Το Πειραματικό συναντιέται
Μια συνάντηση συμμαθητών του Πειραματικού και τα συναισθήματα που γεννά.
Εικόνες: Αρχείο Άκη Λαζάρου
( Ένας απόφοιτος του ’77)
Ένα πρωινό του καλοκαιριού του 1971, εισέβαλαν στην καμαρούλα που κοιμόμασταν τρεις (εγώ η αδελφή και η γιαγιά!) μητέρα και πατέρας και με περιέλαβαν στα συχαρίκια και τα φιλιά. Ο μπαμπάς, μου έκανε μάλιστα δώρο ένα ρολόι!!! Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε ακριβώς, γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι η παιδική μου ηλικία τέλειωνε σκληρά κι απότομα. Είχα πετύχει στις εξετάσεις για το Πειραματικό, θα αποχωριζόμουν τους φίλους και τους έρωτες του 17ου– 19ου δημοτικού, δεν θα συνέχιζα στο περιβόητο Γυμνάσιο Τούμπας και θα εξοριζόμουν στο μακρινό Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Πολλά χρόνια μετά, στις 26 του Νοέμβρη του 2016, μας κάλεσε ο σύλλογος να βρεθούμε, μικροί μεγάλοι, αγόρια και κορίτσια (αλήθεια!!! Έχει γυναίκες το Πειραματικό! Πότε έγινε αυτό το δώρο, 78 ή 79; Πάντως αφού αποφοιτήσαμε, το 1977 εμείς).
Αισθάνομαι μεγάλη τιμή, όσο περνούν τα χρόνια, που αποφοίτησα από αυτό το ιστορικό σχολείο. Επιστήμονες, λόγιοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, με επώνυμα διάσημα υπήρξαν μαθητές του. Δάσκαλοι μεγάλης μόρφωσης, οικουμενικής παιδείας , δημοκρατικού κατά το πλείστον φρονήματος και παράλληλα υψηλής αισθητικής και ευγένειας μας δίδαξαν.
Φθινοπωρινό πρωινό του 1971 πέρασα την σιδερένια πόρτα της οδού Αγίας Σοφίας. Δώδεκα χρονών, ανασφαλής, κάπως «φτωχός συγγενής» προς τον κατά κράτος αστικό κι από το κέντρο της πόλης πληθυσμό του. Για να βρεθώ σε ένα σχολείο που έμελλε να καθορίσει όχι μόνο τα έξι επόμενα μαθητικά μου χρόνια αλλά και την αγωγή μου, την αισθητική και τη δημοκρατική συμπεριφορά μου κατοπινά σε μεγάλο βαθμό, μέσα στην κοινωνία.
Στο Πειραματικό Σχολείο γνώρισα αδιανόητες για τα μέτρα της εποχής και της ως τότε συνοικιακής σχολικής μου παιδείας συνθήκες: Υπέροχες εγκαταστάσεις, αίθουσες διδασκαλίας μουσικής, φυσικής, χημείας, κλειστό γυμναστήριο, γήπεδα μπάσκετ και βόλεϊ, αίθουσα εκδηλώσεων που λειτουργούσε μια φορά την εβδομάδα για παρακολούθηση διδασκαλίας από τους φοιτητές, σχολικό γιατρό, ακόμη και τραπέζι του πιγκ πογκ!
(Εγώ, εγώ που βάραγα για μπάλα την κουκουνάρα τότε στο δημοτικό του Αγίου Θεράποντα και τσαλαβουτούσα στις λάσπες όλο το χειμώνα στα στενά μας, άσφαλτο δεν είχαμε ακόμη!… Εγώ, γειτονιά, τρελαίνομαι από χαρά!!!))
Γνώρισα ένα υψηλό επίπεδο σπουδών αλλά και ανταγωνισμού που ωστόσο δεν μας δημιούργησε εχθρότητα, ο καλύτερος φίλος μου ήταν αυτός που είχε μπει στις εξετάσεις τότε πρώτος κι εγώ τρίτος σε βαθμό, γενικά άλλωστε ήμασταν όλοι μεταξύ 18,5 και και 19 και ¾, στις λεπτομέρειες κρινόμασταν, σε τι να χαλαστούμε… Κι όποιοι τα γύρεψαν τα πρωτεία δεν ήταν κι οι πιο άξιοι στην ουσία ούτε κι οι πιο αγαπητοί.
Για να μη σου πω ότι περισσότερο μας «ερέθιζε» να τα βάλουμε με τις γνώσεις του καθηγητή μας, παρά αναμετάξυ μας.
Ότι περισσότερο εκτιμώ, είναι ο σεβασμός όλων μας σ’ εκείνα τα κοινά μας χρόνια. Που, διατήρησε και τον αλληλοσεβασμό μας, ανεξάρτητα από το πού τάχθηκε πολιτικά στη συνέχεια ο καθένας,
Για ένα δε μας συγχωρώ, αυτό το ….”large” με τα αθλήματα. Στο μπριτζ και το σκάκι οκ, αλλά στο μπάσκετ οι ήττες ήταν κάπου 52-18 από τον δεύτερο χειρότερο, στον σχολικό αθλητισμό γενικά, χλωμή ως ανύπαρκτη η διάκριση…
Μόνο ο Πολυζώνης μας κράταγε στο μπάσκετ, ο Παπαγιάννης στο ποδόσφαιρο κι ο καλός μας ο Συμεωνίδης έσβηνε τις «μικρές ατιμίες μας» (με memo Λαζάρου) στον παππού του, αγαπημένοι και …συχωρεμένοι για την απουσία τους οι 3 της τάξης μας.
