Πώς η υγειονομική κρίση άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε; Πως η νέα δεκαετία άλλαξε τον Πλανήτη και ο φόβος έγινε η καθημερινότητα μας .Το τέλος μιας περιόδου κρίσης και η αρχή μιας νέας.

Λέξεις: Καραδήμος Θωμάς

Το ξεκίνημα της νέας δεκαετίας έφερε και την αρχή μιας νέας πραγματικότητας για την χώρα αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτή δεν είναι άλλη από την έλευση του Covid -19 από μία μακρινή πόλη της Κίνας τη Γιουχάν. Έχουμε φτάσει στα μέσα της πρώτης άνοιξης της δεκαετίας με τον ιό να έχει εξαπλωθεί πλέον σε ολόκληρο τον πλανήτη παίρνοντας την μορφή πανδημίας.

Χιλιάδες θάνατοι σε όλο τον κόσμο και ακόμα περισσότερα επιβεβαιωμένα κρούσματα έχουν φέρει τις κυβερνήσεις σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Άλλες γρήγορα και άλλες με καταστροφική καθυστέρηση έλαβαν αναγκαία μέτρα απέναντι στον πόλεμο με αυτόν τον αόρατο εχθρό.

Ας πιάσουμε όμως τη βαθύτερη ουσία της όλης κατάστασης που είναι η αξία και ο φόβος για την ανθρώπινη ζωή. Από τα πρώιμα χρόνια της της ύπαρξης του ο άνθρωπος άρχισε να έχει μεταφυσικές αναζητήσεις για το πώς ήρθε σε αυτόν τον κόσμο, τι κάνει πάνω σε αυτόν και τι μέλλει γενέσθαι στο τέλος ;

Η απάντηση αυτών των ερωτημάτων μένει έως και σήμερα αναπάντητη ιδίως στο σκέλος του θανάτου που ο ερχομός του έρχεται κάποια στιγμή για όλους αλλά κανείς δεν γνωρίζει το μετά. Αυτό όμως είναι που κάνει και τόσο σημαντική την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ανέκαθεν ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου ήταν ο θάνατος. Έτσι το 2020 μαζί με τις ελπίδες για κάτι καλύτερο που προσμένουμε πάντα από κάτι νέο, έφερε προς δυσαρέσκεια όλων και το φόβο.

Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω , στην προ καραντίνας περίοδο και αναλογιστούμε εάν η αξία της ανθρώπινης ζωής, και η εκτίμηση που της δείχναμε ήταν η ίδια. Και αν η επιβίωση είχε τα ίδια εγωιστικά χαρακτηριστικά που παρατηρούμε στο σήμερα .Η Ελλάδα θεωρητικά άρχισε ”να βγαίνει ” από μια δεκαετή οικονομική κρίση. Κατά πόσο όμως αυτή η δοκιμασία άλλαξε την Ελληνική κοινωνία στο θέμα της αλληλεγγύης προς τους μη προνομιούχους;

Στη δεκαετία που πέρασε όλοι μας θα ακούσαμε πολλές φορές τη φράση ‘’ ανθρωπιστική κρίση’’. Όμως δεν φαίνεται να έχουμε καταλάβει ακόμα το πραγματικό νόημα αυτής της κατάστασης. Οι περισσότεροι έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας την λέξη κρίση ζευγάρι με το οικονομική. Δεν θα διαφωνήσω ότι σε μια οικονομία διαμορφωμένη πάνω στο μοντέλο που ακολουθεί όλος ο δυτικός κόσμος , έχει νούμερο ένα εργαλείο επιβίωσης τα χρήματα.

Ίσως όμως αυτό που μας μάθει αυτή η νέα κρίση στο κομμάτι της υγείας που έχει σειρά, είναι ότι το υγεία πάνω από όλα είναι το πραγματικό νόημα. Που οδεύει όμως μια κοινωνία που έχει ως πρώτο στόχο για την επιβίωση τα χρήματα και όχι τα κοινωνικά φάρμακά που δημιουργούν αντισώματα όπως η αλληλεγγύη και η συνεργασία των λαών ;

Με την ανακοίνωση του κρούσματος 0 στην Ελλάδα είδαμε ένα πρωτοφανή αλλά δυστυχώς αναμενόμενο πανικό και μια έξαρση του εγωκεντρισμού πριν ακόμα και από την έξαρση των κρουσμάτων. Άνθρωποι ξεχύθηκαν στα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία αγοράζοντας με μανία προϊόντα διπλάσια και τριπλάσια από αυτά που είχαν πραγματικά ανάγκη. Έτσι για ακόμα μια φορά σε περίοδο κρίσης βρέθηκαν οι λίγοι να έχουν τα ”χρυσά” μπουκαλάκια αντισηπτικών και των ‘’πολυτελών’’ πλαστικών γαντιών και η πλειοψηφία να μείνει χωρίς τα αναγκαία.

Βλέποντας τις εικόνες από τον συνωστισμό σε σουπερμάρκετ φαρμακεία αλλά και συνωστισμού σε παραλίες και πάρκα ( 12-13 Απριλίου 4,5 εκ μηνύματα για έξοδο) καταλαβαίνεις ότι 10 χρόνια μετά από τον 1 ο μνημόνιο οι πολίτες της χώρας δεν έχουν γίνει σοφότεροι και υπεύθυνοι αλλά εγωιστές και ανεύθυνοι . Στα θετικά μπορεί να πιστωθεί η γρήγορη ανάληψη μέτρων από την κυβέρνηση σε σχέση με άλλες χώρες, υπό τον φόβο την κατακόρυφης αύξησης των κρουσμάτων.

Γνωρίζοντας και η ίδια ότι τα δημόσια νοσοκομεία που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα πολυστήριζαν όπως καταγγέλλουν οι γιατροί και το προσωπικό, δεν θα άντεχαν το βάρος. Ίσως εδώ ο φόβος της κυβέρνησης για την ανεπάρκεια των δημόσιων νοσοκομείων να λειτούργησε και ευεργετικά

Μια νέα φράση που κυκλοφορεί που ακούμε καθημερινά είναι η προστασία των ευπαθών ομάδων. Είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι και οι υπόλοιποι με χρόνια προβλήματα υγείας που σαφώς και η μάχη γίνεται για αυτούς. Πέρα όμως από το πλαίσιο της πανδημίας οι ‘’ευπαθείς ομάδες’’ υπήρχαν πάντα στην κοινωνία. Άνθρωποι ανασφάλιστοι άνθρωποι που περιμένουν στα νοσοκομεία για ώρες μέχρι να εξεταστούν ,άνθρωποι άστεγοι, τοξικομανείς άνθρωποι που στην κανονικότητα μας θα γυρνούσαμε το βλέμμα μας από την άλλη είτε από ντροπή είτε από αδιαφορία είτε από το φόβο προς το ξένο.

Η εποχή μετά το τέλος της υγειονομικής κρίσης θα θεωρηθεί μια νέα κανονικότητα. Παρόλου που τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Το μόνο που ίσως δεν αλλάξει θα είναι η στάση που θα συνεχίσουμε να κρατάμε απέναντι στις ‘’ευπαθείς ομάδες’’. Λένε πως κάθε κρίση γεννάει και μία ευκαιρία.

Ας είναι λοιπόν αυτή η ευκαιρία μας να αναθεωρήσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής και όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό και βγούμε τις πρώτες βόλτες μας, αυτή τη φορά να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τη σωστή κατεύθυνση.

Δείτε επίσης: Επιμένω σε έναν πλανήτη όπου οι άνθρωποι αγκαλιάζονται πολύ!