Το τέλος του ΜΕΤΡΟ ή το τέλος της λογικής;

Του Γιώργου Τούλα

Στην Αθήνα τα χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες κυκλοφορούσε μια πινακίδα έξω από τα εργοτάξια του Μετρό που έλεγε: “Η όχληση θα είναι προσωρινή, το Μετρό θα είναι για πάντα”.

Στη Θεσσαλονίκη παρόμοια ταμπέλα δεν τοποθετήθηκε ποτέ. Εδώ η όχληση έμοιαζε να είναι το αυτονόητο. Ίσως και να είναι αιώνια.

Η ιστορία Μετρό Θεσσαλονίκης ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 και χρεώνεται στον τότε νομάρχη Κωνσταντίνο Πυλαρινό που για πρώτη φορά καταφέρνει να εγγράψει σε προϋπολογισμό κονδύλι για τη δημιουργία του φιλόδοξου συγκοινωνιακού έργου.

Επόμενη στάση η περίφημη φαραωνική εξαγγελία του δημάρχου Σωτήρη Κούβελα που αποφάσισε να υλοποιήσει το έργο με χρηματοδότηση από το νεοσύστατο τότε δημοτικό ραδιόφωνο FM 100. Είμαστε στα τέλη των ΄80ς και στην πόλη μένει μια ταμπέλα και μια τρύπα που ξεκίνησε από το Σιντριβάνι και τερμάτισε στη βόρεια πύλη της Έκθεσης, ένα υπόγειο λαγούμι και πολύ γέλιο στις σατυρικές εκπομπές της εποχής! Παράλληλα, λόγω της ύπαρξης της σήραγγας αυξήθηκε η στάθμη των υδάτων στα θεμέλια της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στα οποία εντοπίστηκε σκουριά!!! Γλέντια δηλαδή.

Το 1992 το έργο άρχισε να δημοπρατείται και πάλι για να ξεκινήσουν τελικά τα έργα το 2006 με πανηγυρισμούς και υπόσχεση περάτωσης μέχρι το τέλος του 2012! Αν είχαν πάει λοιπόν καλά τα πράγματα και είχαν επαληθευτεί οι υπουργοί που πέρασαν από τα αρμόδια πόστα Συγκοινωνιών και ΥΠΕΚΑ και δεν ήταν λίγοι το φετινό Δεκέμβρη θα παίρναμε το πρώτο βαγόνι από το Σιδηροδρομικό Σταθμό στη Νέα Ελβετία!

Η ζωή όμως τα ήθελε αλλιώς τα πράγματα. Με αφορμή την απίστευτη ιστορία με τις αρχαιότητες που βρέθηκαν στη Βενιζέλου ζήσαμε για έναν χρόνο εκβιασμούς, δηλώσεις του τύπου Μετρό ή Αρχαία, απαξίωση της λογικής, προσπάθεια να ρίξουν στα Αρχαία τα αδιέξοδα.

Τι μεσολάβησε όμως όλα αυτά τα χρόνια;

Ένας γελοίος χορός υπερβάσεων κόστους, επανασχεδιασμού, τραγικών αστοχιών, όπως το περίφημο πέρασμα των τρυπανιών από τη Δελφών όπου δεν είχαν μετρήσει την απόσταση ανάμεσα στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, πολλές φαιδρές δηλώσεις υπουργών αισιόδοξων ή απλά επικίνδυνων που διαβεβαίωναν ότι όλα κυλούσαν καλά, μια πόλη σε απόλυτη αναστάτωση, γειτονιές που νέκρωσαν πίσω από λαμαρίνες αφού κανείς δεν φρόντισε τουλάχιστον να μη χάσουν την καθημερινότητα τους και να υπάρξουν αντισταθμιστικά οφέλη, εκατοντάδες αντικρουόμενες εξαγγελίες επέκτασης προς διάφορες περιοχές που αυτοαναιρούσαν η μία την άλλη, μικροσκάνδαλα πάσης φύσεως από οικονομικά μέχρι οικολογικά, διαμαρτυρίες κατοίκων, εργαζομένων στα εργοτάξια, αρχαιολογικές εμπλοκές και στο τέλος η παραδοχή πως το έργο είναι πλέον επίσημα στον αέρα. Ταυτόχρονα το έργο του Μετρό έβαλε στην άκρη υποχρεωτικά κάθε άλλη σκέψη για εναλλακτική φθηνή κυκλοφορία που συνάδει με την φύση της πόλης, όπως Τραμ, καραβάκια κλπ.

Σήμερα σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής η κατασκευάστρια κοινοπραξία υπέβαλλε «ειδική δήλωση διακοπής έργου», κάνοντας το πρώτο βήμα για τη διάλυση της σύμβασης με το Δημόσιο. Δηλαδή, τέλος;

Αν το πράγμα προχωρήσει με τους χειρότερους οιωνούς και το έργο μετατραπεί σε ένα κουφάρι φάντασμα που θα στοιχειώσει στην πόλη για πάντα τότε το εκτελεστικό απόσπασμα νομίζω είναι λίγο για όσους ενεπλάκησαν σε αυτή την ιστορία. Δεν θέλω να ακούσω κανενός είδους δικαιολογίες για το πως φτάσαμε ως εδώ. Δεν με αφορούν πλέον οι δικαιολογίες. Με αφορά μόνο ο εμπαιγμός, η αναίδεια, το θράσος. Και τα χρήματα της οικονομικής καταστροφής που υπέστησαν τόσοι άνθρωποι και που προφανώς θα πέσουν στο κεφάλι μας ως πρόστιμα από την Ευρώπη που το χρηματοδοτεί. Στον υπόγειο υγρό τάφο που θα δημιουργηθεί κατά μήκος της Εγνατίας και τη Δελφών ίσως θα έπρεπε χωρίς δεύτερη κουβέντα να ενταφιαστούν με συνοπτικές διαδικασίες όσοι ενεπλάκησαν ως αρμόδιοι, εργολάβοι, αξιωματούχοι σε αυτό το διαφαινόμενο mega σκάνδαλο. Λέω τώρα εγώ. Εσείς;