Ξάγρυπνος με το Γιαν Φαμπρ!

Του Μιχάλη Ζευγουλά

Στήν αρχή ξαφνιάζει η διάρκεια του: 24 ώρες παράσταση! Μια μέρα και μια νύχτα. Ο Jan Fabre δεν είναι πολύ γνωστός στην Ελλάδα ή μάλλον είναι στους κύκλους του θεάτρου και το ψαγμένο κοινό. Όμως όσοι τον γνώριζαν μιλούσαν για μεγάλη τύχη και σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός για την πόλη.

Η έναρξη εντυπωσιακή. Η μουσική δαιμονισμένη. Κείμενα των αρχαίων τραγικών, αλλά και μύθοι και ιστορίες απ΄ το μακρινό παρελθόν, συμπληρώνονται με σχόλια και μικρές παραλλαγές τους, δημιουργώντας ένα συνεχές παιχνίδι με την Ιστορία των Ανθρώπων, μέσα απ΄ τα στάδια του έρωτα, τού θανάτου, του πολέμου, της εξουσίας, της προδοσίας.

Φιγούρες αλλόκοτες περιφέρονται με λειτουργική νωχέλεια η με φρενήρη ρυθμό. Οι ιδέες και η φιλοσοφία του έργου συναντούν τον υπαρκτό κόσμο τής Ύλης : τα σπλάχνα των ζώων στάζουν αίμα, δηλαδή ζωή ο χυμός των φρούτων εξαγνίζει τις ενοχές και το χώμα προσγειώνει στα επίγεια. Το γυμνό έτσι σώμα αποτελεί κομμάτι αναπόσπαστο τής γήινης πραγματικότητας και τής ζωής. Παράσταση πρωτοπόρα, με τόλμη και ευφάνταστες ανατροπές, που δημιουργεί ένα θεατρικό ακτιβισμό, με θαρραλέες θέσεις αντιπολεμικές και κατά της ανθρωποσφαγής. Σκληρή η γλώσσα των κειμένων και εξουθενωτική η θέση των ηθοποιών, που κλήθηκαν να στοιχηματίσουν με τα ανθρώπινα όρια.

Ιδιόμορφο και το κοινό τής παράστασης. Πλειοψηφία φοιτητών και νέων επιστημόνων, αλλά και μεσαίας καλλιεργημένης αστικής τάξης, με ευαίσθητες κεραίες, περιέργεια για κάθε καινούργιο στην Τέχνη. Πολλοί απ΄ αυτούς κοιμήθηκαν σε υπνόσακκους, για νάναι κοντά στο θέατρο. Έντονο ενδιαφέρον αυτό και με ελπιδοφόρα μηνύματα, από ανθρώπους, που όταν “σκάσει μύτη ” το διαφορετικό το υποστηρίζουν.

Προσωπικά το παρακολούθησα γύρω στις 19 ώρες (όχι συνεχόμενες). Εννέα την πρώτη μέρα μέχρι τις 3 τα μεσάνυχτα και τις υπόλοιπες σήμερα με ένα διάλειμμα 2 ωρών το μεσημέρι. Το συνολικό θέαμα ήταν καθηλωτικό αναμφισβήτητα. Υπήρχαν πάντως κάποιες επαναλήψεις, που κούρασαν, αλλά και ο αργός ρυθμός-όταν συνέβαινε- στον οποίο, εμείς δεν είμαστε εξοικειωμένοι δραματουργικά.

Το μπες-βγες πάντως τού κόσμου, ήταν συνεχές και γινόταν ισορροπημένα, χωρίς κενά-με εξαίρεση φυσικά τη νύχτα. Αυτό σημαίνει πώς και τη βαρεμάρα τη διαδέχονταν το ενδιαφέρον και τό αντίθετο. Νομίζω, πώς τα φετεινά Δημήτρια θα μείνουν και για το θέαμα τού Φάμπρ.