Wicked ή η μαγεία του κλασικού

Όταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο Λάιμαν Φρανκ Μπάουμ παρουσίαζε για πρώτη φορά τον φαντασιακό κόσμο του Όζ, ίσως δεν φανταζόταν την επίδραση που θα είχε όχι μόνο στην παιδική φαντασία, στην μοντέρνα ποπ κουλτούρα αλλά και στην κινηματογραφική βιομηχανία.

Η ταινία του 1939 σε σκηνοθεσία Βίκτορ Φλέμινγκ με πρωταγωνίστρια την μυθική Τζούντι Γκάρλαντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα σημείο αναφοράς. Προηγήθηκαν άλλες έξι ταινίες (του βωβού και του ομιλούντος κινηματογράφου) και ακολούθησαν δεκάδες ακόμα μεταφορές σε animation και live action μυθοπλασίας άλλες άξιες αναφοράς για διάφορους λόγους (όπως του 1978 μια χαριτωμένη αλλά πλήρως αποτυχημένη αφροαμερικάνικη βερσιόν σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ με πρωταγωνιστή τον πιτσιρικά ακόμη τότε Μαϊκλ Τζάκσον) και άλλες αδιάφορες (ακόμη και σοβιετικές διασκεύες).

Το 2013 η Ντίσνεϊ δίνει ένα ενδιαφέρον spin-off εστιάζοντας στην ιστορία του Όζ και πως έφτασε στην μαγική χώρα της Σμαραγδένιας Πόλης (με τον Τζειμς Φράνκο στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο) ενώ το 2003 ο Στήβεν Σουάρτς παρουσιάζει το Wicked, ένα εξαιρετικό μιούζικαλ που έμελλε να συνεχίσει να παίζεται για περίπου 20 χρόνια και κάπως έτσι να γίνει μια από τις πλέον πετυχημένες παραστάσεις στο Broadway.

Αυτή η παράσταση – που ουσιαστικά αποτελεί ένα νέο spin-off και σχεδόν prequel της βασικής γνωστής ιστορίας κατά κάποιο τρόπο – έμελλε να αποτελέσει το υλικό μιας ταινίας που πέρασε από σαράντα κύματα (σημειώνεται πως μεταξύ άλλων υποψήφιοι για την σκηνοθεσία της ταινίας ήταν οΤζει Τζει Άμπραμς, ο Τζειμς Μάνγκολντ, ο Ραϊαν Μέρφι, ο Στήβεν Ντάλντρι και ο εξπέρ των μιούζικαλ Ρομπ Μάρσαλ) μέχρι τελικά να φτάσει στα χέρια του Τζον Τσόου (Crazy Rich Asians) ενώ οι αναβολές στην παραγωγή έδιναν και έπαιρναν τόσο λόγω εσωτερικών δυσκολιών όσο και εξαιτίας της πανδημίας και αργότερα της απεργίας του σωματείου των ηθοποιών στην Αμερική.

Φτάνοντας επιτέλους στην κρίσιμη στιγμή της εμπειρίας της θέασης του Wicked τίποτα δεν σε προϊδεάζει για όσα πρόκειται να εξελιχθούν μπροστά στα μάτια σου. Ακόμη και αν δεν έχεις ιδέα για το πως ήταν η θεατρική βερσιόν (που ίσως και να μην έχει και πολύ σημασία τελικά) έχεις μπροστά σου μια απολαυστική, ρυθμική και φωτεινή στιγμή του Χόλυγουντ εδώ και πολύ καιρό.

Το Wicked μας επιστρέφει κινηματογραφικά πίσω στα βασικά: διασκέδαση, πολύ μουσική και χορός, χορταστικό θέαμα με εντυπωσιακά σκηνικά και εφέ. Κι αυτό χωρίς να απαρνηθεί λεπτό την σημασία της ανάδειξης της ηθικής αμφισημίας των χαρακτήρων του ανάμεσα στο καλό και στο κακό αλλά και πολιτικών μηνυμάτων για τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και έν τέλει της σημασίας της διαφορετικότητας (ή αν προτιμάτε οι πιο σοβαροφανείς αυτό που εκπροσωπεί η Queer και η Woke culture). Άλλωστε διαχρονικά η κλασική ταινία του 1939 αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για την queer αισθητική και όσα εκπροσωπεί.

Ο Τζον Τσόου ξεπερνάει κάθε προσδοκία προσφέροντας ένα από τα σπουδαιότερα, ευχάριστα και πιο φαντασμαγορικά μιούζικαλ του καιρού μας ενώ παρουσιάζει μια διασκευή ενός θεατρικού έργου με ξεκάθαρο κινηματογραφικό στίγμα.

Είναι σαφές ότι πέρα από τα γνωστά τραγούδια σεναριακά προστέθηκαν αρκετές σκηνές με κανονικούς διαλόγους που εμβαθύνουν αρκετά σε σχέση με τους χαρακτήρες και την ιστορία ενώ δημιουργεί αρκετές σκηνές με στοιχεία αναφοράς όπως αυτή με την υπέροχη χορογραφία στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Σιζ ή την σκηνή του φινάλε με την Ερίβο να ερμηνεύει το γνωστότερο τραγούδι του έργου, το Defying Gravity.

Σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα παίζει σίγουρα η εξαιρετική προσεγμένη παραγωγή σε ότι αφορά την καλλιτεχνική διεύθυνση, τα κουστούμια και τα ειδικά εφέ που δημιουργούν έναν πολύχρωμο και πλούσιο εικαστικά φαντασιακό κόσμο γεμάτο μαγεία, κινδύνους και απρόοπτες δυναμικές.

Περισσότερο όμως – και παρά όλα αυτά τα στοιχεία – στο Wicked υπάρχουν δύο υπέροχες πρωταγωνίστριες που συνεπαίρνουν από την αρχή. Ο λόγος για την Αριάνα Γκράντε που δίνει χιούμορ, σαρκασμό και σπιρτάδα στον χαρακτήρα της Γκλίντα αλλά και τη Σύνθια Ερίβο που χαρίζει μια ζεστή, δυναμική, ανθρώπινη ερμηνεία για την Έλφαμπα ή αλλιώς την πράσινη μάγισσα της δύσης. Άξιοι αναφοράς φυσικά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ταινίας όπως η επιβλητική Μισέλ Γεό, ή ο εκκεντρικός Όζ του Τζεφ Γκολντμπλαμ.

Το Wicked είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές, μαγευτικές και ευχάριστες ταινίες της σεζόν. Ακολουθεί τα βήματα της γνωστής θεατρικής παράστασης αναδεικνύοντας παράλληλα και έναν δικό του καθαρά κινηματογραφικό χαρακτήρα. Είναι μια από τις πλέον ευχάριστες κινηματογραφικές εμπειρίες που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσετε σε κάποια μεγάλη οθόνη.