Βενιζέλου με Εγνατία, η δική μας Πομπηϊα
Καλύτερα ευαίσθητοι εξάλλου παρά εγκληματίες.
Ήταν 8 Οκτωβρίου 2013 όταν μαζευτήκαμε, όχι πάνω από πενήντα άνθρωποι και διαδηλώσαμε στις λαμαρίνες της Εγνατίας για τη σκέψη που υπήρχε και τότε, καλή ώρα, να αποσπαστούν οι αρχαιότητες της Βενιζέλου. Οι φωνές μας λιγοστές, αλλά δουλειά έγινε. Γιατί υπήρξαν αυτιά που άκουσαν και έπραξαν λίγο αργότερα αυτό που έπρεπε.
Και τα χρόνια πέρασαν και ο εφιάλτης επέστρεψε πιο δυνατός, πιο απειλητικός, πιο αποφασισμένος. Οι ίδιοι άνθρωποι, φτηνοί πολιτικάντηδες της πόλης, ορντινάτζες των κατά καιρούς συμφερόντων, άβουλοι, πρόθυμοι και μοιραίοι, ανίκανοι να πουν όχι στο μεγαλύτερο αρχαιολογικό έγκλημα στην Ιστορία της πόλης. Οι ίδιοι άνθρωποι που θέλουν να φέρουν πίσω, στα λόγια τα μάρμαρα του Παρθενώνα, αλλά τα δικά μας ετοιμάζονται να τα κάνουν κομμάτια. Κλείνουν σε δωμάτια αρχαιολόγους, τους απειλούν, τους παρακάμπτουν, φοβερίζουν και απαξιώνουν όποιον έχει άλλη άποψη. Χρησιμοποιούν όποιον τρόπο έχουν και δεν έχουν. Παραπλανούν, λένε ψέμματα, έχουν στο πλάι τους πρόθυμες πένες, κανάλια, λεφτά.
Και απέναντι τους όλους εμάς, τους χιλιάδες που σήμερα το βράδυ, σε μια συγκέντρωση-έκπληξη, όταν τα ραδιόφωνα της πόλης μιλούσαν για 250 άτομα που έκλεισαν την Εγνατία, ακούγαμε την τρεμάμενη φωνή του σπουδαίοu ξεναγού Ιωάννη Κιουρτσούγλου, να μας λέει πάνω σε τι αριστούργημα πατάμε, τι σημαίνει το σταυροδρόμι που βρέθηκε ακέραιο, η decumanus maximus (κύρια οδός) που διασταυρωνόταν με μια cardo, κάθετη ρωμαϊκή οδό.
Και όταν αύριο θα συνεδριάζει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, οι δικές μας φωνές από το ιστορικό σταυροδρόμι, θα θυμίζουν σε όσους πιθανά δεν το θυμούνται, ποιο είναι το καθήκον τους, πως δεν ξεπουλιούνται τα πάντα για το χρήμα και το ρεβανσισμό. Πως υπάρχει και άλλος τρόπος να προχωρήσει το πολύπαθο Μετρό, που είναι άλλοι λόγοι και συμφέροντα και όχι τα αρχαία, που βάλτωσε δεκαετίες.
Όταν κοιτάς από ψηλά αυτή την εικόνα, με τους νέους και τους μεγαλύτερους, τους επώνυμους και τους ανώνυμους, το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος, τότε νιώθεις περηφάνια για μια πόλη που άρχισε να ξυπνά από έναν λήθαργο μεγάλο, που δεν θα ανεχτεί να την κοροϊδέψουν, που θα υψώσει όχι μόνο τη φωνή της αλλά και το σώμα της αν χρειαστεί, πίσω από αυτές τις λαμαρίνες. Και αυτό θα πρέπει να το έχουν σε μια άκρη του μυαλού τους όλοι αυτοί που μας αποκαλούν κοροϊδευτικά ”επαγγελματίες ευαίσθητους”. Καλύτερα ευαίσθητοι εξάλλου, παρά εγκληματίες. Βενιζέλου και Εγνατία, η δική μας Πομπηϊα.
Υπογράψτε εδώ:
