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι πρέπει να σε παρακαλώ να μου διδάξεις τα δικαιώματά ΣΟΥ, καθώς εγώ δεν έχω δικαιώματα πάνω στη ζωή μου, στη ζωή των φίλων μου, στη ζωή της Ράνιας που τόσο γρήγορα, βάρβαρα και άδικα μας άφησε μόνες: τη Νατάσα, την ανεψιά της, την οικογένειά της, την οικογένειά της την ευρύτερη: τον χώρο των μικρών ποιοτικών βιβλιοπωλείων για τα οποία αγωνίστηκε με τη γνωστή αντοχή και στωικότητα που επεδείκνυε για όλα τα πράγματα.

Η Ράνια έφυγε για πάντα και καλοτυχίζω όσες και όσους πιστεύουν ότι θα την ξαναδούν «εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναπαύσεως». Προσωπικά, θα προτιμούσα να την έβλεπα στο πολύχρωμο βιβλιοπωλείο της, στην πολύχρωμη πορεία του καλοκαιριού που φέτος θα πάω και για εκείνη και θα είμαστε όλες και όλοι εκεί, Ράνια, να τιμήσουμε τη μνήμη και τα ιδανικά σου.

Η Ράνια σύντροφος, η Ράνια συμμαθήτρια, η Ράνια τρυφερή θεία, η Ράνια φεμινίστρια με ήθος και συνέπεια στην Ομάδα Γυναικών και το μεγαλύτερο χαμόγελο της πόλης.

Προσωπικά χάνω μία καλή και διακριτική φίλη που ήξερε καλύτερα από μένα τη βιβλιοθήκη μου, που μου πρότεινε βιβλία γιατί ήξερε τα ενδιαφέροντά μου, χάνω τη σύμβουλό μου στα παιδικά βιβλία που κανείς δεν ήξερε όπως η Ράνια. Και την παιδική ψυχολογία. ΄Εχουμε, ευτυχώς, πολύ ωραίες φωτογραφίες της με παιδιά. Χάνω, επίσης, και το χιούμορ της το απαράμιλλο… στα όρια της δηκτικότητας. Όλες οι φίλες της χάνουμε την παρουσία της στην πόλη: τις ομάδες ανάγνωσης, τις υπέροχες βιτρίνες, τις κουβέντες το Σάββατο το πρωί με άλλες φίλες. Χάνουμε ένα ποιοτικό βιβλιοπωλείο και έναν άνθρωπο με εξαιρετικές ποιότητες και ευαισθησίες που ήξερε το βιβλίο όσο κανείς, που αγαπούσε πολύ την ανάγνωση, τη ζωή και τα ταξίδια. Χάνουμε σε πολύ δύσκολες στιγμές μία βαθειά μορφωμένη γυναίκα με ανοίγματα σε ομάδες γυναικών και όχι μόνο. Συνειδητή δημότης με πίστη στις διαδικασίες και στη νομιμότητα, επίμονη στις διεκδικήσεις. Φοβούμαι πως δεν έχουμε το περιθώριο να χάνουμε τέτοιους πολίτες από τον τόπο μας…

Η Ράνια είχε ενσωματώσει στις πρακτικές της την ιστοσελίδα, τις ηλεκτρονικές παραγγελίες και την καλόγουστη παρουσία της στο facebook. Η Πυξίδα, το τελευταίο της βιβλιοπωλείο ήταν έργο ζωής της ίδιας και της Νατάσας. Και λίγο και δικό μας: όλες θέλαμε τις υπέροχες κάρτες-λάφυρο από τα θρυλικά ταξίδια στο εξωτερικό, τις απόψεις της για τα νέα βιβλία, την ξεχωριστή γυναικεία συντροφικότητα. Ήταν το δικό μας βιβλιοπωλείο. Και το στηρίζαμε με πάθος και συντροφικότητα. Ακούσαμε ανθρώπους σπουδαίους εκεί και έγιναν εκδηλώσεις υψηλής ποιότητας. Η καλόγουστη παιδική γωνιά ελπίζω να έφτιαξε αναγνώστες και η εικονογράφηση της Κοκκινοσκουφίτσας θα μείνει στην καρδιά των μικρών εικονογράφων.

Στην καρδιά μας μία ακόμη τρύπα για μία ακόμη φίλη που έφυγε χωρίς αποσκευές, χωρίς εισιτήριο και, το κυριότερο, χωρίς επιστροφή. Αυτό, Κύριε, δεν θα το χωνέψω ποτέ, κι ας είναι δικαίωμά Σου.