Τρομοκρατικό χτύπημα ανικανότητας

Λέξεις: Φανή Παρτσαφυλλίδου

Όποια συζήτηση και να ακούσεις τυχαία, μιλάνε για αυτό. Απολιτίκ παρέες στα καφέ, άντρες σε κύκλο δίπλα σε εξώπορτες. Κοπέλες που ψωνίζουν ρούχα: «Ζω από θαύμα». Μεσήλικες γυναίκες περπατάνε στο δρόμο και μιλάνε στο τηλέφωνο: «Αν ήταν το παιδί μου θα τους σκότωνα». Κάθε μέρα, σε κάθε προβολή φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, σε κάθε θέση: «Το ξέραν από πριν και δεν έκαναν τίποτα». Διπλανοί μαγαζάτορες έξω από τις βιτρίνες τους: «Το χειρότερο είναι ότι πάνε να τα ρίξουν στον σταθμάρχη». Στο μανάβικο της γειτονιάς: «Πήρα το τρένο ίδια μέρα προηγούμενο δρομολόγιο». Στην οικογένειά μας: «Η ξαδέλφη σου παίρνει αυτό το τρένο κάθε μήνα ίδια ώρα και πάει στο κυλικείο». Η φοιτήτρια εξοργίζεται· η ελληνίδα μάνα καταρρέει.

• Συλλογικό τραύμα

Η Θεσσαλονίκη ήταν ο προορισμός του μοιραίου τρένου. Στο Κορδελιό, στη Χαριλάου, στο Πανόραμα, κλαίνε τους χαμένους τους. Στην Πλατεία Ιπποδρομίου αφήνει ο κόσμος λευκά λουλούδια για μια κοπέλα, άδικα, όπως έναν χρόνο πριν αφήναμε φανέλες στον Άλκη. Μόνο που τώρα δράστρια ήταν η χώρα μας. Λέει η μία στην άλλη πότε πήρε τελευταία φορά τρένο. Μία σκέψη βρίσκεται από κάτω: «Θα μπορούσα να είμαι εγώ». Το δυστύχημα έγινε σε μέρος και ώρα που δεν περίμενε καμία — από τις επιβάτριες. Το βίωμα είναι σαν τρομοκρατικού χτυπήματος: έγινε στην τύχη, ήταν πολύνεκρο, μας εξόργισε, και μας αφήνει να φοβόμαστε για το τι μας ξημερώνει.

• Λαδωμένοι και ανίκανοι

Κάποιοι το περίμεναν να γίνει. Διαφορετικοί φορείς προειδοποίησαν τους υπεύθυνους με στοιχεία σε έντονο ύφος. Οι υπεύθυνοι ήταν ανίκανοι να αξιοποιήσουν τις συμβουλές των ειδικών. Κατά τη γνώμη μου, και διεφθαρμένοι: χαράμισαν ένα τεράστιο ποσό που έπρεπε να επενδύσει η Ιταλική εταιρεία. Είπαν «κρατήστε τα, δεν πειράζει»: μια κίνηση που δεν είχε κανένα μα κανένα μα κανένα όφελος για την Ελλάδα. Αυτός που χάρισε εκατοντάδες εκατομμύρια σαν ρέστα δεν είναι ανίκανος. Είναι λαδωμένος. Η πρόθεσή του είναι η κονόμα, η δράση του είναι τρομοκρατία της διαφθοράς και της ανικανότητας.

Είμαστε αρκετά ασήμαντη χώρα για διεθνή τρομοκρατία, έχουμε όμως εγχώρια. Κάθε πολιτική που υπονομεύει τις δημόσιες υποδομές φέρνει τις ζωές μας σε κίνδυνο, ξεκινώντας από τα υποστελεχωμένα νοσοκομεία και μέσα συγκοινωνίας. Με μαζικές προσλήψεις με καλούς μισθούς και καλές συνθήκες μπορούμε να φτιάξουμε μια χώρα που οι τυχαίες συζητήσεις στο δρόμο θα είναι ξανά χαρούμενες.

• (Δι)εκδίκηση

• Η συγκέντρωση στήνεται

Τετάρτη 8 Μαρτίου, άγαλμα Βενιζέλου, Θεσσαλονίκη. Υπέροχη μέρα, άπειρος κόσμος, μαθήτριες. «Ποτέ ξανά». 12 παρά. Κάθε λεπτό που περνάει έρχονται εκατοντάδες από κάθε κατεύθυνση. Συγκοινωνία δεν υπάρχει, ο κόσμος άφησε τα αμάξια του μακριά. Μια κοπέλα περπάτησε από την Καλαμαριά. Μαθητικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, εργατικά σωματεία, κόμματα και γκρουπούσκουλα, πολιτιστικές ομάδες. Μπορούσαν να λείπουν οι καθηγήτριες; Δεν γινόταν. 12 και λίγα λεπτά, από το άγαλμα Βενιζέλου προς όπου κοιτάξεις είναι παντού άνθρωποι. Νερά, καφέδες, μπουφάν στο χέρι κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Από το μικρόφωνο μάς λένε να πάμε δεξιά/αριστερά/στο πέταλο. Δεξιά κοιτώντας από πού; Ποιο είναι το πέταλο;

• Οι συλλογικότητες προλογίζουν

Η θυμωμένη ψιλή φωνή ενός κοριτσιού, εκπροσώπου του μαθητικού συλλόγου, φωνάζει δίκαια ‘για τον Παναγιώτη από το 1ο Γυμνάσιο Κορδελιού’ και για τους φοιτητές που πήγαιναν σχολείο στη Χαριλάου. Ανεβαίνουν στο βήμα κατά σειρά μια εκπρόσωπος φοιτητών, κι εκπρόσωποι εργαζομένων.

«Οι φοιτητές ρωτάμε γιατί εν έτει 2023 που μέσα στις σχολές συζητάμε για τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, γιατί ενώ μπορούμε να παρακολουθούμε την παραγγελία μας και να ξέρουμε τι ώρα θα φτάσει, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε αν δύο τρένα βρίσκονται στην ίδια ράγα;»

Μια νεανική γυναικεία φωνή φωνάζει πένθιμα μικρά ονόματα. «Θα γίνουμε η φωνή των νεκρών. Το χρωστάμε στην Αγάπη, την Θώμη, την Αναστασία, τον Κυπριανό, τον Αναστάση, την Ελένη, τον Γιώργο». Μια βαριά αντρική φωνή φωνάζει με οργή «Για τους συναδέλφους μας, τον Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Νίκο, τον Σπύρο, τον Παναγιώτη, τον Δημήτρη, τη Μαρία, για τη Θώμη, τη Φραντέσκα, την Ελισάβετ, τον Γιώργο, την Κλαούντια, τον Γεράσιμο, την Ελένη που σπούδαζαν στο Αριστοτέλειο». Ένας εργάτης κλείνει: «Αν είχαν ακούσει τα αιτήματά μας, αυτό το δυστύχημα δεν θα είχε συμβεί».

• Η πορεία

«Στείλε όταν φτάσεις – δεν έφτασε ποτέ – εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε νεκρέ». Συνθήματα εναντίον της Νέας Δημοκρατίας, άλλα εναντίον ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες με ντουντούκες δίνουν το σύνθημα μπροστά από τις ομάδες τους μόλις το σύνθημα των προηγούμενων τελειώσει. Η πορεία ξεκίνησε, όσος κόσμος και να ξεκινούσε από το άγαλμα, αλλά ο δρόμος ήταν και πάλι γεμάτος. Η πορεία ‘ξεκινούσε’ για πολλή ώρα. Μέχρι να φύγει η πίσω μεριά, οι μπροστινοί είχαν φτάσει στον σιδηροδρομικό σταθμό. Ένα αργό, ευχάριστο περπάτημα, σε ηλιόλουστη μέρα με απαλή δροσιά. Τα αψυχολόγητα δακρυγόνα που έπεσαν κοντά στον σταθμό ήταν ευτυχώς λίγα. Πολύς κόσμος καλού κακού έφυγε, η πορεία έκατσε λιγότερο στον ΟΣΕ. Η πορεία κατέληξε στο Υπουργείο, το ένα που έχουμε στο χωριό μας, το περικύκλωσε και του τα έψαλε ένα χεράκι.

• Αισιοδοξία

Έφυγα από την πορεία χαρούμενη, πιο αισιόδοξη, ελαφρύτερη. Ο πόνος παλεύεται όταν μοιράζεται. Δεν χρειαζόμασταν στατιστικά. Ήταν ξεκάθαρο, η πορεία πέτυχε, ζήσαμε κάτι μεγάλο. Πάμε για την επόμενη.