Το τσουνάμι του συγγραφέα

Την Πέμπτη 10 Μαρτίου ολοκλήρωσα τη γραφή ενός νέου θεατρικού έργου. Έδωσα τη σχετική εντολή στον εκτυπωτή και ατένιζα τον σωρό των τυπωμένων Α4 να αφρατεύει, με εκείνο το γνωστό χαοτικό αίσθημα που εγκαθίσταται συνήθως στα έγκατα του συγγραφέα ο οποίος βρίσκεται σε αυτήν τη θέση, και συνοδεύει ως επικήδεια μπάντα το έσω μοιρολόι: Πάει, αυτό ήτανε το τελευταίο έργο, δεν πρόκειται να ξαναγράψω, ωιμέ, κλπ. Σε ένα σημείο του έργου, δύο πρόσωπα ασχολούνται με ένα κηδειόχαρτο. Λέει ο ένας στον άλλο: «Ξέρεις πόσα τέτοια χαρτιά τυπώνονται κάθε μέρα; Τουλάχιστον ενενήντα χιλιάδες. Δύο κάθε δευτερόλεπτο. Στις νορμάλ μέρες. Χωρίς τσουνάμια και σεισμούς. Άμα τα πάρεις και τα βάλεις όλα μαζί αυτά τα χαρτιά, το ένα πάνω στο άλλο, φτιάχνεις ένα μυθιστόρημα από ενενήντα χιλιάδες σελίδες. Και τι μυθιστόρημα, ε; Με απ’ όλα μέσα του. Ό,τι βάζει ο νους σου από χαρακτήρες, από δράση, από θέματα. Ενενήντα χιλιάδες ζωές είναι αυτές.». Προσπαθώντας να καθαρίσω τον εγκεφαλικό πολτό μου όσο διαρκούσε η εκτύπωση, κατέφυγα στη δοκιμασμένη μέθοδο: άνοιξα την τηλεόραση για να χαζέψω τίποτα τηλεπωλήσεις. Τελευταία είχα σταμπάρει έναν οικιακό αποχυμωτή που λειτουργεί με θερμική έκθλιψη, και δεν χόρταινα να τον χαζεύω. Τζαναμπέτικο μηχάνημα για γουστερλήδες χρήστες.

Και τότε, γέμισε τσουνάμι η οθόνη. Σε απ’ ευθείας μετάδοση, έβλεπα το κύμα να εφορμά στην ιαπωνική ακτή με ταχύτητα οκτακοσίων χιλιομέτρων την ώρα και να μετατρέπεται σε βιοχλαπάτσα, καταπίνοντας τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Ο ημερήσιος μέσος όρος των δύο θανάτων ανά δευτερόλεπτο παγκοσμίως ανατρεπόταν μπροστά στα μάτια μου με ρυθμό γρηγορότερο από την ταχύτητα του εκτυπωτή μου. Ο αφηρημένος στατιστικός μέσος όρος εικονοποιήθηκε, ξαφνικά, με τον πιο παραστατικό τρόπο. Το κείμενο που εκτύπωνα προβαλλόταν ταυτόχρονα στην οθόνη. Ο θάνατος ήταν εκεί και άρχισε να δείχνει φωτογενής και ενδιαφέρων. Οπότε, μου έγινε αδιάφορος. Οι δικοί μου νεκροί, οι στατιστικοί νεκροί των κάθε δύο δευτερολέπτων ήταν αφανείς, αυτονόητοι, έτοιμοι να λησμονηθούν στη στιγμή, σαν τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν στην κάτω αριστερή άκρη της τηλεοπτικής οθόνης, σαν τα αναλώσιμα χαρτιά που εναπόθετε ο εκτυπωτής στον πλαστικό υποδοχέα του. Οι δικοί μου νεκροί ήταν μια συγγραφική πρώτη ύλη δίχως πρόσωπο, κι έτσι έπρεπε να μείνουν. Οπότε, επέστρεψα στον αποχυμωτή.