Tom Jones: Η καθηλωτική συνάντηση με ένα μύθο σε απόλυτη ωριμότητα

Όταν έχεις ζήσει μια ζωή μυθική, φτάνοντας στα αστέρια και καίγοντας το κάρμα σου μέσα σε ένα ποτάμι λάβας, που συνθέτει η τεράστια φήμη, η δόξα, ο πλούτος, οι επιτυχίες, η αποθεωτική αγάπη, ο θαυμασμός, αλλά και οι καταχρήσεις, οι απώλειες, του εαυτού και των δικών σου, το χάσιμο του δρόμου, ο αποπροσανατολισμός, περιμένει κανείς με μεγάλη περιέργεια να δει το φινάλε.

Η περίπτωση αυτού του τεράστιου τύπου, που ακούει στο όνομα Σερ Τομ Τζόουνς είναι μια περίπτωση άξια μελέτης. Ξεκινώντας το 1964 να ανέβει στο Έβερεστ της μουσικής βιομηχανίας κατάφερε όσο ελάχιστοι άνθρωποι να αποτελέσει το απόλυτο είδωλο μιας εποχής που είχε την υπερβολή στο αίμα της.

Από τις 250 ερωμένες το χρόνο και τα ατέλειωτα μερόνυχτα του τζόγου στα καζίνο του Λας Βέγκας μέχρι τις εμπειρίες μιας ζωής bigger than life. Με ιστορίες που περιλαμβάνουν τους θρύλους, από τον Έλβις μέχρι τον Τσακ Μπέρι. Και πόνο πολύ βέβαια, γιατί πίσω από κάθε σεξουαλικό λίκνισμα του γοφού ελλόχευε πάντα η θλίψη, η ματαίωση, ο εθισμός. Η φυματίωση της παιδικής ηλικίας,  τα δύσκολα παιδικά χρόνια της φτώχειας ως γιος ανθρακορύχου, η αρρώστια της πολυαγαπημένης του γυναίκας και η απώλεια της, όταν πια ήταν αργά για να επανορθώσει.

Και μέσα σε όλη αυτή τη συναρπαστική περιπέτεια του βίου του, δεν σταμάτησε στιγμή να τραγουδά, να χαρίζει στο σύμπαν τη σπάνια βαθιά φωνή του που θυμίζει βαρύτονο. Κάποτε ο Έλβις είχε πει για κείνον όταν τον γνώρισε: «Μα καλά, δεν είσαι μαύρος; Και πώς στην ευχή τραγουδάς έτσι;»

Φτάνοντας σήμερα στα 84 περιοδεύει τον πλανήτη ακούραστος, όμως με άλλη διάθεση και αποσκευές. Ναι, κρατά στιγμές μιας θεαματικής πορείας, που είχε χαρά, χορό, αποθέωση. Και ναι το πρόγραμμα που κάνει πια έχει στιγμές υπενθύμισης του τι υπήρξε αυτός ο θρύλος, όμως ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται ήδη αλλού.

Η καθηλωτική του παρουσία στη σκηνή είναι βουτηγμένη πια σε ένα άλλο γλυκό φως του αποχαιρετισμού. Της ωριμότητας. Των αργών και σταθερών βημάτων προς τη σοφία, την οποία κατέκτησε και πια περιδιαβαίνει.

Ο Τομ ανεβαίνει στη σκηνή και η αίσθηση ενός προφήτη που κουβαλά στο είναι του το βάρος δέκα ζωών και τα διδάγματα τους, έτοιμου να διδάξει το μέτρο με έναν άλλο τρόπο.

Τον ακούς να τραγουδά τη Deliailah, το it΄s not unusual, ακόμα και το Sex Bomb, σαν ύμνους ενός παράξενου σύμπαντος.

Είναι μπροστά σου εκεί, ο κόσμος τον αποκαλεί legend και κείνος σαν να αφηγείται μέσα σε μια ώρα το πέρασμα από την άκρατη υπερβολή και το ξόδεμα σε ένα νέο, μυσταγωγικό μάθημα, μια περίληψη φόρο τιμής σε όσα αγάπησε. Ειπωμένα όμως με άλλο τρόπο.

Σαν σπαραξιδιάρικα μπλουζ, σαν ύμνους, σαν καζούν της νέας ορλεάνης, σαν μεξικάνικα μαριάτσι παιγμένα σε κηδείες.

Αποτίει φόρο τιμής στον Willie Nelson, τον Jerry Lee lewis, Bob Dylan, τον Cat Stevens, στον Prince.

Απογειώνει στα αστέρια το Lazarus Man του Terry Callier, όπως περίπου έκανε ο Bowie με το δικό του Λάζαρο πριν λίγα χρόνια. Η εμμονή με τον αρχετυπικό μύθο του θανάτου και της επιστροφής για μια αλλιώτικη ζωή.

Τραγουδά και η φωνή του δονεί τον ουρανό πριν φτάσει στα αυτιά σου σαν ευλογία. Τα μάτια του, αναλλοίωτα κοιτάζουν ευθεία τον ακροατή και του μεταφέρουν ένα συγκλονιστικό μήνυμα αγάπης για τη ζωή και αποχαιρετισμού της ταυτόχρονα.

Επιλέγει το The Windmills Of Your Mind, για να υπενθυμίσει τις ουτοπίες του μυαλού.

Κορυφώνει μια καριέρα απίστευτη με το Tower of song. Το δικό του πύργο της γνώσης.

Αυτό που ζήσαμε χθες βράδυ στο λόφο της Σάνης, στο πλαίσιο του Sani Festival 2024, δεν ήταν μια συναυλία. Ήταν μια εμπειρία ζωής, ήταν το αντίδωρο ενός ανθρώπου που οδεύοντας προς το φινάλε αποφάσισε να μοιράσει στον κόσμο που τον αγάπησε μερικά ψήγματα μεστής σοφίας. Και να το κάνει με ένα τρόπο γενναιόδωρο και μαγικό. Με μια φωνή που ο χρόνος τη στόλισε με ομορφιά απίστευτη και την κρατά ακέραια. Με μια ματιά που θα κουβαλάμε πάντα όσοι την αντικρύσαμε.

Τεράστιος Tom Jones. Ευλογημένοι που ζήσαμε αυτή τη βραδιά.