Βαρύτητα

Το φθινόπωρο τον βρήκε να πρέπει να διαχειριστεί επίπονους αποχωρισμούς και μεγάλο φόρτο εργασίας. Πλέον μπαίνοντας στην καρδιά του χειμώνα νόμιζε πως είχε αρχίσει να τακτοποιεί κάποια πράγματα μέσα και έξω του. Λάθος. Αρχές Μάρτη ένα κυνικά ευγενικό υπόμνημα γνωστοποιούσε την απόλυσή του.

Άσε την ζωή να σε εκπλήξει τού είχε πει λίγο πριν μπει στο στενό ασανσέρ και η βαρύτητα την πάρει μακριά του για πάντα.

Η βαρύτητα. Αυτή η πουτάνα φταίει για όλα, γύρισε και είπε στον σκύλο του που κοιτούσε μελαγχολικά. Δεν κατάλαβε και πολλά, λούφαξε στην γωνία του μασουλώντας μια κάλτσα. Ήταν καλή περίπτωση, την συμπαθούσαν και οι δυο γιατί τους έκανε να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Με αυτό που ήταν πραγματικά και όχι με αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είναι. Δηλαδή ένα χαζοχαρούμενο σκυλί και ένας ηλίθιος, βολικός νέος. Όχι. Ήταν περιπτώσεις δύσκολες και το γνώριζαν εκατέρωθεν.

Χαλάρωσε την γραβάτα του. Ψυχραιμία. Ψέλλισε χαμηλόφωνα. Ταυτόχρονα άδειαζε τα λιγοστά υπάρχοντα του σε μια κουτά που απ`έξω με μεγάλα κόκκινα γράμματα έγραφε υπεραπορροφητικές σερβιέτες.

Αμέσως δυο σκέψεις τού ήρθαν στο μυαλό. Γιατί έπρεπε να είναι αυτή η μοναδική κούτα που βρήκε στο δρόμο του; Kαι διάολε, αυτή η διαδικασία έδειχνε πολύ πιο κουλ στις ταινίες.

Επί δυο χρόνια είχε κολλήσει στην λεγόμενη friend zone, αλλά δεν τα παράτησε στιγμή. Ήταν απίκο σε κάθε τηλεφώνημα, σε κάθε SMS και σε κάθε μπλινκ του Facebook ή του Skype. Η ζωή καμία φορά μπορεί να είναι σκληρή, όταν ο έρωτας περνά μέσα από κεραίες και ευρυζωνικές συνδέσεις ξημερώματα Σαββάτου. Ένα από αυτά τα βράδια, ενώ έβλεπε για πολλοστή φορά το Donnie Darko και νιώθοντας μια ανεξήγητη ταύτιση με τον μπερδεμένο ψυχισμό του έφηβου Donnie, το κινητό δονήθηκε πάνω στο μαύρο τραπεζάκι ΙΚΕΑ με την ονομασία Lack. Ήταν εκείνη και του έγραφε λακωνικά. Πάει τελείωσε, είμαι χάλια.

Μόλις τον ενημέρωνε πως είχε χωρίσει.

Αυτό ήταν, η μεγάλη ευκαιρία που έψαχνε. Ή τώρα ή ποτέ. Θα μπορούσε να αποδειχτεί ένα ιδανικό ριμπάουντ για εκείνη ώστε να ξεπεράσει το χωρισμό της και ταυτόχρονα θα της έδειχνε τι σημαίνει για εκείνον. Δίκαιη ανταλλαγή. Άλλωστε πόσο επώδυνο μπορεί να είναι όλο αυτό; Aναρωτήθηκε.

Η έκφραση πρόσεχε τι εύχεσαι, ήρθε μετά από μήνες στη σκέψη του, μαζί με τα πρώτα ψιλοβρόχια του Οκτώβρη. Ανεβαίνοντας την Μπενάκη και σιγοτραγουδώντας μεθυσμένος στίχους από το “Ηοw soon is now”.

And you leave on your own

And you go home

And you cry

And you want to die.

Γαμημένε Μorrissey και γαμημένη ποπ. Για πόσα πράγματα δεν μας μιλήσατε ποτέ, πετώντας μας εκεί έξω απροετοίμαστους.

Διέσχιζε με αργό βηματισμό τον διάδρομο του γραφείου. Κοντοστάθηκε για λίγο μπροστά στην μεγάλη τζαμαρία κοιτάζοντας τη θεά. Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα και το άναψε. Ένα χάος εκεί έξω. Ένιωσε σαν την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο ή την μέρα που παρουσιάστηκε στον στρατό. Δυο τρεις τζούρες ακόμη και το έσβησε με ευχαρίστηση πάνω στην παχιά μοκέτα. 3 χρόνια εδώ μέσα δεν άκουσε ούτε ένα ευχαριστώ.

Μπήκε στο μετρό. Κόκκινη γραμμή. Μια κοπέλα τού έδωσε το χρησιμοποιημένο εισιτήριο που ήταν ακόμη σε ισχύ. Σημάδι πως τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα άραγε;

Άραξε στο σχεδόν άδειο βαγόνι. Κοίταξε το κινητό του. Καμία κλήση. Ο συρμός επιτάχυνε μέσα στην σκοτεινή σήραγγα και στο παράθυρο το μόνο μου μπορούσε να δει ήταν το είδωλο του. Τότε θυμήθηκε κάτι που του είχε πει. Δεν έχει τόση σημασία να ξέρουμε. Σημασία έχει ότι μπορούμε.

*Η φωτογραφία είναι της Κωνσταντίας Μαζαράκη της Stereosis