Το ζήσαμε κι αυτό part 6

Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

Η Παρασκευή και 13 δεν θα είναι πλέον η πιο τρομακτική μέρα από άποψη spooky διάθεσης αλλά η πιο τρομακτική μέρα που θα μας θυμίζει τη δύναμη της τρομοκρατίας απέναντι στην ανθρωπότητα. Οι ειρηνικές στιγμές των συνανθρώπων μας μετατράπηκαν σε πεδία μάχης και φρικτά τοπία άψυχων σωμάτων, ο φόβος για την ανθρώπινη ζωή κυριάρχησε και ο στρατός, ύστατη ανάγκη προστασίας ακουγόταν στους δρόμους του αλλοτινού πολυσύχναστου και φωταγωγημένου Παρισιού.

«Εργαζόμουν από το σπίτι. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και ξαφνικά άκουσα ένα θόρυβο που έμοιαζε με πυροτεχνήματα και αρχικά νόμιζα ότι προέρχονταν από την ταινία που έβλεπα. Κατάλαβα όμως ότι ερχόντουσαν από το θέατρο. Όμως ο θόρυβος ήταν δυνατός. Πήγα στο παράθυρο. Μένω στο δεύτερο όροφο και το διαμέρισμά μου βλέπει την έξοδο κινδύνου του Bataclan.  Όλοι έτρεχαν σε κάθε κατεύθυνση, έβλεπα ανθρώπους στο έδαφος και αίμα… Κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να συμβαίνει. Ο κόσμος έτρεχε στη Rue Amelot και την Boulevard Voltaire. Μια γυναίκα ήταν κρεμασμένη από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου του Bataclan Σκέφτηκα τις εικόνες της 11ης Σεπτεμβρίου” γράφει ο δημοσιογράφος και συνεχίζει:

«Είπα λοιπόν να κατέβω κάτω για να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματός μου προκειμένου να βρουν καταφύγιο άνθρωποι. Υπήρχε ένας άνδρας στο πεζοδρόμιο. Με έναν άλλο άντρα τον οποίο δεν ξαναείδα μετά, τον μεταφέραμε στην  στην είσοδο του κτιρίου. Τότε δέχθηκα κι εγώ σφαίρα. Ένιωσα σαν να σκάει ένα πυροτέχνημα στο αριστερό μου χέρι και άρχισε να τρέχει αίμα. Πιστεύω ότι ο ένοπλος βρισκόταν στο παράθυρο του Μπατακλάν. Ανεβήκαμε στο σπίτι ενός ζευγαριού στον τέταρτο όροφο».

«Φωνάξαμε την πυροσβεστική, αλλά δεν μπορούσαν να μας απομακρύνουν. Κάλεσα έναν φίλο γιατρό που μου είπε πώς να δέσω το χέρι με το πουκάμισό μου» αναφέρει μεταξύ άλλων.

Images de la fusillade au Bataclan από lemondefr

Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, άλλοι αγωνιούσαν για τους συνανθρώπους μας στο Παρίσι και άλλοι εντελώς απαθείς με εκείνη την οικειότητα που σου προκαλεί ο εθισμός στη βία, έπαιζαν με την εφαρμογή, «είμαι ασφαλής». Δεν κηρύσσουμε τον πόλεμο αλλά αναρωτιόμαστε αν κοιμήθηκαν ανάλαφροι εκείνο το βράδυ.

Τα κανάλια απέδειξαν για άλλη μια φορά όχι απλά τον κακό τους εαυτό αλλά τον άχρηστο ρόλο τους. Τη στιγμή των γεγονότων συνέχιζαν ακάθεκτα τα ψυχαγωγικά τους προγράμματα με μόνη εξαίρεση τα κρατικά και το Mega. Φυσικά και αναγνωρίζουμε την έλλειψη των ανταποκριτών αλλά κάθε κανάλι που σέβεται την ύπαρξή του και το ρόλο του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο όφειλε να διακόψει και να αναμεταδώσει την είδηση.

Η Θεσσαλονίκη φώτισε το σύμβολό της, το Λευκό Πύργο για να καταγγείλει την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι. Σε αντίθεση με τη viral ψευδή είδηση στο twitter που φρόντισαν να αναμεταδώσουν τα κανάλια σε ύστατη προσπάθεια γρήγορης ενημέρωσης, τη φωτισμένη με τα χρώματα της σημαίας της Γαλλίας, Ακρόπολη, η Θεσσαλονίκη εναπόθεσε τις δυνάμεις στο πνεύμα σεβασμού, πένθους και αλληλεγγύης.

«Μπλε κόκκινο άσπρο για τους 132 νεκρούς και τους πάνω από 200 τραυματίες στο Παρίσι (13/11/2015)

Μπλε κόκκινο άσπρο για τους 3.000 νεκρούς και τους 8.900 τραυματίες στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ (11/9/2001)

Μπλε κόκκινο άσπρο για τους 56 νεκρούς και τους 700 τραυματίες στο Λονδίνο (7/7/2005)

Μπλε κόκκινο άσπρο για τους 67 νεκρούς στη Μόσχα από Τσετσένους τρομοκράτες (27/1/2002)

Πράσινο άσπρο πορτοκαλί για τους 150 νεκρούς και τους 300 τραυματίες στο Μουμπάι στην Ινδία (11/11/2008)

Κόκκινο κίτρινο για τους 191 νεκρούς και τους 1800 τραυματίες στη Μαδρίτη (11/3/2004)

Άσπρο κόκκινο για τους 86 νεκρούς και τους 120 τραυματίες στην Άγκυρα στην Τουρκία (10/10/2015)

Άσπρο πράσινο κόκκινο για τους 41 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες στην Βηρυτό στον Λίβανο (12/11/2015)

Μαύρο άσπρο κόκκινο για τα 12.000 παιδιά θύματα του πολέμου στη Συρία, τους εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους και τους εκατοντάδες πνιγμένους πρόσφυγες (2011-2015)»