Η βιομηχανία των αποφοιτήσεων

Προσπαθώ να διαβάσω ήρεμα την είδηση ότι σε σχολική γιορτή αποφοίτησης στα Τρίκαλα οι οργανωτές κάλεσαν χορεύτριες του χορού της κοιλιάς που άφησαν άφωνο το ανδρικό κοινό και δημιούργησαν εκνευρισμό στο γυναικείο.

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να σκεφτώ πως προέκυψε αυτή η υστερία και κατ’ επέκταση η μπίζνα των αποφοιτήσεων. Στα δικά μου σχολικά χρόνια η χρονιά τέλειωνε πάντα με γυμναστικές επιδείξεις που ντυνόμασταν με λευκά ή μπλε ρούχα, καμιά φορά φορούσαμε και μια χαριτωμενιά, τύπου κοκοράκι στο κεφάλι και οι μητέρες έψηναν τυροπιτάκια για το καλό.

Την τελευταία δεκαετία όμως στήθηκε αργά και σταθερά μια ολόκληρη εθιμική σχεδόν κατάσταση αποφοιτήσεων. Από τα προνήπια, τα νήπια, το δημοτικό, το γυμνάσιο, το Λύκειο, το πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό, τις ξένες γλώσσες, το μπαλέτο, το καράτε και ότι άλλο κάνει ένα κύκλο και τελειώνει.

Στο τέλος της χρονιάς, στις αίθουσες εκδηλώσεων, τις αυλές των σχολείων, τα γυμναστήρια, σε θέατρα, εκεί κυρίως ιδιωτικά σχολεία, σε πάρκα και όπου αλλού στήνονται οι λεγόμενες γιορτές αποφοίτησης.

Σε κάποιες περιπτώσεις, τις καλύτερες, φωτισμένοι σύλλογοι γονέων καθοδηγούν τα παιδιά να στήσουν ωραίες γιορτές, με αισθητική και άποψη. Με κουλτούρα και σεβασμό στην παράδοση της περιοχής και της ιστορίας της παιδείας μας. Με ωραίες μουσικές και χωρίς να ξευτιλίζεται το πράμα.

Σε άλλες λειτουργούν ως μια γιορτή της γειτονιάς, μια ευκαιρία για κοινωνικοποίηση, για συνεύρεση, για ένα γλέντι ομαδικό μιας περιοχής, γονιών και παιδιών αντάμα.

Ως εδώ καλά. Η πλειοψηφία όμως των γιορτών αυτών δεν είναι έτσι. Είναι βασισμένες σε μια λογική φθήνιας, σε μια λογική ενός ανεξέλεγκτου ξοδέματος μαύρων χρημάτων, για τα οποία δεν υπάρχουν σχεδόν ποτέ τιμολόγια, σε μια αναγκαστική αποδοχή από τις οικογένειες ενός τελετουργικού που συχνά δεν το πιστεύουν. Από την ενοικίαση ή την αγορά στολών ή συγκεκριμένου τύπου ρούχων, έως τη βιντεοσκόπηση, αγορά φωτογραφιών από επαγγελματίες, μέχρι και μακιγιέρ για τις ανάγκες της ημέρας, ειδικών catering κλπ.

Αλλά ακόμα και αυτά θα ήταν αποδεκτά αν δεν υπήρχε αισθητικό θέμα, κακογουστιά. Στις γιορτές αυτές επιστρατεύονται από λαϊκές φίρμες τρίτης διαλογής, που κάνουν ένα μεροκάματο αρπαχτή λέγοντας πέντε τραγούδια στην αυλή του σχολείου, μέχρι belly dancers που χορεύουν λυγωτικά χορό της κοιλιάς μπροστά σε πεινασμένα μάτια.

Για ώρες ατέλειωτες γειτονιές στενάζουν από τους εκκωφαντικούς ήχους σκυλάδικων ή ενοχλητικών ήχων που δεν τους λες ακριβώς μουσική, αλκοόλ ρέει άφθονο και εσχάτως και κάμποση φούντα για να περάσουν καλά τα παιδιά.

Καταγγελίες για παιδιά που γύρισαν σπίτι σε κάκιστη κατάσταση μετά από τέτοιες γιορτές ακούγονται όλο και πιο συχνά.

Και βέβαια παρεμπόριο. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις υπάρχει ένας κόσμος που βγάζει μαύρο χρήμα από όλα αυτά. Όπως βγάζει και από σχολικές εκδρομές σε συγκεκριμένα μέρη. Σε εμπορικά κέντρα, κλαμπ κλπ. Όπως βγάζει από πάρτι στο πανεπιστήμιο κάθε βδομάδα. Από εκδρομές φοιτητών στη Μύκονο κλπ.

Πριν μερικά χρόνια ρώτησα μια διευθύντρια δημόσιο σχολείου που πήγαινε η κόρη μου γιατί αποφασίσατε να τα πάτε στην Αράχοβα όταν γύρω μας έχει τόσα ωραία χειμωνιάτικα χωριά και κείνη μου απάντησε γιατί έχει ωραία κοσμική ζωή!

Επειδή κανένα υπουργείο παιδείας δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτά όλα πιστέψτε με λέω πως ήρθε η ώρα να ασχοληθούν γονείς και κηδεμόνες. Αυτοί να βάλουν τα όρια, τα αισθητικά στάνταρ, το διακριτά πλαίσια μεταξύ ανομίας και παρανομίας. Να τις κάνουν τις αποφοιτήσεις αληθινές γιορτές και γλέντια που θα θυμούνται τα παιδιά για χρόνια. Και όχι παρακμιακά γεγονότα σε μια πορεία κατρακύλας που τα συμπεριλαμβάνει. Κάποιοι το κάνουν ήδη με επιτυχία. Ας τους ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.