Βρε κοπέλα μου, η τεχνολογία θα σου φάει την ζωή
Το χειριστήριο της ζωής σου.
2019, η εποχή της τεχνολογίας, η οθόνη μία προέκταση του χεριού σου, τα emoji τα πιο δυνατά σου συναισθήματα, το Netflix το σινεμά τσέπης σου, οι παρέες ένα social media group, το φλερτ ένα απλό chat.
Ζούμε πλέον σε αυτές τις μέρες, σε αυτή την εποχή που ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά μόνο λίγο internet. Μια καλή σύνδεση. Ένα wifi. Λίγα δεδομένα παραπάνω. Στην ταινία «Παράσιτα» οι νεαροί ήρωες που δεν έχουν στο σπίτι τους ίντερνετ ανεβαίνουν στα παράθυρα με αγωνία να κλέψουν λίγο από τους γείτονες.
Όλα είναι τόσο εύκολα, έχεις πείσει τον εαυτό σου πως δεν χρειάζεσαι καμία προσπάθεια για να σε συμπαθήσει ο απέναντι σου, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι ένα δυνατό και ελκυστικό profil στα social. Θεωρείς περιττή την έξοδο και επιλέγεις να στέλνεις γραπτά μηνύματα από τον καναπέ, και να βγεις δηλαδή από τους 5 που είστε στην παρέα οι 4 θα έχουν ανοιχτή μία οθόνη μπροστά. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να μην χαθείς με τους φίλους σου, ένα μήνυμα και βρίσκεστε στον ίδιο κόσμο. Το διαδίκτυο, πλέον, κινεί τα νήματα στον τρόπο με τον οποίο ζεις.
Καμία φορά χαζεύοντας ταινίες, ζηλεύω τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι ερωτεύονταν, όλα τόσο αυθόρμητα από το πρώτο βλέμμα μέχρι και το τελευταίο αντίο, όλα μακριά από μικρές οθόνες ή ακόμα πιο σκληρά αν θέλεις μικρά χειριστήρια ζωής. Τώρα οι περισσότεροι από εμάς έχουμε εφαρμογές γνωριμίας που απλά βάζουμε μία καρδούλα στο άτομο που μας αρέσει, αυτό αντιδρά, ένα μήνυμα και τσουπ γεννιέται ο έρωτας. Και άντε και γεννήθηκε, μετά όλα είναι απλή τεχνολογία, το κινητό δεν σου αφήνει περιθώριο να σου λείψει το άλλο σου μισό, ανά πάσα ώρα και στιγμή επικοινωνείτε και με τα story που ανεβάζετε τυχαία βρίσκεστε στο ίδιο μαγαζί. Και τόσο εύκολα ο ενθουσιασμός και ο έρωτας γίνονται συνήθεια και εξατμίζονται.
Από την άλλη παρέες και φίλοι σε καφέ και μπαρ, στέκια που είχαν τότε οι γονείς μας και συζητούσαν με τις ώρες για θέματα της καθημερινότητας, για ταινίες, για θέατρα, για το πόσο όμορφα και εύκολα θα είναι όλα όταν έρθει η εποχή του internet και της τεχνολογίας.
Βλέπεις τώρα εμάς, την γενιά αυτής της εποχής, να έχουμε χάσει το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων, να βγάζουμε φωτογραφία τους καφέδες μας, τα φαγητά μας, τα κρεβάτια μας, την σχέση μας, και ενώ βρισκόμαστε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλον (κυριολεκτικά στο ίδιο τραπέζι) και όμως τόσο μακριά, να μην έχουμε τι να συζητήσουμε, και να κοιτάμε όλοι τα κινητά μας, αυτά τα ρημάδια που πλέον είναι ο καθρέφτης μας.
Η γιαγιά μου όταν τρώμε όλοι μαζί ή πίνουμε τον εβδομαδίαιο μας καφέ μου λέει την κλασική ατάκα: ”φτάνει βρε παιδάκι μου με αυτό το μαραφέτι”, και όταν της απαντώ δεν καταλαβαίνω πώς ζούσατε χωρίς το internet, μου λέει ”ήμασταν ευτυχισμένοι με απλές συνήθειες, μία βόλτα με τον αγαπημένο μας, την δουλειά μας, και την οικογένεια δεν χρειαζόμασταν ντε και κάτι άλλο”. Λόγια άκρως βαρετά και συνηθισμένα, μα αν κάτσεις να τα σκεφτείς, πληγώνεσαι, γιατί πλέον αυτά δεν σου φτάνουν, κυνηγάς μία εικόνα και εκφράζεσαι για κάθε τι που σε βγάζει εκτός ορίων σε ένα ιντερνετικό προφίλ.
Παρατηρώ στο δρόμο παιδιά – ακόμα και έμενα δηλαδή – περνώντας την διάβαση να πληκτρολογώ ή να μιλάω στο κινητό. Τις προάλλες ανέβαινα στη δουλειά, πρώτη φορά είχα το κινητό στην τσέπη μου, περιμένοντας να ανάψει το φανάρι της Ερμού βλέπω μία κοπέλα με τα μάτια και τα χέρια στο κινητό να περνά τον δρόμο, ένα λεωφορείο φρενάρει μπροστά της, και όλοι οι υπόλοιποι την κοιτάμε παγωμένοι, ο οδηγός και οι επιβάτες εμφανώς έντρομοι αρχίζουν να φωνάζουν λέγοντας της ”το κινητό θα σου φάει την ζωή” και αυτή με ένα ελαφρύ μειδίαμα αμηχανίας κοιτά κάτω και περνά τον δρόμο. Αυτό το σκηνικό με έκανε να σκεφτώ πόσο εξαρτημένη είμαι από το κινητό μου, το laptop μου, το Netflix μου.
Είναι πολλά τα κάλλη της τεχνολογίας, μα τι να τα κάνεις άμα είναι ανεξάντλητα άμα σε εθίζουν, και χάνεις την επικοινωνία του face to face, τα συναισθήματα, τις στιγμές και τους ανθρώπους. Αυτός είναι ένας εύκολος και απρόσωπος τρόπος για να εκφραζόμαστε, τον οποίον και όλοι προτιμούμε, και ο οποίος είναι πλέον ο χάρτης και το χειριστήριο της ζωής μας.
ΥΓ. Δεν έγραψα κουβέντα για τον αυχένα μου και για το μέλλον. Λένε πως σε λίγες δεκαετίες οι άνθρωποι από το σκύψιμο στις συσκευές θα αποκτήσουν καμπούρα, θα αλλάξει ο σωματότυπος…
