Τραγούδι στο δρόμο

(γραμμένο τα ξημερώματα της 22ας Μαΐου του 2014 με την αίσθηση του επείγοντος)

του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ

Έτσι ξαφνικά μού φάνηκε σα ν’ άκουσα ακορντεόν κάπου μακρυά στη νύχτα, σαν κάποιος πλανόδιος να ‘ρθε να σκορπίσει λίγη μνήμη σε μια τόσο εφήμερη εποχή. Θυμήθηκα παλιά πράγματα. Κατοχή, παιδιά, μπλόκα, κουκουλοφόροι που έδειχναν αμίλητοι με το δάχτυλο έναν άνθρωπο στο σωρό – τον φόρτωναν ύστερα στα φορτηγά.

Ήταν ίσως που διάβαζα απόψε στο γιο μου πριν κοιμηθεί τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου της Άλκης Ζέη «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», εκεί που ο κολλητός φίλος του ήρωα, ο αλητάκος Σωτήρης, δολοφονείται εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου από τον Γερμανό αξιωματικό γείτονά τους την ώρα ακριβώς που ο τελευταίος εγκατέλειπε την Αθήνα μαζί με τους υπόλοιπους που υποχωρούσαν. Οκτώβριος 1944. Τόσο άδικος θάνατος! (λες και υπάρχει δίκαιος). Με πήραν τα κλάμματα, δεν μπορούσα να διαβάσω άλλο. Ξεκίναγα και πάλι σταμάταγα. Και πάλι, και πάλι. Ο γιος μου δίπλα, συγκινημένος κι αυτός, με περίμενε διακριτικά.

Και γίναν όλα ένα κουβάρι μέσα μου: ο αλητάκος Σωτήρης με τα σκισμένα ρούχα που τον θάψανε ντυμένο με κουστουμάκι, ο Παύλος Φύσσας που ψυχορραγούσε στην αγκαλιά της κοπέλας του ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, ο Παναγιώτης που έφυγε κι αυτός έτσι απότομα μέσα σε μια στιγμή πεσμένος στη μέση του δρόμου, η μάνα τής μάνας που κράταγε μια χούφτα κιμά στη χούφτα της σαν έμαθε ότι πήραν τον γιο της – κοιτούσε το κενό βουβή, και το χέρι να ζουλάει να πιέζει να λειώνει με μανία το ωμό κρέας και να τρέχουν τα αίματα στα χέρια της. Στη μέση του δρόμου. Αυτό θυμάται η μάνα – μικρό παιδί τότε.

«…Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά» λέει ένα τραγούδι.

Ένα τραγούδι που ακούστηκε (;) μέσα στη νύχτα. Από ακορντεόν φυσικά. Αφιερωμένο στη δική μας ασθενική μνήμη – που άφησε χώρο ελεύθερο και γέμισε το παρόν από εφιάλτες.

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα; ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα.

Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει; πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

* Ο τίτλος «Τραγούδι στο δρόμο» είναι από ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη («Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 1990).

Άλλα κείμενα του Βασίλη Λουλέ εδώ

* Το ντοκιμαντέρ του Βασίλη Λουλέ «Φιλιά εις τα παιδιά» θα προβληθεί την Παρασκευή 23 Μαΐου, ώρα 8:30μμ στο ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ στην ΑΘΗΝΑ