Το ύψος των περιστάσεων

Λέξεις: Ρία Φελεκίδου

Εντάξει, υπάρχουν τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πολλές, διαφορετικές φωνές. Αυτό είναι εσωκομματική δημοκρατία και από μία άποψη θαυμάσιο, λείπει από πολλούς αριστερούς και δεξιούς χώρους και κόμματα που πρωταγωνιστούν χρόνια τώρα στην πολιτική ζωή του τόπου.

Αρκεί οι φωνές αυτές να μην καταλήγουν σε ακραίες απόψεις ή μονολιθικές επιλογές. Να μην αξιώνουν μία μόνο κατεύθυνση (τη δική τους), να μην είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αποχωρήσουν, αν ο λόγος της κομματικής βάσης δεν ταυτιστεί με τον δικό τους.

Αν, τελικά και εν προκειμένω, δεν ψηφιστεί πρόεδρος του κόμματος ο εκλεκτός τους.

Οι ψίθυροι που μας προετοιμάζουν για τα σχετικά ενδεχόμενα διαρκώς δυναμώνουν όσο η Κυριακή πλησιάζει και ακούγονται από διαφορετικές πλευρές και τάσεις.

Αν αυτό συμβεί, το ερώτημα είναι ένα και φλέγον.

Μπορεί να μην αποτελέσει η διάσπαση διάλυση; Μπορεί να οδηγήσει σε γέννα, κάτι νέο και υγιές να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή; Ή ίσως, η ίδια η αριστερά, τουλάχιστον το κομμάτι της που εκφράζεται από την πολιτική αναγκαιότητα συμμετοχής και διαχείρισης μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής συνεργασίας, θα καταφέρει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της ως γνήσιος αειθαλής φοίνικας;

Κανείς δεν ξέρει τι ζυμώσεις θα ακολουθήσουν αν επαληθευτούν αυτά τα προαγγέλματα (ή μήπως φήμες; ή ίσως …προειδοποιήσεις προς πάσα κατεύθυνση;). Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσουν αυτές οι ζυμώσεις.

Το πιθανότερο, στην αποδυνάμωση της αριστεράς, στην αργή και σταθερή εκπαραθύρωσή της από έναν ισχυρό ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης και άρα και από τη διεκδίκηση της εξουσίας. Μια εκπαραθύρωση που εδώ και χρόνια συντελείται με τη συνέργεια από συστημικούς αντίπαλους, ισχυρά οικονομικά λόμπι, φατρίες, ομάδες και ομαδούλες, άτυπες ή και μη συμμορίες, κοινωνικά μιλώντας, από όλο το ιδεολογικό τόξο που τη μάχεται για μη ιδεολογικούς κατά το μείζον λόγους.

Όμως αυτός ο πόλεμος είναι γνωστός. Μπορεί άλλες μάχες να δίνονται σε κοινή θέα κι άλλες στα χαρακώματα, μπορεί ο εχθρός να εμφανίζεται κάποτε με το πρόσωπό του και άλλοτε μεταμφιεσμένος, όμως οι επαναλήψεις των επιθέσεων έριξαν τις μάσκες και είναι δυνατόν, όχι αυτονόητο αλλά δυνατόν, να διακρίνεις την ταυτότητα και τις προθέσεις του.

Αυτό που η ίδια η αριστερά δε συνεκτιμά, αυτό που δε λαμβάνει υπόψη στις επιλογές της είναι η ίδια η δική της συμμετοχή στην αποδυνάμωσή της. Στη διάλυσή της.

Χωρίς να λάβουμε υπόψη τις διακομματικές συγκρούσεις των αριστερών κομμάτων, επικεντρώνοντας στις εσωκομματικές έριδες, διαφωνίες, τάσεις, βλέπουμε το αργό αλλά σταθερό ξήλωμα εκ των έσω όλων εκείνων των πανίσχυρων λόγων που συνετέλεσαν στη συμπόρευση, ακόμη και συγχώνευση αυτών των διαφορετικών τάσεων. Μια συμπόρευση που έγινε ή θα έπρεπε να συνεχίσει να γίνεται στο όνομα της εκλογικής νίκης μιας παράταξης που λέει πως θέλει να βάζει πλάτη, να οδηγεί σε έξοδο από τα αδιέξοδα, έχει στόχο να στηρίζει τους ευάλωτους, να σηκώνει τα βάρη των αδύναμων, να διευρύνει τους ορίζοντες και τις αντιλήψεις. Να κάνει πράξη τη δικαιοσύνη και τη συμπερίληψη.

Δεν είναι στόχοι που πετυχαίνουν ή αποτυχαίνουν μέσα σε μια τετραετία και μάλιστα μέσα σε μια αδιανόητα εγκλωβιστική συνθήκη για οποιαδήποτε Κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται μια ακόμη εκλογική νίκη. Μια ακόμη ευκαιρία. Και ακόμη περισσότερο, υποχρεούται να παίξει με συνέπεια και κύρος τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έτσι και αλλιώς και κυρίως τώρα που τίποτα δε μοιάζει να είναι σταθερό. Και κανένας δεν είναι ασφαλής.

Το παραμύθι της ασφάλειας του πολίτη έχει καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα ανάμεσα σε συντρίμμια, αποκαΐδια και λασπόνερα.

Τα social media βουίζουν, ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στους δρόμους, ακόμη και τα συστημικά ΜΜΕ κάνουν ασκήσεις ειλικρίνειας και αφύπνισης από τον μακάριο ύπνο τους. Όμως ποιος θα σταθεί θεσμικά απέναντι στα κενά λόγου και έργων, στις πλημμέλειες, στις καθυστερήσεις, στα ψεύδη, στα λάθη, στην παραπληροφόρηση, στα πιθανά εγκλήματα; Ποιος θα μας προστατέψει στο όνομα της υποχρέωσης που του ανατέθηκε από τον λαό;

Και τέλος, γιατί οι διχο- ή οι πολυγνωμίες επί παντός επιστητού και της εκλογής του αρχηγού συμπεριλαμβανόμενης, να είναι ισχυρότερες από αυτή την υποχρέωση;

Γιατί να καταφέρουν να διαλύσουν ό, τι δε διαλύθηκε από εξωτερικούς παράγοντες;

Μπορεί να πρέπει το μέτρο για τις επιλογές και τις αποφάσεις όλων στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλώς και μόνο το ύψος των περιστάσεων. Να σταθούν όλοι στο ύψος των περιστάσεων.

Στο ύψος της ιστορικής συγκυρίας.