Τριαντάφυλλο

Λέξεις: Αλεξάνδρα Μπουτοπούλου

Είμαι κάτω απο την επιρροή της έκλειψης ή απλά αισθάνομαι μια μελαγχολία. Κυριακή βλέπεις.

Χθες το πρωί καθάρισα το σπίτι, μετά συνάντησα τις φίλες μου για ψώνια και βγήκα το βράδυ.Σάββατο, βλέπεις.

Σήμερα έφαγα με τους γονείς, ετοιμάζομαι τώρα να διαβάσω τις υπόλοιπες εφημερίδες της Κυριακής και να κοιμηθώ νωρίς, καθώς την επόμενη έχω πολλές συναντήσεις. Δευτέρα βλέπεις.

Κατηγορούσα τους γονείς μου όταν ήμουν μικρή, τους χαρακτήριζα βαρετά προβλέψιμους. Εφηβεία, βλέπεις.

Μέσα στο χάος των εφημερίδων, διαβάζω ένα άρθρο για τις σχέσεις των δυο φύλων. Σηκώνομαι αηδιασμένη απο τα μελάνια. Μπορώ να γινω απρόβλεπτη; Κατευθύνομαι με ορμή προς την πόρτα, ίσα που παίρνω ένα μπουφάν και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Κατεβαίνω στο κέντρο. Παρκάρω στο Χίλτον και προχωράω ανάποδα με τα πόδια… προς την Κηφισιά. Το κάνω συνήθως αυτό όταν μελαγχολώ. Εμμονές. Προβλέψιμες. 

Σκέφτομαι το άρθρο που διάβαζα πριν για τις σχέσεις. Οι φίλοι μου είναι ολοι μόνοι τους. Όσοι δεν είναι, λυσσάνε να κάνουν μια σχέση και όταν την κάνουν ξεκινάνε τα μαθήματα. «Μη δείξεις οτι σε νοιάζει», «μη δώσεις παραπάνω από όσα πάρεις», «απαίτησε ακριβώς αυτά που σου αξίζουν», «μην είσαι καλή, δεν αξίζει κανένας», «μη γινεσαι μαλάκας, είναι όλες τους ψεύτρες», «μη μιλήσεις, απλά φύγε». Προβλέψιμο. Μόλις τελειώσουν τα μαθήματα, αρχίζουν τα παράπονα. Προβλέψιμο. Και μόλις τελειώσουν τα παράπονα, ξεκινάει το internet. Εκεί είναι πιο εύκολο. Πατάς απλά το delete. Προβλέψιμο.

Μπερδεμένη με τις σκέψεις μου, αποφασίζω να γυρίσω πίσω και κατηφορίζω απο τη Μεσογείων. Στο δρόμο με σταματάει ο Αχμετ. Δεν τον ξέρω, τώρα τον γνωρίζω. «Είμαι ο Αχμέτ» μου λέει. Πουλάει λουλούδια. Προβλέψιμο. Με κοιτάζει και αρχίζει να μιλάει ακαταπαυστα: “Γεια σου, πάρε λουλούδι, τι κάνεις, πάρε λουλούδι, καλημέρα, πώς σε λένε; Ελένη, Μαρία, Κατερίνα, Δέσποινα, Ειρήνη, Βάσω, Θοδώρα, Σοφία, Αντιγόνη” (Αντιγόνη, πώς του ‘ρθε;);

Γελάω κάπως προβλέψιμα, του λέω «αν το βρεις το όνομά μου, θα πάρω λουλούδι, συνεχίζει «Κωσταντίνα, Νίκη, Εύα, Ρένα, Νανά, Λίτσα, Μίνα, Δέσποινα (το ξανάπε αυτο)». «Έχασες Αχμέτ, του κανω και προχωράω». «Στασου, μου λέει, πάρε τριαντάφυλλο δεν πειράζει, πες μόνο πώς σε λένε».

Δυσκολεύεται λιγο να το πει, δεν τον ταλαιπωρώ όμως πολύ. Τον ευχαριστώ για το λουλούδι. Προσπερνάω. Λιγο πριν βγω στην Αλεξάνδρας, κοιτάζω το στενό δεξιά μου. Στέκομαι λίγο, σκέφτομαι λιγο. Σκέφτομαι πολυ. Μαζί του πάντα το σκέφτομαι πολύ. Προβλέψιμο.

Έχω να τού μιλήσω τόσο καιρό. Προβλέψιμο. Κοιτάζω το λουλούδι. Απρόβλεπτο. Προχωράω μέσα στο στενό, βλέπω το αυτοκίνητό του παρκαρισμένο έξω απο το σπίτι. Αφήνω το τριαντάφυλλο κάτω απο τον υαλοκαθαριστήρα, το πιέζω σφιχτά μην το πάρει ο αέρας. «Γεια σου». Απομακρύνομαι και κοιτάζω το τριαντάφυλλο καρφωμένο στο παρμπριζ.

«Με την καρδιά βλέπει κανείς πιο σωστά, το ουσιώδες είναι στο μάτι αόρατο», ακούω να λέει η αλεπού. Με πιάνουν τα γέλια, αλλοίμονο, χρόνια και χρόνια μαθημάτων και τελικά το κορίτσι αφήνει ένα λουλούδι στο αγόρι.

Δεν ξέρεις ποτέ.