Βολιδοσκοπώντας τη νέα κυβέρνηση
Σκέψεις για τα νωπά πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης.
Λέξεις: Σταμάτης Σκιφαλίδης
Πέρασαν ήδη αρκετοί μήνες ώστε να γίνει μια πρώτη απόπειρα έρευνας και κριτικής πάνω στα νωπά αλλά ώριμα πεπραγμένα της νέας μας κυβέρνησης. Η αρχή επικοινωνιακά ήταν εντυπωσιακή. Λίγα λόγια, λίγα πλάνα, μετρημένες υποσχέσεις έδωσαν το στίγμα για μια πλέον νέα κυβέρνηση, ρεαλίστρια, με όρεξη για δουλειά αλλά κυρίως με την τοποθέτηση τεχνοκρατών σε καίρια πόστα με δόγμα την καινοτομία και την ανάπτυξη. Όμως το σίγουρο χαρτί του αρχηγού ήταν η δημιουργία ενός κρατικού μηχανισμού ευέλικτου, μικρού και κυρίως επιτέλους αυστηρού απέναντι στις κλασικές παθογένειες του κομματικού κράτους (που γέννησε κυρίως η Μεταπολίτευση, αν και η πικρή αλήθεια είναι ότι τα ρουσφέτια και οι χάρες προϋπήρχαν από το 1827) αλλά και πάσας διαπλοκής και αδικίας.
Ο πρώτος καιρός, λίγο το καλοκαίρι, λίγο η λευκή επιταγή, αιφνιδίασε το εκλογικό σώμα, που παρατηρούσε ένα αρχηγικό κόμμα (με την πλέον μονοπωλιακή και αμέριστη στήριξη συστημικών μέσων) να δείχνει σημάδια ότι κάτι σοβαρό ή λιγότερο κακό από το πριν, θα ξεκινούσε. Μια πολιτειακή αναγέννηση, μοντέρνα, ουσιαστική και κυρίως αξιοκρατική. Αρκετά νωρίς εμφανίστηκαν κάποια καλά σημάδια όπως π.χ η μείωση του ΕΝΦΙΑ (όχι σαφώς για όλους αλλά…). Επικοινωνιακά κάτι που επίσης εντυπωσίασε ήταν η ευφράδεια του λόγου του πρωθυπουργού μας όταν στα διεθνή φόρα μιλούσε την Αγγλική. Δεν φάνηκε αλλά πολλοί το παρατήρησαν. Ποιος Τσίπρας με τα “I love you, you love i?”. Αρχίσαμε να αισθανόμαστε πιο Δυτικοί από ποτέ. Οπότε στην αρχή το κουτί ήταν καλής ποιότητας με άψογο περιτύλιγμα. Το περιεχόμενο;
Μοιραία ήρθε σιγά σιγά η ώρα του περιεχομένου. Κάποιος κακόβουλος θα υποστήριζε ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που έδωσε στο κόμμα της Ν.Δ. την σαφή εκλογική επικράτηση, ήταν το περιβόητο ζήτημα των «Πρεσπών» με τα όποια συνεπακόλουθά του. Ζήσαμε συλλαλητήρια, εντάσεις, τραμπουκισμούς, εκκλησιαστικές παρεμβάσεις κλπ. Από έναν λαό που μπορεί να κατάπιε αμάσητα 3 μνημόνια, με αμέτρητες εγκληματικές συνέπειες στο βιωτικό του επίπεδο κλπ αλλά το ήδη παγκοσμίως «τελειωμένο» ονοματολογικό θέμα, που τον έβγαζε από το τζατζίκι και τον συνέδεε με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον ανέστησε, σηκώνοντάς τον από τον καναπέ, ενίοτε φορώντας περικεφαλαία και τον έβγαλε στο δρόμο κλείνοντας το μάτι στη σημερινή κυβέρνηση, η οποία το καπηλεύτηκε τόσο όσο.
Σαφώς ποτέ σε αρχηγικό επίπεδο δεν ειπώθηκε ότι θα ακύρωνε την συμφωνία, το άφηνε όμως να ψιθυρίζεται στο αγανακτισμένο πόπολο. Και μετά ήρθαν οι δικαιολογίες ότι το κράτος έχει συνέχεια αλλά «θα παλέψουμε» για το καλύτερο. Και κάπως έτσι οι στολές μπήκαν στην ντουλάπα, τα σημαιάκια επίσης και όλα καλά. Κάποιοι απελπισμένοι συμβιβάστηκαν και άλλοι πόνταραν στον Βελλόπουλο.
Μετά άρχισε να σκάει το προσφυγικό παύλα μεταναστευτικό. Εκεί πολλά φιλοακροδεξιά στελέχη-υπουργοί βρέθηκαν εκτεθειμένοι. Όταν επί ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, άρχισε το όλο θέμα, αρκέστηκαν στην ανέξοδη αντιπολίτευση υποσχόμενοι και σ’ αυτό ότι θα το χειριζόντουσαν πιο έξυπνα και αποτελεσματικά. Εδώ τα καλά Αγγλικά του πρωθυπουργού δεν ήταν αρκετά ώστε να απαιτήσουμε από την Ευρώπη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του ουμανισμού, να αναλάβει το θέμα υπεύθυνα και να «λερώσει» τα ματωμένα χέρια της. Ως μίζεροι καρπαζοεισπράκτορες προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε μια κρίση ατελείωτη, απελπιστικά μόνοι και αδύναμοι. Το τραγικό επίσης είναι ότι υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες που υπήρξαν υπεύθυνες για την ακατάσχετη ροή ανθρώπων, έχοντας εμπλακεί σε πολέμους, είτε με φυσική παρουσία είτε πουλώντας όπλα. Όλοι το γνωρίζουμε. Και εμείς που και να θέλαμε δεν, στη δίκαιη Ευρώπη, όντας ουραγοί ανεχόμαστε και κάνουμε δήθεν εισηγήσεις για να ακουστούμε, με λόγια καθαρά εσωτερικής κατανάλωσης. Η παρακμή τερματίζει με τον γείτονα σουλτάνο, ο οποίος και αν δεν ευθύνεται για ατελείωτους πολέμους και δημιουργίας προσφύγων, απειλεί ότι θα ανοίξει τελείως την κάνουλα, ανάλογα με τα κέφια του. Παίζει τον νταή στον Τραμπ, στη Μέρκελ, στον Μακρόν κλπ. Και του περνάει. Κάτι συμμαχίες με Ισραήλ, Αίγυπτο κλπ δεν του ιδρώνουν το αυτί.
Μόλις χθες (28/11/2019) πειραματίστηκε και παρουσίασε μια αποκλειστική οικονομική ζώνη που ουσιαστικά αφανίζει την Κρήτη. Και εμείς, σε θεσμικό επίπεδο, στέλνουμε επιστολές – παρακαλητά σε ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ.
Συνεχίζοντας την βολιδοσκόπηση της νέας κυβέρνησης οφείλουμε να μείνουμε και στο ζήτημα Εξαρχείων – πανεπιστημίων (ασύλου) – καταλήψεων κλπ. Με την κάμερα παραμάσχαλα γίναμε τηλεοπτικοί μάρτυρες «αποφασισμένων» και τολμηρών αστυνομικών επιχειρήσεων, εφόδων σε καταλήψεις, είσοδο στο πολυτεχνείο και αρκετά άλλα. Μετά και την «αναίμακτη» 17 Νοέμβρη, δόθηκε ένα τελεσίγραφο στις εναπομείνασες καταλήψεις όπου απαιτείται η εκκένωση των κτιρίων εντός χρονικού διαστήματος – κοντινό χρονικά με την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Ο μέχρι πριν 2 χρόνια ανεκτικός Χρυσοχοΐδης απέναντι σε μολότοφ και κατά αστυνομικής βίας, ως JUDGE DREDD πλέον, υπόσχεται ολική κάθαρση απέναντι στα θρασσύμια αλά Σαμαρά. Ίδωμεν. Πάντως στον πλήρη νεοφιλελευθερισμό, ιδιωτικά πανεπιστήμια και άσυλο είναι ασύμβατα, μιας και πρόκειται για ιδιωτικές περιουσίες. Και η προβοκάτσια καλά κρατεί.
Μόλις πριν λίγες ημέρες, κατά την ψήφιση της αναθεώρησης του Συντάγματος όπου μεταξύ άλλων δεν ψηφίστηκε το άρθρο 3 παρ.1 για την θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους (Η Ελλάς της ανεξιθρησκίας) . Δεν ψηφίστηκε επίσης το άρθρο 5 παρ.2 «Απαγόρευση διακρίσεων και βάση Φύλλου, ταυτότητας φύλλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Υπήρξαν και άλλα άρθρα που αφορούσαν το δικαίωμα μισθού – εργασίας και έχει και συνέχεια. Εννοείται ότι τίποτα δεν ακούστηκε σε κανένα δελτίο ειδήσεων, ούτε πριν το δελτίο καιρού. Αλλά ποιες διακρίσεις και ποια δικαιώματα. Ακόμα προσωπικά δεν μ’ αγγίζουν. Μέχρι τότε βλέπουμε. Είναι και black Friday. Και έχω να καλύψω τόσες ανάγκες που ακόμα δεν απέκτησα.
Ένα, προσωπικά τουλάχιστον, σοβαρό θέμα είναι η χάρη που μας κάνουν να πληρώνουμε τα τυχαία συσσωρευμένα χρέη μας με την μέθοδο των δόσεων. Αντί να αναλογιστούμε πώς φτάσαμε να χρωστάμε της Μιχαλούς (εντοπίστηκε με την κουτσή Μαρία κάπου στον Παναμά), ότι πληρώνοντας μια δόση π.χ για την ΔΕΗ, δεν μας απαλλάσσει από τον επόμενο λογαριασμό της. Ουσιαστικά λέμε και ευχαριστώ που θα πληρώνουμε εσαεί φόρους και λογαριασμούς σε δόσεις, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν στέκεται κανείς στο πώς μεθοδικά μπήκαν στις ζωές μας πχ φόρος αλληλεγγύης, ΕΝΦΙΑ, προπληρωμές, αυξήσεις αλλοτινών ΔΕΚΟ και προϊόντων κλπ καθιστώντας το όποιο εισόδημα μας ψευδαίσθηση αξιοπρέπειας και ανταπόδοσης μόχθου. Η αποταμίευση είναι εκτός από κακό αστείο, αδιανόητη. Το ίδιο ισχύει και με τα επιδόματα. Προχειρότητες μακριά από σοβαρούς μακροοικονομικούς δομικούς σχεδιασμούς, που θα προσφέρουν δουλειές, δίκαιες απολαβές, ανάπτυξη και πραγματική ευημερία.
Τέλος, αν και σαφώς υπάρχουν και άλλα που ξεχνάω, δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω την τοποθέτηση του συμπαθητικού (κατά τα άλλα) κυρίου στην θέση του διοικητή Νοσοκομείου στην Καρδίτσα. Κανείς δεν περιμένει ότι η κουλτούρα μας θα άλλαζε ξαφνικά, μιας και στις παρυφές κάθε κυβέρνησης, ειδικά στην πιο απομονωμένη επαρχία, τα αλισβερίσια θα αργούσαν να κοπούν. Και πάλι, η όποια δικαιολογία είναι θλιβερή. Εδώ όμως μιλάμε για live πάρε-δώσε του ίδιου του πρωθυπουργού με τον εν δυνάμει υποσχόμενο manager νοσοκομείου. Με την περιγραφή της δοσοληψίας, να εκτυλίσσεται σε εκπομπή του ΣΚΑΪ, προκαλώντας ακόμα και στον τεράστιο Πορτοσάλτε αμηχανία. Ένας ακόμη λόγος για την περιβόητη επιστροφή των άλλοτε νέων (τώρα γέρασαν και αυτοί) στην τεχνοκρατική πλέον Ελλάδα όταν θα έχουν ενίοτε να επιβιώσουν και από τον κάθε λογής Μαυρογιαλούρο, που έχοντας σάπιες δημόσιες σχέσεις επί χρόνια στην πλάτη του, καταλήγει να διαπραγματεύεται –έχοντας και το πάνω χέρι –με πρωθυπουργούς ή βουλευτές μιας και οι χιλιάδες χρήσιμοι ψηφοφόροι είναι ισχυρότεροι, από όποια διάθεση και προσπάθεια για ριζική αλλαγή και αξιοκρατία.
ΥΓ. Όσο υπάρχει (που θα υπάρχει εξουσία) θα υπάρχουν και χάρες, ρουσφέτια, χρηματισμοί και πολλά λοιπά. Ένα παράδειγμα, δοσμένο δυστυχώς πρόχειρα. Κατά τον χρυσό αιώνα του Περικλή, ενός δημάρχου ινδάλματος, παγκοσμίου βεληνεκούς, στην Αθήνα, κάποιοι άρχισαν να ψιθυρίζουν για παράνομο πλουτισμό του, εκμεταλλευόμενος και τα σαρωτικά οφέλη από την «συμμαχία της Δήλου». Πώς αντέδρασε; για να «ισορροπήσει» την κατάσταση, κάλεσε τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη, αναθέτοντας την κατασκευή της Ακρόπολης. Ενός δημιουργήματος που όχι απλά άντεξε στα χρόνια αλλά επηρέασε την παγκόσμια αρχιτεκτονική προκαλώντας δέος και θαυμασμό, δίνοντας χωρίς να γνωρίζει το μέλλον της ενωμένης σημερινής Ελλάδας, έναν ακόμη λόγο να την σέβονται. Κάπου εκεί είναι και η διαφορά. Ποτέ δεν θα μάθουμε στα σίγουρα τι έγινε, το θέμα είναι το επίπεδο αντίδρασης σε πιθανές συκοφαντίες. Ακόμα και αν ευσταθούν. Σήμερα κάποιος θα το έθαβε βολεύοντας κάποιους δικούς του, αδιαφορώντας για την χώρα. Άλλοτε η πόλη-κράτος, η προσφορά στο γενικότερο σύνολο, η συλλογική αξιοπρέπεια υπερέβαινε τον στείρο ατομισμό. Αυτό το μοτίβο ακολούθησαν κατά τον Διαφωτισμό, οι περισσότερες εξελιγμένες χώρες της Ευρώπης.
Η Αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική υπάρχει παντού εκτός της Ελλάδας. Πέραν κάποιων διαμαντιών που επιβιώνουν, η προχειρότητα της αντιπαροχής και του εφήμερου κέρδους, οι κακοτεχνίες και τα μπαλώματα ανά δεκαετίες, υπερκέρασαν της διατήρησης αρχοντικών, νεοκλασικών κτιρίων και λοιπών, γεμίζοντας και μπουκώνοντας την επικράτεια με τσιμέντο, ασύμμετρες και άσχημες πολυκατοικίες, κατασκευασμένες από πολιτικούς μηχανικούς – εργολάβους και όχι αρχιτέκτονες, χωρίς φαντασία και αίσθηση του όλου.
