Το τρένο του Γκάτσου

Κείμενο-Εικόνες: Έλενα Αγγελίδου

Έντονες οι παιδικές μνήμες, τα ακούσματα, τα πρώτα βινύλια, στίχοι που εκούσια εγκαταστάθηκαν μέσα μου με την φωνή της Νάνας Μούσχουρη να ερμηνεύει Γκάτσο και ‘το τρένο δίχως φρένο να φεύγει για Κατμαντού’. Το ταξίδι μέσα μου ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένο με την μουσική. Τότε το Κατμαντού ηχούσε στα αυτιά μου σαν κάτι απροσδιόριστο εκεί κάπου στα βουνά του Βούδα, κάτω από την κορφή του κόσμου. Τώρα φαντάζει σαν ταξίδι στον χωροχρόνο, 56 χρόνια και 8 μήνες μπροστά από όλο τον πλανήτη βάση του ημερολογίου τους μα τόσο πίσω τεχνολογικά στην καθημερινότητα τους.

Όρος Έβερεστ. ‘Άνθρωποι που ξεπέρασαν τα όρια τους και εγώ είχα βάλει σκοπό να αφουγκραστώ έστω και λίγο τις δονήσεις του μέρους πετώντας πάνω από τα σύννεφα. Σαν φτάσεις σε τούτο τον τόπο, βρίσκεσαι ανάμεσα σε ενέργειες επηρεασμένες από τις 1008 μορφές του Θεού Σίβα. Δημιουργία, καλό, κακό, γονιμότητα, ασκητισμός και όπως λένε και οι κάτοικοι του Κατμαντού, τα μνημεία εδώ είναι τόσα πολλά όσες και οι κορυφές των Ιμαλαΐων. Ινδουιστικοί ναοί, υπερμεγέθεις Βούδες, ονόματα γλωσσοδέτες, Σαντού να καπνίζουν μαριχουάνα, εξαγνισμοί γυναικών στο ποτάμι, ανοιχτές παλάμες μόνιμα να επαιτούν, πολύχρωμα σημαιάκια ‘προσευχές’ να ανεμίζουν, μικροπωλητές με λογιών λογιών πραμάτεια, μαϊμουδάκια, μαγαζιά στριμωγμένα με εξειδικευμένο εξοπλισμό trekking, εικόνες απόλυτης φτώχιας και ο ποταμός Μπαγκμάτι να σε καλεί να αντιμετωπίσεις τον θάνατο κατάματα στην Ανοιχτή Καύση Νεκρών εισπνέοντας δυσβάσταχτους καπνούς από μαύρη τέφρα που κάποτε είχε ανθρώπινη μορφή και ανέπνεε αύρα των ψηλότερων κορφών του κόσμου.

Η ψυχή είναι δύναμη. Το να γνωρίσεις ένα μέρος σημαίνει να εισχωρήσεις στις ψυχές των ανθρώπων, όπου για καλή μου τύχη ξέκλεψα παιδικά αθώα χαμόγελα και συναισθήματα ανείπωτα καθώς επισκέφτηκα το Παιδικό Χωριό SOS έξω από την Ποκάρα, που βρέθηκε στο διάβα μου, σε αντιπαράθεση με την θλίψη που συνάντησα στα μάτια της μικρής Θεάς Κουμάρι. Άνθρωποι καλοκάγαθοι χωρίς πονηριά σε αντιπαράθεση με τους Ινδούς, που όμως σμιλεύτηκαν με την ανέχεια και εκτραχύνθηκαν λίγο περισσότερο λόγω έλλειψης ίσως του υδάτινου στοιχείου. Μπορεί στο μυαλό μας να μοιάζει με την Ινδία λόγω γεωγραφικής θέσης ή θρησκείας όμως στάθηκα τυχερή και γνώρισα το Κατμαντού και περίχωρα πεντακάθαρο εξαιτίας της προγραμματισμένης επίσκεψης του Ινδού Πρωθυπουργού, που σίγουρα και αυτός ωσάν Θεά Κάλι κάτι διεκδικεί κάτω από το τραπέζι.

Το Νεπάλ είναι δύναμη. Η δύναμη της φύσης με ένα puzzle από γραφικές λίμνες, ποτάμια, σπηλιές, καταρράκτες, επιβλητικές βουνοπλαγιές και το μυθικό όρος Αναπούρνα πάνω από την πόλη Ποκάρα σου βγάζει μια τρομερή εγγύτητα στην αγριάδα και μοναχικότητα των οροσειρών. Με λίγη τύχη και ευνοϊκό καιρό μαζί με χιλιάδες που έχουν έρθει από τα πέρατα της γης, προσπάθησα να δω την ανατολή του ήλιου στο λόφο Σάρανγκοτ, όμως μια πτήση με ένα παλιό ελικοφόρο που χρωματίζει υπέροχα τις γύρω βουνοκορφές των Ιμαλαΐων θαρρώ ολοκλήρωσε το κάδρο.

Σαν φυσιολάτρης μαγεύεσαι στο Εθνικό Πάρκο Τσίτουαν που σε καλεί να αγγίξεις μεγάλα ζώα που ποτέ δεν θα συναντήσεις σε αστικό τοπίο και κατά περίσταση νιώθεις πρωταγωνιστής σε ντοκιμαντέρ του National Geographic καθώς συναντάς βασιλικές τίγρεις της Βεγγάλης, αγωνιάς πάνω σε ελέφαντες ή φωτογραφίζεις τα άγρυπνα μάτια κροκόδειλων προσπερνώντας πάνω σε βάρκες καρυδότσουφλα, σωπαίνεις ενώπιον του μοναδικού είδους μονόκερου ρινόκερου όπως και χάνεσαι την νύχτα στο τραγούδι σπάνιων πουλιών.

Ο Γκάτσος ξεγέλασε την Νάνα. Δεν πάνε τρένα στο Κατμαντού, κι αν πάνε, μόνο τα ‘περίεργα’. Τώρα πια δε, μετά τον φονικό σεισμό δυστυχώς δεν υπάρχει μέσο να προσεγγίσει τούτη την χώρα παρά μόνο με την καρδιά…