Τον Ινδό δεν τον αγγίζεις…

Η σκηνή διαδραματίστηκε σε μια αυλή ξενοδοχείου στους Παξούς το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Θα μπορούσε να είχε διαδραματιστεί οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Το είδος των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν είναι παντού, σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες.

Μια κυρία γύρω στα εξήντα πέντε, σε ένα τραπέζι με άλλες τρεις κυρίες, ίδιας πάνω κάτω ηλικίας. Μιλούσαν για ταξίδια. Έλεγε στις διστακτικές φίλες της την άποψη της. Κρυφάκουγα γιατί μιλούσαν δυνατά και εμφατικά.

”Εγώ επιμένω, να πάμε στην Ινδία. Τι φοβάστε; Το ξενοδοχείο θα είναι πεντάστερο, δεν θα δοκιμάσουμε τίποτε άλλο εκτός ξενοδοχείου, θα μας έχουν πάντα υπό την προστασία τους οι άνθρωποι του γκρουπ. Ακόμα και σε παζάρια που θα πάμε δεν θα κινδυνεύσουμε από τίποτε. Δεν θα ακουμπήσουμε ποτέ τίποτε. Εξάλλου τον Ινδό δεν τον αγγίζεις”. 

Έχει περάσει μια βδομάδα από τη μέρα που το άκουσα. Δεν έχει φύγει από το μυαλό μου η φράση. Είναι το είδος του τουρισμού που ποτέ δεν κατάλαβα. Η αποστείρωση ενός κόσμου που μεγάλωσε με στερεότυπα, που θεωρεί ότι ταξίδι σημαίνει απολύμανση. Σωματική, οπτική, ψυχική.

Έχοντας ταξιδέψει αρκετά στη ζωή μου είχα πάντα την αίσθηση πως τα πιο υπέροχα συναισθήματα τα ένοιωσα όταν ξεμάκρυνα από τα αναμενόμενα. Σε στάσεις στο πουθενά της ερήμου, της στέπας, των ηφαιστειακών γαιών. Σε γειτονιές που κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν συμπεριελάμβανε στα sos του. Σε αυλές σπιτιών που άνθρωποι άπλωσαν το χέρι και μας πρόσφεραν εκείνο που γεύονταν τη στιγμή που περάσαμε.

Τις πιο συγκλονιστικές εικόνες που κουβαλάω τις έχω όταν κατάφερα για λίγο να ζήσω όπως εκείνοι που ζούσαν σε αυτά τα μέρη. Να αισθανθώ τις δικές τους συγκινήσεις από τον τόπο τους. Να γευτώ τις γεύσεις που εκείνοι ξέρουν να γεύονται. Να μιλήσω μαζί τους πέρα από το πρωτόκολλο.

Αν δεν αγγίξεις τον Ινδό το ταξίδι καλή μου μοιάζει με με ένα διαφανές δοχείο γεμάτο χλωροφόρμιο. Που σε αποκοίμισαν βυθίζοντας σε εντός του προσφέροντας σου την ψευδαίσθηση ενός κόσμου που δεν είναι ο αληθινός. Αλλά μια προσομοίωση του λουστραρισμένη. Το ταξίδι είναι το τοπίο και οι άνθρωποι που το βιώνουν.

Κάποτε σε μια αυλή του Τρινιδάδ, που έμπαινες πληρώνοντας μόνο με πέσος, ίσως το μόνο μέρος στην Κούβα που πληρώνεις με πέσος και όχι με δολάρια και επειδή δεν έχεις πέσος δανείζεσαι από έναν ντόπιο, μπήκαμε  μια νύχτα να χορέψουμε με εβδομηντάχρονους Κουβανούς σάλσα και να κουβεντιάσουμε σε μια γλώσσα-κράμα ισπανοεγγλέζικων για τα όνειρα τους. Μια αποκάλυψη που δεν την ένοιωσα πουθενά αλλού στο νησί.

Και μια άλλη φορά που ξύπνησα χαράματα στο νότο του Μαρόκου για να οδηγήσω ακολουθώντας σημάδια σε κολώνες ανάμεσα στην άμμο και να φτάσουμε να δούμε την ανατολή πίνοντας σε μια τέντα τσάι στη Σαχάρα όταν χαθήκαμε στο βάθος της ερήμου ένας ντόπιος στο πουθενά μας οδήγησε και στο τέλος μας πρόσφερε καπνό από το τσιγάρο του που ταίριαζε όπως μας είπε με τη δόξα της νέας μέρας που ξεκινούσε.

Και μια άλλη φορά που χαθήκαμε στα σοκάκια του Παλέρμο και μπήκαμε να ξεδιψάσουμε σε ένα καφενείο που δεν το είχαν οι οδηγοί και μείναμε δυο ώρες κουβεντιάζοντας με μια παρέα ηλικιωμένων που στο τέλος μας πρότειναν να μείνουμε για πάντα εκεί…

Αν αγαπάς το ταξίδι ως εμπειρία ζωής άσε κατά μέρος τις αναστολές και τα στερεότυπα. Εξάλλου στην ανθρώπινη επαφή είναι τα δώρα της ζωής.