Velvet Underground & Nico

Ειρήνη έψαχνε να βρει τόσο καιρό. Ειρήνη με το παρελθόν του και τον ίδιο του τον εαυτό.

Καθώς ήταν ξαπλωμένος κάτω από μια γέφυρα, κάπου στα Πατήσια, σκέφτηκε πως καλύτερα που ήρθαν τα πράγματα έτσι γιατί αν πέθαινε χθες, θα την ειχε κάνει χωρίς να εχει ακούσει τον πρώτο δίσκο των Velvet underground. Αυτό είναι μαλακία. Κανεις άνθρωπος δεν πρέπει να πεθαίνει αν δεν εχει ακούσει έστω και μια φορα αυτό το δίσκο. Και μετά σκέφτηκε πως τελικά υπάρχουν πολλοί ανθρωποι που βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα και δεν άκουσαν αυτό το δίσκο ποτέ. Aν όχι ολόκληρο, τουλάχιστον το “I am waiting for the man”. Ναι τουλάχιστον αυτό. Mετά σκέφτηκε πως θα ήταν ωραίο να φόρτωνε ένα αμάξι με ηχεία και να γύριζε όλη την πόλη, να μπει σε κάθε στενό και γειτονιά, να γυρνάει όλη μέρα μέχρι να του αδειάσει το ρεζερβουάρ και να το ξαναγεμίσει παίζοντας στη διαπασών το «I am waiting for the man». Μέχρι που κάθε γρια, γέρος παιδί η νέος να το ακούσουν, έτσι όταν θα την έχουν κάνει για τον άλλο κόσμο -και τελοσπαντων αν υπάρχει παράδεισος, κόλαση, μεταθανάτια ζωή ή οτιδήποτε σχετικό- και τύχει να πέσουν σε καμία κουβέντα για τη μουσική να μην μπορεί να τους κουνηθεί κανένας μάγκας και να μπορούν να πουν, ρε φίλε εγώ έχω ακούσει το «I am waiting for the man». Είναι γαμάτο τραγουδάκι και λυπάμαι που δεν κατάφερα να ακούσω ολόκληρο το δίσκο όσο ζούσα.

Μερικές ώρες νωρίτερα είχε ξυπνήσει σε ένα παγκάκι στην Εφέσου, πίσω από την Ομόνοια. Στην τσέπη του ειχε μια κασέτα. Πήγε σπίτι την έβαλε στο παλιό ηχοσυστημα και το «Sunday morning» άρχισε να ακουγεται. Ο ήχος της κασέτας του έδινε την γλυκύτητα που πρέπει. Ποτέ δεν συμπάθησε τα cd. Τα cd και τα προφυλακτικά. Αποστειρωμένη απόλαυση δε λέει. Οι βελόνες ήταν άλλη φάση, τις πρώτες φορές δυσκολεύτηκε μόνο. Σιγά σιγά συνήθισε και μια από τις μεγαλύτερες χαρές ήταν όταν μπορούσε να βρει καθαρή φλέβα.

Άραξε στο καναπέ. «Καύλα» Σκέφτηκε. Δυνάμωσε την ένταση. Οι γείτονες βαρούσαν για αρκετη ώρα αλλά θα ήταν υποχρεωμένοι να ακούσουν και τα 77 λεπτά του δίσκου ώσπου να το βουλώσουν και αυτοί και αυτός.

Είχε νυχτώσει για τα καλά και στο μυαλό του ερχόντουσαν διάφορα ερωτήματα, όπως: Tι θα απογίνουν οι δίσκοι του, θα πέσουν σε καλά χέρια; Αλλά πιο πολύ αναρωτιόταν πώς σκατά βρέθηκε κάτω από αυτή την γέφυρα. Και ακόμα πώς σκατά βρέθηκε κάτω από μια κωλογεφυρα στα κωλοπατησια. Προφανώς σε κάποια φάση της ζωής του θα πήρε κάποιες λάθος αποφάσεις, θα ζύγισε κάποια πράγματα λάθος και αυτό ήταν το τέλος.

Δεν είχε σημασία πια. Είχε βρει επιτέλους την ειρήνη που έψαχνε και στην τελική είχε ακούσει το Velvet Underground & Nico.

Κάτι που μερικοί ανθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν.

*Η φωτογραφία είναι του Kasetophono της Stereosis