Τρέξε να δούμε τι θα καταλάβεις!

της Νίνας Σαμίου

Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις. Τρέξε να δούμε τι θα καταλάβεις. Τρέχεις για το πτυχίο μετά για τη δουλειά, μετά για τα παιδιά. Τρέχεις σαν τ’ άλογο όλη μέρα για να γυρίσεις στο σπίτι αργά να χαζογεμίσεις τη μπαταρία σου για να ξανατρέξεις την επόμενη. Γυρνάς γύρω σου και κοιτάς. Μα πού πήγαν οι φίλοι, οι παρέες, τα γέλια, τα ξενύχτια; Μα και οι φίλοι τρέχουν. Απλώς δεν συν-τρέχουν. Ο καθένας τρέχει μόνος του. Για την πάρτυ του. Για το πτυχίο του, για τη δουλειά του, για τα λεφτά του.

Κλείνεις την πόρτα του σπιτιού και η αποξένωση πονάει. Ματώνουν οι λέξεις γραμμένες στα παράθυρα του fb. Γδέρνουν τα λόγια την πληγή που ανοίγει τόσο εύκολα, σαν να μην έκλεισε ποτέ.

-Να κανονίσουμε για καφέ ρε συ, χαθήκαμε.. -Ναι ΡΕ χαθήκαμε.

Οι άνθρωποι βρίσκονται πολύ δύσκολα και χάνονται τόσο εύκολα λες και όλα τα κοινά που τους ενώνουν χάνονται σε ένα λεπτό. Άσχημο πράγμα να συνηθίζεις την απώλεια. Να συνηθίζεις να σου λείπουν πρόσωπα, μάτια και χαμόγελα αγαπημένα. Και να το καταπίνεις θες δε θες γιατί ο καθένας τραβάει το δρόμο του σου είπανε. Κι εσύ το δέχτηκες ανόητε.

Κι όταν καμιά φορά θα κλείνεις τα μάτια μερικά δευτερόλεπτα πριν σε πάρει ο ύπνος θα θυμάσαι τις αληθινές παρέες, τα αληθινά γέλια, τα πραγματικά γλέντια, άσε το δάκρυ να κυλήσει στο μαξιλάρι αθόρυβα και λυτρωτικά. Ξεκουράσου όμως καλύτερα, έχεις πολύ τρέξιμο αύριο.