Τσιμέντο να γίνουν οι παραλίες
Αν περάσει αυτό το σχέδιο-τέρας η Ελλάδα θα μετατραπεί σε ένα απέραντο εφιάλτη.
Ένα ρεπορτάζ της «Καθημερινής» έφερε στο φως χθες, όσα απίστευτα επεξεργάζονται τα μυαλά των υπευθύνων, σε σχέση με το μέλλον των ελληνικών αιγιαλών. Η παρούσα κυβέρνηση έχει δηλώσει πολύ πριν εκλεγεί ότι προτεραιότητά της είναι οι επενδύσεις και έχει δείξει δείγματα και στο παρελθόν ότι το τίμημα αυτών των επενδύσεων, αυτό που πιθανά θα μείνει πίσω στη χώρα ως περιβαλλοντικό αποτύπωμα, ίσως είναι δευτερεύον ζήτημα.
Αυτό όμως με τις ελληνικές παραλίες ξεπερνά κάθε φαντασία και προσδοκία. Οι αποκαλύψεις της έγκυρης Καθημερινής δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας για το πώς ακριβώς σκέπτονται το μέλλον μας:
Οι ρυθμίσεις που επεξεργάζονται για να συμπεριληφθούν, πιθανά, στο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, αφορούν την κατάργηση του ελάχιστου πλάτους μιας παραλίας (πλην εξαιρέσεων) που τώρα οριζόταν στα 30 μέτρα από τη γραμμή του αιγιαλού, την άδεια για μπιτσόμπαρα και χρήσεις τραπεζοκαθισμάτων κάθε 100 μέτρα εκεί που υπήρχε η πρόβλεψη για 60% ελεύθερη παραλία, την ιδιωτικοποίηση στην πραγματικότητα των αιγιαλών που θα παραχωρούνται με δυνατότητα οικοδόμησης, τη μίσθωσή τους με μικρότερα μισθώματα με βάση όχι την αντικειμενική αξία της περιοχής αλλά ακινήτων εκτός σχεδίου, τις παραχωρήσεις αιγιαλού όχι μόνο μπροστά ας πούμε σε ξενοδοχεία αλλά και σε παρακείμενους χώρους, τις παραχωρήσεις αιγιαλών σε επιχειρηματικά πάρκα με μέτωπο τη θάλασσα, την παραχώρηση αιγιαλού για λόγους «ασφάλειας βιομηχανικών ή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων», την κατάργηση που έχει σήμερα το κράτος για ανάκληση της παραχώρησης ενός αιγιαλού, προς αποκατάσταση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του, τη χρήση αιγιαλού όταν αφορά έργα που εξυπηρετούν λατομικές και μεταλλευτικές επιχειρήσεις, όσο χρόνο υφίσταται το σχετικό δικαίωμα.
Διαβάζεις προσεκτικά αυτό το ανοσιούργημα και φτάνεις στα όρια του εγκεφαλικού. Κάτι παρόμοιο είχε διανοηθεί να περάσει παλαιότερα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και φυσικά αποσύρθηκε λόγω της κατακραυγής. Το επόμενο καταστροφικό βήμα ήταν όταν την περασμένη άνοιξη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε στη Βουλή ν/σ του υπουργείου Οικονομικών με το οποίο τροποποιείται το ισχύον καθεστώς του αιγιαλού (Ν. 2971/2001).
Ευτυχώς τότε διασώθηκαν, λόγω κατακραυγής αρκετά πράγματα με διατάξεις που αποσύρθηκαν και ο γιαλός ρυθμίστηκε με μέγιστο όριο στην κάλυψη από ομπρέλες και ξαπλώστρες 60%. Για να φτάσουμε τώρα στο σημερινό σχεδιαζόμενο έγκλημα.
Το 2000 βρέθηκα στην Κούβα. Εκεί στον παραλία του Βαραδέρο είδα για πρώτη φορά ένα μοναδικό θέαμα. Οι μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες της Ισπανίας είχαν εξασφαλίσει από την κυβέρνηση Κάστρο τη χρήση του αιγιαλού. Υψηλοί φράχτες απαγόρευαν την πρόσβαση σε τεράστιες περιοχές της παραλίας, αποκλειστικά για τους τουρίστες που διέμεναν στα ξενοδοχεία, αφήνοντας μικρά τμήματα αιγιαλού στους ντόπιους κατοίκους, οι οποίοι κυριολεκτικά συνωστίζονταν ο ένας πάνω στον άλλο. Ήταν ένα θέαμα τρομακτικό.
Αυτό που αυτή τη στιγμή επιχειρείται, έστω και ως σχέδιο στην Ελλάδα και για το οποίο υπάρχουν έντονες αντιδράσεις σήμερα ακόμα και από φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ θα αποτελέσει το τέλος της ελληνικής ακτής.
Η πίεση που ασκούν τεράστια συμφέροντα, ελληνικά και ξένα, να μετατραπεί ολόκληρη η χώρα σε ένα απέραντο τουριστικό κατάλυμα που θα φτάνει πάνω στο κύμα, ενώ παράλληλα νομιμοποιείται κάθε αυθαιρεσία του παρελθόντος, αφού ανοίγει ουσιαστικά ο δρόμος για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων σε αυτή τη ζώνη εφόσον έχουν κατασκευαστεί ως τις 28/7/2011.
Αν περάσει το πιο τρομακτικό σχέδιο που εκπονήθηκε ποτέ για τις ελληνικές παραλίες αυτές πλέον δεν θα είναι δημόσια περιουσία αλλά ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου που θα μπορεί να παραχωρείται και να οικοδομείται.
Σε λίγα χρόνια θα μετατραπεί το ελληνικό καλοκαίρι σε εφιάλτη. Δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί τι θα συμβεί στην Ελλάδα αν φτάσει στη βουλή αυτό το νομοσχέδιο-τέρας και κυρίως περάσει.
Ελπίζω ότι υπάρχουν ψύχραιμες φωνές στη Ν.Δ. σήμερα που θα σταματήσουν αυτό το έγκλημα που προδικάζει το μέλλον και τη ζωή όλων των επόμενων γενιών. Το μέλλον που θα κλέψουμε από τα παιδιά μας.
Τέλος, κάνω και μια δεύτερη σκέψη. Όλο αυτό να βασίζεται στη θεωρία του σοκ, να μας παγώσει, ώστε κάθε λιγότερο, που τελικά θα περάσει, να το βλέπουμε ως ιδανική λύση. Από κείνη την ”ηρωϊκή” απόφαση Λαλιώτη το 1997 να γκρεμίσει τους μαντρότοιχους που περιόριζαν την πρόσβαση στις παραλίες μέχρι σήμερα έχουν περάσει άλλωστε αιώνες…
