Τρεις εικοσάρηδες χθες βράδυ στην πορεία

Λέξεις: Χρήστος Ωραιόπουλος, Μυρτώ Τούλα, Ελισάβετ Τζουβάρα

Ήταν μια από  αυτές τις μέρες που η πόλη είναι άδεια, τα μαγαζιά είχαν κατεβάσει ρολά από νωρίς, η συννεφιά είχε καλύψει το φως του ουρανού, η ομίχλη είχε κατακλείσει την παραλία και τους κεντρικούς της δρόμους και νοιώθεις στην αύρα της πως φωνές και συναισθήματα, άνθρωποι και συνθήματα θα ξεχυθούν, και θα γράψουν στους δρόμους της πάλι μία μικρή ξεχωριστή ιστορία, μία ιστορία που για ακόμα μία επέτειο του Πολυτεχνείου θα τιμηθεί, θα συγκινήσει, θα τσιτώσει και θα θυμίσει.

Είχαμε μαζευτεί  χθες στο Πολυτεχνείο. Κάποιοι από το πρωί, άλλοι το μεσημέρι και άλλοι λίγο πριν ξεκινήσει η μεγάλη και υποδειγματική χθεσινή πορεία. Το κλίμα ήταν συγκινητικό όλη την ημέρα.

Έπαιζαν τραγούδια που άγγιζαν τις ψυχές μας. Αντικατόπτριζαν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που έχουμε ακούσει ή διαβάσει και μας δίνουν δύναμη και το σθένος για τα σημερινά που ζούμε. Οι φοιτητές μιλούσαμε μεταξύ μας. Για τη βία που ασκήθηκε σε συμφοιτητές μας στην Αθήνα. Για το ότι το πράγμα παράγινε. Ελπίζαμε να πάει καλά σήμερα, χωρίς φασαρίες.

Σηκώναμε τα τηλέφωνα σε φίλους και δίναμε τις συντεταγμένες για να μας βρουν. Χαμογελούσαμε με ελπίδα όταν γονείς κρατούσαν τα μικρά τους παιδιά από το χέρι ή έσπρωχναν το καρότσι.

Ριγήσαμε όταν βλέπαμε ανθρώπους που τα μαλλιά τους άσπρισαν και τα μουστάκια τους κιτρίνισαν πρόωρα, ανθρώπους που μπορεί τότε να έχασαν φίλους και γνωστούς. Είχαν μια χρόνια απογοήτευση στο βλέμμα τους, αλλά χθες έβρισκαν ξανά το θάρρος να πορευτούν. Είναι συγκινητικό να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους στο πλήθος των φοιτητών να φωνάζουν ”μπράβο παιδιά’’.

Στις 17:30 η πρώτη πορεία πήρε σάρκα και οστά, ξεκίνησε με βήμα αργό και συγχρονισμένο μπροστά στο πολυτεχνείο, έκανε την στάση της στην Αμερικανική Πρεσβεία όπου και τραγουδήσαμε, ”το ακορντεόν”, στον στίχο ”δεν θα περάσει ο φασισμός” νιώσαμε τις φωνές των διαδηλωτών να δυναμώνουν, άγγιξαν την ψυχή μας.

Μετέπειτα σιωπή, οι διαδηλωτές περπατούσαν με πανό και σημαίες στα χέρια μέχρι να πατήσουν στην Αριστοτέλους. Εκεί, φτάνοντας στο άγαλμα ξεκίνησε να ψιχαλίζει, και η πορεία ξανάκλεισε τα συνθήματα της στην καρδιά και έφτασε στο τέλος εκεί στη σκιά του Βενιζέλου.

Ξαναμπήκαμε στη σειρά, ακολουθούσε από πίσω μία πορεία υποδειγματική, αυτή των φοιτητών. Ειρηνική μόνο με φωνές και συνθήματα. Ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο με προορισμό την Αμερικανική Πρεσβεία όπου και η φωνή μας δυνάμωσε τραγουδώντας ”Πότε θα κάνει ξαστεριά”. 

Ανεβήκαμε τη Βενιζέλου και επιστρέψαμε υπό βροχή στο Πολυτεχνείο, όσοι ξεκινήσαμε χωρίς να φύγει κανείς. Μακάρι κάθε χρόνο να είναι έτσι, σκεφτήκαμε. Να περνάμε όλο και περισσότεροι, όλο και πιο δυνατά, το μήνυμα ότι είμαστε εδώ και φέτος, να στεκόμαστε όρθιοι και κριτικοί και να αντιστεκόμαστε. Να σκεφτόμαστε ότι εμείς είμαστε τα λουλούδια που θα ανθίζουν.

Όταν φτάσαμε στο Πολυτεχνείο, κι ενώ η δεύτερη πορεία, είχε φτάσει στο τέλος της, το κλίμα άλλαξε. Η παρουσία της αστυνομίας γινόταν όλο ένα και πιο έντονη. Όσοι φοιτητές είχαν απομείνει, προστάτευαν τα πανεπιστήμια από τυχόν βανδαλισμούς.

Η Εγνατία κλειστή, μία ομάδα ατόμων που δεν φαινόταν κομμάτι της πορείας, μαζεύτηκαν στην Κάμαρα ήταν πολλοί. Ξαφνικά ένας δυνατός ήχος ταρακούνησε τα αυτιά μας. Τα πρώτα μπουκάλια σπάσανε και το ανθρωποκυνηγητό ξεκίνησε.

Ένα πυκνό σύννεφο κάλυψε το στενό της Αρριανού ενώ μικρές εστίες φωτιάς έκαιγαν κατά μήκος του δρόμου. Λίγο πιο πάνω ένα αμάξι φλεγόταν. Οι κάτοικοι έβγαλαν το λάστιχο και πέταγαν νερό από τα μπαλκόνια, απελπισμένοι προσπαθώντας να σώσουν την περιουσία της γειτόνισσας τους. Η μυρωδιά του καμένου πλαστικού, ο καπνός που δεν σε άφηνε να δεις καθαρά και ο κόσμος που έτρεχε πανικόβλητος. Όλα θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη.

Ύστερα επικράτησε ησυχία. Για λίγη ώρα τα πράγματα ηρέμησαν. Ένα πανό ψηλά σε ένα μπαλκόνι της Εγνατία ήταν ο πρωταγωνιστής. ”Μάνα στείλε φαΐ”, η εφευρετικότητα του φοιτητή. Και μετά πάλι πανικός.

Όλοι άρχισαν να τρέχουν προς την Πλατεία Ναβαρίνου, στην γωνία Γούναρη με Σβώλου. Εκεί έβλεπες την μια αστυνομική μηχανή πίσω από την άλλη στοιβαγμένες να εμποδίζουν τους περαστικούς. Μέτα από λίγη ώρα τα περιπολικά περάσαν τρέχοντας από μπροστά μας. Στα πίσω καθίσματα υπήρχαν άνθρωποι, μαυροφορεμένοι και αυτοί. Ένταση.

3 προσαγωγές σημειώθηκαν ακούμε. Αναρωτιόμαστε γιατί πάντα πρέπει να χαλά ένα ειρηνικό κλίμα, ένα κλίμα που δημιουργήσαμε για να τιμήσουμε παιδιά στην ηλικία μας που τότε, τραγουδούσαν και ένιωθαν το δεν θα περάσει ο φασισμός, παιδιά που άγγιξαν τις ψυχές μας και έγιναν τα πρότυπα μας.  Αυτό ήταν και το τέλος της 17ης Νοεμβρίου για την Θεσσαλονίκη, οι σκέψεις, η ειρηνική πορεία και η μυρωδιά του μπαρουτιού που γέμισε την Εγνατία.