Βοήθεια! Survivors στη Θεσσαλονίκη
Η κεντρική αρτηρία της πόλης φρακάρει αλλά ποιoς έχει δικαίωμα να την μπλοκάρει και ποια είναι τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μπορεί να επέμβουν οι αρχές;
Τρίτη απόγευμα 1 Αυγούστου, μια ημέρα σχετικά ζεστή, η κίνηση σε δρόμους και μαγαζιά σχετικά χαλαρή, κι όμως η κίνηση στην Τσιμισκή είναι ασφυκτική.
Οι survivors είναι στην πόλη και το κέντρο της μεγαλούπολης έχει παραλύσει. Ότι δεν κατάφεραν τα τελευταία χρόνια τα μνημόνια και οι πολιτικο-κοινωνικές, το καταφέρε ένα τηλεοπτικό show, συσπείρωσε φανατικά εκατομμύρια πολιτών γύρω από ένα θέμα-θέαμα.
Μόνιμη κουβέντα στις παρέες, μέτρο σύγκρισης αλλά και είδωλα οι παίκτες, υποδοχές ηρώων, αρπαχτές σε Αθήνα και επαρχία, και φυσικά αντικείμενο δέους και θαυμασμού. Από πολλούς αλλά ασφαλώς όχι από όλους. Επιστροφή λοιπόν στο απόγευμα της Τρίτης στην Θεσσαλονίκη.
Τρεις από τους survivors είναι καλεσμένοι γνωστού πολυκαταστήματος και αρκετές εκατοντάδες συμπολίτες μας, κυρίως νεαρής ηλικίας, είναι συγκεντρωμένοι για να θαυμάσουν τα νέα τους είδωλα. Ο επιχειρηματίας πράττει επικοινωνιακά ορθά και το κατάστημα γίνεται talk of the town.
Η ώρα περνάει και το πλήθος μεγαλώνει, το πεζοδρόμιο πια δεν τους χωράει, κατακλύζουν το οδόστρωμα, ο δρόμος σχεδόν κλείνει, η Τσιμισκή γίνεται στενό και η αστυνομία προσπαθεί να κουμαντάρει τα αστικά λεωφορεία και τους υπόλοιπους οδηγούς ώστε να μην τραυματίσουν κάποιο μικρό παιδί ή τον μπαμπά του. Έχουμε λοιπόν δύο ζητήματα.
Ένα αμιγώς κοινωνικό και ένα οργανωτικό που αφορά την οργάνωση της πόλης και την δημόσια τάξη. Το κοινωνικό κομμάτι, αφορά τα πρότυπα της νεολαίας, την έντονη και ίσως εφήμερη προβολή που λαμβάνουν τα νέα είδωλα, και ερωτήματα σχετικά με τους λόγους που μια παρουσίαση βιβλίου, ένα μουσείο ή μια θεατρική παράσταση ποτέ δεν πρόκειται να συγκεντρώσουν μαζικά τόσους πολλούς νέους. Τα δεκάδες άρθρα που έχουν γραφτεί για τα παραπάνω, και μάλιστα από ανθρώπους με σαφέστατα μεγαλύτερη εξειδίκευση στο θέμα, μας οδηγούν στο να εξετάσουμε το επόμενο θέμα, αυτό της καθημερινότητας, της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας.
Η κεντρική αρτηρία της πόλης φρακάρει αλλά ποιoς έχει δικαίωμα να την μπλοκάρει και ποια είναι τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μπορεί να επέμβουν οι αρχές; Ποιός θα είχε την ευθύνη εάν ένας οδηγός του ΟΑΣΘ ή ένας μοτοσυκλετιστής τραυμάτιζε ένα μικρό παιδί; Τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να ακούγονται ρητορικά αλλά δεν είναι. Είναι ζητήματα που πρέπει να προβληματίζουν τις αρχές αλλά και τους πολίτες μιας σύγχρονης και πολιτισμένης πόλης, είναι παραπάνω από τον χαβαλέ και το “δε βαριέσαι”. Θα μπορούσε λοιπόν η Τσιμισκή ή κάποια άλλη κεντρική οδός να κλείσει για ένα γεγονός πολιτισμού ή για ένα event; Αν αντί για τους survivors ήταν καλεσμένος ένας μουσικός, ένας DJ ή ένας άλλος καλλιτέχνης, θα είχε επιτραπεί στους θεατές να κλείσουν το πεζοδρόμιο και τον δρόμο; Οι αρχές θα είχαν σταματήσει την εκδήλωση με την δικαιολογία (και ίσως δίκαια) της ηχορύπανσης και της παρακώλυσης συγκοινωνιών;
Γνωρίζω πως σε αντίστοιχες περιπτώσεις με λιγότερο δημοφιλή μουσική, χωρίς τηλεοπτικούς αστέρες στο πρόγραμμα και σε μικρότερα δρομάκια, έχουν διακοπεί εκδηλώσεις για λόγους ασφαλείας, κυκλοφορίας οχημάτων και ηχορύπανσης. Τα παραπάνω ερωτήματα που δεν είναι αναπάντητα αλλά μάλλον ρητορικά, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε έως πότε η χαμηλής ποιότητας κουλτούρα θα έχει προβολή και διευκολύνσεις σε αυτό τον τόπο. Για πόσα χρόνια ακόμη θα θεωρούμε φυσιολογικό” να κλείνει ένας δρόμος ή να μπλοκάρει μια εθνική οδός (10 & 11 Ιουλίου, Ε.Ο. Θεσσαλονίκης -Ν. Μουδανιών) γιατί στην πόλη ήρθαν ηθοποιοί, τραγουδιστές και survivors, και έως πότε τα δικαιώματα των τηλεοπτικών και λαοπρόβλητων αστέρων και καλλιτεχνών θα είναι περισσότερα από όλων των υπολοίπων. Και κλείνω με ένα ερώτημα προς όλους τους αρμόδιους, και όποιους άλλους μπορεί να αφορά. Στην Θεσσαλονίκη του 2017 είναι εξίσου εύκολο για μια κοινωνική ή καλλιτεχνική ομάδα να κλείσει έναν δρόμο ή ακόμη και πεζόδρομο ώστε να πραγματοποίησει μια εκδήλωση; Και το να της δοθεί άδεια είναι εφικτό ή θα πρέπει να συμπεριλάβει έναν survivor στο καλλιτεχνικό της πρόγραμμα ώστε να έχει την επιτυχία δεδομένη;
* Για λόγους ορθότητας ωφείλω να αναφέρω πως το απόγευμα της Τρίτης πέρασα δύο φορές από την οδό Τσιμισκή. Την μια από τις δύο φορές, όταν η κατάσταση ήταν ακόμη ελεγχόμενη, άκουσα τους διοργανωτές να ζητάνε επίμονα από τον κόσμο να αφήσει δίοδο στο πεζοδρόμιο ώστε να περνάνε άνετα οι πεζοί. Θεωρώ πως και δική τους πρόθεση δεν ήταν σε καμία περίπτωση να παραλύσει το οδόστρωμα και να εκτεθούν.
