Το ξέπλυμα τη φρίκης

Σήμερα είναι μια τυπική μέρα κατά την οποία μπορείς να αντιληφθείς ξεκάθαρα ότι ο δημοσιογραφικός λόγος στην Ελλάδα έχει και άλλα περιθώρια χειροτέρευσης. Έχει ακόμα κατρακύλα. 

Σε μια μέρα που η φρικιαστική ιστορία του παιδοβιαστή και προαγωγού ενός ανήλικου παιδιού ξετυλίγεται δημιουργώντας σε όλους μας ανατριχίλα, αηδία, οργή υπάρχουν ”άνθρωποι”, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες που χρησιμοποιούν, για τους δικούς τους λόγους, προφανώς λόγους συμφέροντος λέξεις και φράσεις που προκαλούν ανατριχίλα. 

Αποκαλούν το βίντεο ενός παιδιού που βιάζεται ροζ βίντεο, τα κτήνη που επιδίωκαν να το βιάσουν πελάτες, μας νουθετούν αντί να μιλάμε για το έγκλημα να κοιτάζουμε τους σταθμούς του μετρό που παραδόθηκαν.

Καθώς οι εξελίξεις της έρευνας είναι καταιγιστικές και οι λεπτομέρειες τόσο του εγκλήματος όσο και του βίου και της πολιτείας του υπεράνω υποψίας κομματικού στελέχους και σημαίνοντος προσώπου θα αποκαλύπτονται, η ανάγκη για απάλυνση του εγκλήματος και μεταστροφής της κοινής γνώμης σε άλλα ζητήματα μοιάζει για κάποιους μεγαλύτερη των αποκαλύψεων. 

Εν αναμονή λοιπόν του φωτός που θα φωτίσει όχι μόνο το δικό του άρρωστο πρόσωπο αλλά και των υπολοίπων υποψήφιων βιαστών θα έλεγα ο τύπος της χώρας και οι συν αυτώ να προσέξουν για άλλη μια φορά την παγίδα της αυτοέκθεσης. Τα ζήσαμε και με άλλα παρόμοια μπουμπούκια που υπερασπίστηκαν μέχρι το τέλος. Ας μην ξεφτυλίζονται άδικα…