Τρία παιδιά στο τρένο

Λέξεις: Βασιλική Πέτσα 

Χτες ταξίδευα με το τρένο και βαριόμουν, έπιασα λοιπόν κουβέντα με τρία νέα παιδιά που κάθονταν απέναντι.

Πήγαιναν Θεσσαλονίκη, θα έβγαιναν το βράδυ και θα γυρνούσαν με το πρωινό δρομολόγιο (αχ, τα νιάτα…). Ο ένας είχε μακριά μαλλιά και μπλούζα χέβι μέταλ, ο δεύτερος περιποιημένο προφίλ φερελπι γιαπη, ο τρίτος πιο λαϊκή εμφανιση.

Τους ρώτησα αν σπουδάζουν: ο ένας βιολογία, ο άλλος ΠαΠει, ο τρίτος σιδεράς, στην επιχείρηση του πατέρα του. 23αρηδες, Πειραιώτες. Τους ρώτησα αν έχουν κοπέλες: τον έναν τον χώρισε η κοπέλα του λόγω έλλειψης επικοινωνίας (δεν είχε λογαριασμούς σε κοινωνικά δίκτυα, όπως αποδείχθηκε), ο άλλος είχε κάτι “χαλαρό”, ο τρίτος χώρισε τον Γενάρη, έβγαιναν παλιοί καυγάδες στην επιφάνεια.

Τους ρώτησα τι ψηφίζουν: ο ένας ΚΚΕ, ο άλλος Λατινοπουλου, ο τρίτος ΝΔ. “Οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι οι μόνοι που γνωρίζουν επακριβώς τις θέσεις του κομματος τους”, σχολίασα, κι ο νεαρός χαμογέλασε ικανοποιημένος. Ο της Λατινοπουλου έδωσε έμφαση στα εθνικά θέματα (γενικώς και αορίστως), ο τρίτος δήλωσε απλώς δεξιός.

Τους ρώτησα τι μουσική ακούνε: ο πρώτος heavy metal, o δεύτερος και ο τρίτος ραπ – λεξ; κοινούς θνητούς; παλιότερα αυτούς, διευκρίνισαν. Ναι, αλλά μιλάνε για κοινωνικά θέματα, τους προκαλεσα, δε έχει σημασία, κάποια τα κρατάς, κάποια τα αφήνεις, αντέτεινε ο τρίτος. Φίλοι από το γυμνάσιο, θα πήγαιναν φέτος μόνο για ελεύθερο καμπινγκ.

Κατέβηκα από το βαγόνι και σκεφτόμουν πόσο απείρως πολυπλοκότερη είναι (πλέον) η πραγματικότητα από τα στερεοτυπικά κοινωνιολογικά κουτάκια που έχει κανείς στο κεφάλι του ή ότι θα είχε ενδιαφέρον να τους ξανασυναντήσω έπειτα από δέκα χρόνια – όλους μαζί ή ίσως και όχι.

*Η Βασιλική Πέτσα είναι συγγραφέας