Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου… Οι ηλικιωμένοι που καπνίζουν χωρίς να τους νοιάζει

Ένας ηλικιωμένος κύριος, σίγουρα πάνω από 80 ετών, σταματά, περπατά μπροστά μου στη Σβώλου, με λίγα ψώνια από το σούπερ μάρκετ στα χέρια.

Κοντοστέκεται, ακουμπά τις σακούλες κάτω και κάθεται σε κάτι εξωτερικές ψηλές σκάλες πολυκατοικίας.

Τον παρατηρώ, κάνοντας πως κοιτώ στο κινητό μου.

Κάθεται και ανάβει ένα τσιγάρο.

Οι σακούλες αφημένες κάτω, τα γάλατα έτοιμα να κατρακυλήσουν, αλλά ω του θαύματος στέκουν σαν τον πύργο της Πίζας.

Κάθομαι παραδίπλα του και – δεν το κρύβω – τον παρακολουθώ. Δεν ρουφά το τσιγάρο μέσα στα πνευμόνια. Το κρατάει όμως λίγο περίεργα, ανάμεσα στα δάχτυλα, με περηφάνεια, δεν το κρύβει, σαν να το διαφημίζει κιόλας, «κοιτάξτε με που καπνίζω».

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Δεν είμαι και δύσκολος στο να πιάνω κουβέντα, πια, βοήθησε και το επάγγελμα.

«Δεν το έχετε κόψει;»

Με κοιτάει τέσσερα δευτερόλεπτα ασκαρδαμυκτί.

«Παλικάρι, το είχα κόψει, αλλά πού και πού κάνω ένα», απαντά λογάκι ενοχικά.

Συνεχίζω να τον κοιτώ επίμονα και το αντιλαμβάνεται. Συνεχίζει από μόνος του.

«Μου κάνει παρέα, γιατί είμαι μόνος. Η γυναίκα μου έχει πεθάνει».

-Τα παιδιά σας;

«Έρχονται, με βλέπουν, δεν έχω παράπονο».

-Και σίγουρα κάνετε μόνο ένα;

«Ένα, δυο τη μέρα».

-Να είστε, καλά.

Ο διάλογος θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερος, αλλά βιαζόμουν για να μην αργήσω, σκέφτηκα ότι είχα ικανοποιήσει την περιέργειά μου, αλλά μετά από λίγο μια δεύτερη σκέψη μου φώναξε, ‘καλά γιατί δεν του μίλησες λίγο ακόμη του ανθρώπου, σου είπε ότι είναι μόνος’, γύρισα πίσω να κοιτάξω και ήταν ακόμη εκεί. Δεν επέστρεψα. Είχα κουρδιστεί ήδη για να συνεχίσω την πορεία μου.

Μπορεί να έκανε και δεύτερο τσιγάρο. Τι ένα, σκέφτηκα, αυτός μπορεί να κάνει και δύο στην καθισιά.

Και εδώ που τα λέμε, γιατί να μην κάνει, ξανασκέφτηκα. Είναι πάνω από 80, τη ζωή του την έζησε, μόνος είναι τις περισσότερες ώρες της ημέρας, με την τηλεόραση να παίζει στη διά πασών πιθανότατα, να διαβάζει το θεωρώ δύσκολο, θα κοιμάται αρκετά, ποιος ξέρει τι θα βλέπει στον ύπνο του, επίσης ξέρει ότι δε θα αργήσει πολύ η στιγμή που θα κλείσει για πάντα τα μάτια του.

Οπότε, ας κάνει και κάνα τσιγάρο παραπάνω.

Και γιατί να καπνίσει, όμως; Έρχεται η άλλη, η λογική πλευρά της σκέψης μου. Και τι θα κερδίσει δηλαδή; Τι σου προσφέρει ένα τσιγάρο; Παρέα; Αλήθεια τώρα; Είναι πραγματικά παρέα ένα τσιγάρο που μετατρέπεται σε στάχτη μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα; Το πιστεύουμε ακόμη αυτό; Μια συνήθεια είναι προφανώς και τίποτε άλλο. Ας πάει στο καφενείο να βρει παρέα.

Εκεί κάπου διακόπηκαν οι σκέψεις, μετά το ξανασκέφτηκα το βράδυ.

Κι εσύ, αγαπητέ, όταν και αν φτάσεις μετά τα 80; Πώς θα είσαι; Τι θα κάνεις; Θα καπνίσεις; Όχι, γιατί έχει περίπου 15 χρόνια που το έκοψα. Απαντώ μόνος.

Δεν ξέρεις όμως. Μπορεί να σου ρθει να ανάψεις ένα. Και να βάζεις και το ‘Τσιγάρο ατέλειωτο’ του Σωκράτη.

Γιατί ποτέ δεν πρέπει να κρίνεις από μία θέση στην οποία δεν έχεις φτάσει.

*Οι φωτογραφίες είναι από το unsplash, προφανώς δε θα ήμουν τόσο αδιάκριτος και αγενής ώστε να τον φωτογραφίσω. Μόνο αν το ήθελε. Αλλά δεν τον ρώτησα.