Τρως παππά, δίνεις πατρίδα

Λέξεις: Γιάννης Μακριδάκης

Αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες πώς είναι δυνατόν άνθρωποι άνω των 60 και πλέον ετών να έχουν πεισθεί τόσο από τις αναπτυξιακές παπάτζες, ώστε να αποφασίζουν ελαφρά τη καρδία να δώσουν την πατρίδα που τους γέννησε, τους μεγάλωσε και τους ζει βορά στα πολυεθνικά συμφέροντα που θα της αλλάξουν εντελώς τη φυσιογνωμία και θα απομυζήσουν τον πλούτο της και το φυσικό της κάλλος.

Αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς γίνεται άνθρωποι μιας τέτοιας ηλικίας, που υποτίθεται έχουν κατακτήσει κάποια ωριμότητα και εμπειρία ζωής, να μπορούν να αποφασίζουν με τόση απρονοησία, αναλγησία και απερισκεψία για το μέλλον του τόπου που θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, και έχοντας οι ίδιοι παραλάβει από τους γονείς τους παράδεισο, να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους ταριχευμένο πτώμα.

Τέλος, αναρωτιέμαι πώς γίνεται άνθρωποι αυτής της ηλικίας, που βρίσκονται καταφανώς σε αποδρομή από τη ζωή, να υποστηρίζουν με τόση αλαζονεία και πάθος σχέδια επενδυτών, που στην καλύτερη των περιπτώσεων χρειάζονται 5 έτη μόνο για τις μελέτες.

Τη φωτογραφία την έδωσε στη δημοσιότητα το ΥΠΕΝ. Εικονίζεται η υφυπουργός Σδούκου με γύρω της δώδεκα άντρες προχωρημένης ηλικίας, λίγο πριν γίνει ο καθένας από αυτούς άυλη ανάμνηση για τους οικείους του, οι οποίοι στέκουν μπροστά στα μουσειακά ερείπια του παλαιού μεταλλείου, μέσα στη σιωπηλή απεραντοσύνη του δάσους, λίγο πριν τους απορροφήσει η φύση κι αυτούς δια παντός, έχουν εμπρός τους τη ρεματιά με τα δροσερά πλατάνια και τα πουλιά αλλά οραματίζονται όλοι μαζί εργοτάξια, τούνελ, φώτα, φορτηγά, εκσκαφείς, σκόνες, χημικά, εξορύξεις, φασαρία, ρύπανση, μόλυνση, καυσαέριο.

Αναρωτιέμαι πόσο τελικά ακαλλιέργητο, δυστυχισμένο και τραυματισμένο πλάσμα μπορεί να παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του ένας άνθρωπος.