Το θέατρο δεν αρκεί να μας δείχνει απλώς πάσχοντες ήρωες
Η Γλυκερία Καλαϊτζή γράφει για τη θεατρική σκηνή που πρέπει να γίνει ξανά ένας τόπος εμπειρίας για τους ηθοποιούς, αλλά και τους θεατές
Λέξεις: Γλυκερία Καλαϊτζή
Πριν μερικά χρόνια είχα δει στο κατάμεστο Αριστοτέλειο τον «Φάρο» του ΜακΦέρσον, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη.
Επρόκειτο για μια μάλλον συμβατική (ο όρος δεν χρησιμοποιείται αξιολογικά) σκηνοθεσία, όπου χανόταν η κάπως μεταφυσική διάσταση του έργου, με αποτέλεσμα το κοινό να εισπράττει ελάχιστα από την υπόθεση του έργου.
Η παράσταση ωστόσο σε κρατούσε καθηλωμένο για δίωρο στη θέση σου, επειδή οι ερμηνείες των ηθοποιών (Μαρκουλάκης, Χειλάκης, Αλειφερόπουλος, Παπασπηλιόπουλος, Ψαρράς) και, κυρίως, αυτό που διαμείβονταν μεταξύ τους σου κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον και δεν σε άφηναν στιγμή να πλήξεις.
Τα γράφω αυτά, επειδή τελευταία βλέπω συνεχώς πληκτικές παραστάσεις, όπου οι ηθοποιοί παίζουν μεν φιλότιμα τους ρόλους τους, αλλά δυστυχώς δεν ενδιαφέρονται να προκαλέσουν κάτι στους συμπρωταγωνιστές τους, για παράδειγμα, να διεκδικήσουν κάτι από αυτούς (τους άλλους ρόλους εννοώ), να ξεπεράσουν έξυπνα ένα εμπόδιο ή να επικοινωνήσουν έμμεσα στον άλλον ήρωα κάτι από τους μύχιους πόθους του δικού τους ήρωα.
Το θέατρο όμως δεν αρκεί να μας δείχνει απλώς πάσχοντες ήρωες, ούτε αρκεί να μας δείχνει τι λέει ένα έργο ή πώς είδε αυτό που λέει το έργο ένας σκηνοθέτης.
Η σκηνή είναι πρωτίστως ένας τόπος εμπειρίας.
Όπου ο θεατής ως αυτόπτης μάρτυρας αυτό που θέλει να δει είναι το πώς οι ήρωες βιώνουν τα γεγονότα του έργου, το πόσο δηλαδή αυτά που συμβαίνουν μέσα σε ένα έργο επηρεάζουν τους ήρωες και τις σχέσεις τους και το πόσο τους αλλάζουν ή δεν τους αλλάζουν.
Μόνο έτσι ο θεατής θα συν-κινηθεί από τις συγκρούσεις και τα παθήματά τους.
*H Γλυκερία Καλαϊτζή είναι θεατρική σκηνοθέτης και δημιουργός του Θεάτρου Τ
