Βγήκα από το Τζόκερ και η Gotham city συνεχιζόταν στο δρόμο για το σπίτι

Χθες βράδυ βγαίνοντας από το Τζόκερ, μια ταινία που περιγράφει αριστουργηματικά το ζόφο των μεγαλουπόλεων, που επιτείνουν τον αποκλεισμό των ανθρώπων με ψυχικές ιδιαιτερότητες, που βιώνουν έτσι και αλλιώς την αποξένωση και την περιθωριοποίηση από το κοινωνικό περιβάλλον, επιστρέψαμε στο σπίτι μας με τα πόδια από το σινεμά.

Σε μια γειτονιά που άκμαζε κάποτε στα ανατολικά της πόλης, περπατήσαμε από τη Μαρτίου μέχρι το Βυζάντιο, κουβεντιάζοντας για την ταινία, μέχρι που κάποια στιγμή αρχίσαμε να βλέπουμε ομοιότητες με τη Γκόθαμ σπίτι στη δική μας γειτονιά.

Περνώντας από τις εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις του παλαιού τέρματος των Τραμ, ένα διαμάντι που ρημάζει ξεχασμένο από το δήμο Θεσσαλονίκης, είδα μέσα στη σκοτεινιά του το καράβι του Απόστολου Βέττα που μεταφέρθηκε εκεί μέσα στην παρακμή να ρημάζει και ήταν η εικόνα του μια εικόνα θλίψης που υπέρ-τόνιζε την εγκατάλειψη του ιστορικού συγκροτήματος.

Στο βάθος μοναχικό και έρημο το θρυλικό Αλατίνη, ένα φάντασμα που σκιάζει όλη την ανατολική Θεσσαλονίκη και λίγα μέτρα πιο πάνω η Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος, απέναντι από τις αιώνιες λαμαρίνες του μετρό. Άλλο ένα διαμάντι κλειστό και έρημο δεκαετίες που θα μπορούσε να αποτελεί το πάρκο αναψυχής όλης της γειτονιάς.

Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε στα ξεχαρβαλωμένα πλακάκια του πεζοδρομίου της παλιάς Νομαρχίας, που νόμιζες ότι ανατινάχθηκαν, βλέπαμε απέναντι σκουπίδια ξέχειλα από κάδους και στρώματα και παλιά έπιπλα που είχαν βγάλει νοικοκυραίοι.

Οι στάσεις των αστικών έγραφαν αναμονή 17 ή 19 λεπτά και άνθρωποι απογοητευμένοι απλά περίμεναν και άλλοι με καρότσια έσερναν από κάδους σκουπιδιών ότι έβρισκαν.

Στα στενά παλιά αρχοντικά ξεχασμένα από το χρόνο και τους ανθρώπους, τόποι συγκέντρωσης μπάζων και ποντικών και το στοιχειωμένο σπίτι πάνω στην Όλγας να δικαιώνει με την κατάσταση του το όνομα του.

Στα πεζοδρόμια παντού μηχανάκια και αυτοκίνητα και μαγαζιά ξενοίκιαστα σε όλα τα στενά.

Καθώς προχωρούσαμε είχαμε την αίσθηση πως η εικόνα της Γκόθαμ που μόλις είχαμε βιώσει στην Αμερική του Τραμπ, έβρισκε τη συνέχεια της και στη δική μας γειτονιά της εγκατάλειψης, στην πόλη της εγκατάλειψης. Και αυτό μας έφερε μια ασφυξία.

Τον περσινό χειμώνα ήμουν λίγο πιο αισιόδοξος για την πόλη. Υπήρχαν προοπτικές στον ορίζοντα. Το Παύλου Μελά προχωρούσε, η Μοδιάνο θα ξεκινούσε εργασίες ανάπλασης, η πλ. Ελευθερίας ήταν με μπουλντόζες, το μετρό θα τέλειωνε υποθετικά στο τέλος του 20. Υπήρχε ένα αεράκι.

Σήμερα το Παύλου Μελά μοιάζει σταματημένο, ο Πρόδρομος Νικηφορίδης ”αποχώρησε” από την ανάπλαση του, η πλατεία Ελευθερίας είναι σταματημένη, το Μοδιάνο μπλόκαρε ξανά και το μετρό δεν γνωρίζει κανείς πια πότε και αν θα τελειώσει. Η πόλη μπήκε σε νέο γύρο εσωστρέφειας.