Τραγωδίες

Θα ‘λεγε κανείς πως το πιο τραγικό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι τα νέα μέτρα που αποφασίστηκαν για να στραγγαλίσουν, σαν θηλιά τριχιάς που όλο και σφίγγεται, και την τελευταία ικμάδα του ταλαίπωρου ελληνικού λαού. Δεν είναι όμως αυτά το τραγικότερο όλων.

Την αληθινή τραγωδία συνιστούν όλα αυτά τα ανεύθυνα ανδρείκελα που, παριστάνοντας τους πολιτικούς, εξακολουθούν να περιφέρονται στα κανάλια – με τη συνδρομή των δημοσιογράφων που συνεχίζουν να τους καλούν -, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ανάγωγοι, εριστικοί, δήθεν θυμωμένοι, δήθεν αγανακτισμένοι, τάχα απολογούμενοι, ωρύονται επαναλαμβάνοντας τα ίδια κλισέ, επικαλούνται τον «πολιτικό πολιτισμό» ενώ είναι φανερό ότι βρίσκονται σε ημιάγρια κατάσταση, αλαλάζουν ο ένας εναντίον του άλλου, δεν είναι σε θέση ούτε σε μια συζήτηση να συμμετέχουν σαν άνθρωποι και φιλοδοξούν να συνεχίσουν να διατηρούν ή να αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας «για να μας σώσουν». Θλιβερή η εικόνα τους και πιο θλιβερή η προοπτική της χώρας, που είτε στα ίδια χέρια παραμείνει, είτε αλλάξει χέρια, δεν φαίνεται δυστυχώς να έχει καμιά ελπίδα να σωθεί.

Αληθινή τραγωδία είναι ότι η όποια λαϊκή αντίδραση εξαρτάται από άθλιους συνδικαλιστικούς ηγέτες, που αφού επί δεκαετίες συμμετείχαν σε κάθε μεγάλο φαγοπότι υπό την αιγίδα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, τώρα ξεσπαθώνουν παριστάνοντας τους επαναστάτες, διακόπτοντας και την τελευταία υποτυπώδη δραστηριότητα της ελληνικής οικονομίας, υπονομεύοντας και καπελώνοντας το αίσθημα της δικαιολογημένης λαϊκής αγανάκτησης, κατεβάζοντας τα κεπέγκια όσων έτσι κι αλλιώς υπολειτουργούν, καθοδηγώντας τους αφελείς και ηλιθίως στρατευμένους στον αδιέξοδο δρόμο της απραξίας και στην κυριολεκτική εφαρμογή της ρήσης «βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου».

Αληθινή τραγωδία είναι ότι όλα τα λαμόγια, που έρποντας, γλύφοντας και εξαντλώντας κάθε μέσο βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια σε θέσεις ευθύνης, απολαμβάνοντας παχυλούς μισθούς και ασυλία, τώρα προνοώντας για το μέλλον, σπεύδουν να συμπληρώσουν τις αιτήσεις εγγραφής νέου μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, που για τους δικούς του λόγους και αριθμητικούς υπολογισμούς, τους δέχεται ασμένως για να εξακολουθήσουν να νέμονται θέσεις και προνόμια και να μην αφήσουν ποτέ τη χώρα να ανασάνει από τον σιχαμερό τους εναγκαλισμό.

Αληθινή τραγωδία είναι ότι ζούμε κάθε μέρα και πιο έντονα τον πλήρη εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας, που εκτρέπεται καθημερινά σε όλο και βιαιότερες εκδηλώσεις, χωρίς να είναι ορατός ο συστηματικός τρόπος αντιμετώπισής του, αφού οι ατομικές και αποσπασματικές αντιδράσεις των υγιών κυττάρων δεν μοιάζει να επαρκούν.

Αληθινή τραγωδία είναι ότι στη σκοτεινιά που σκιάζει τη χώρα, το φως δεν φαίνεται από πουθενά.

*H φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Τσακαλίδη της Stereosis